Samochód i mnie dzieliło z 7 metrów i dosłownie 2 sekundy przed wypadkiem ktoś wpadł na mnie. Obaj przeturlaliśmy się na drugą stronę jezdni. 

- Nic ci nie jest? - spytał.

Nie był to nikt inny jak Christopher.

- Nie. Dziękuję ci najmocniej. - odpowiedziałam wstając i strzepując z siebie brud.

Przytuliłam mocno chłopaka, a ten nachylił się i wskazał palcem swój policzek.

- No niech ci będzie... Christopher. - na tyle mogłam się wysilić.

- Nie musisz mówić do mnie "Christopher". To dość długie imię. Toleruję "Chris", "Christoph" albo "Christo"...

- No dobrze, Christunio.

Wróciliśmy na M&G... Znaczy on wrócił, a mnie prędzej zaprowadził do jego garderoby. Co tam robiłam? Już mówię... Otóż... nie odrywałam nosa od jego perfum, obczaiłam każdy jego outfit, przeglądałam zdjęcia itd... Przypadkowo otworzyła mi się półka, więc postanowiłam ją zamknąć. Będąc już przy niej, zobaczyłam tam zdjęcie jakiejś dziewczyny i... Pistolet.
Wybiegłam stamtąd czym prędzej.

- Już się dobrze czuję. Idziemy do domu. - powiedziałam zgarniając Nicole, która stała przed wejściem.

- Okej? - Na szczęście nie pytała o nic, bo myślała, że cały czas jestem na dworze.

Po powrocie do domu, wzięłam szybki prysznic, ubrałam piżamę, umyłam zęby i się położyłam. Myślałam o tym, co przeżyłam na scenie, jak prawie straciłam życie, jaka byłam wdzięczna Christopherowi, a na koniec wszystko popsuł widok tego pistoletu i... Tej dziewczyny? Ciekawe kto to...
Muszę wymyślić jak wybić z głowy Nicole ten zespół, bo zaczyna robić się niebezpiecznie.
Póki co... Nie będę jej nic mówić.

C.D.N

O co chodziło z tą tajemniczą dziewczyną?
Jaki związek z Christopherem może mieć ten pistolet?
Standardowo proszę o komentarz czy rozdział się podobał. Możecie pisać też komentarze z uwagami...

J⃫  a⃫  k⃫   m⃫  n⃫  i⃫  e⃫   u⃫  b⃫  ł⃫  a⃫  g⃫  a⃫  c⃫  i⃫  e⃫  ,⃫   t⃫  o⃫   j⃫  e⃫  s⃫  z⃫  c⃫  z⃫  e⃫   j⃫  e⃫  d⃫  e⃫  n⃫   r⃫  o⃫  z⃫  d⃫  z⃫  i⃫  a⃫  ł⃫   d⃫  z⃫  i⃫  s⃫  i⃫  a⃫  j⃫   😉