Moje życie nigdy nie należało do kolorowych. Odwieczne problemy z rodzicami, naciąganie przez znajomych i najbliższych przyjaciół. Trudno mi było komukolwiek zaufać. Miałam wrażenie, że mogę ufać tylko babci, z którą zawsze miałam dobry kontakt. Mając dwadzieścia lat wszystko wywróciło się do góry nogami. Przez chyba największy błąd mojego istnienia, straciłam zaufanie u rodziców jak i przyjaciół. Tym błędem była jedna osoba. Musiałam zaczynać wszystko od nowa. Tak jak małe dzieci uczą się stawiać swoje pierwsze kroki, tak ja musiałam podejmować od nowa swoje decyzje w dorosłym życiu. Najgorsze było to, że przede mną był największy i najbardziej stresujący egzamin, czyli matura. Nie dość, że czułam się samotnie, to zakres maturalnych informacji mnie przytłaczał jeszcze bardziej. Czułam, że wtedy mam tylko właśnie babcię, która była moim oparciem i pomagała mi na nowo układać sobie życie zgodnie z tym, jak sobie je wyobrażałam. Po stracie najbliższych przyjaciół, z którymi moja relacja trwała ponad dziesięć lat, zauważyłam, że mam dobre kontakty z koleżankami ze szkoły. Wcześniej to przeoczyłam. Po jakimś czasie, kiedy na nowo mogłam komuś zaufać, moje relacje z dziewczynami wskoczyły na wyższy poziom. Poczułam, że w końcu odżyłam. Zaczęłam częściej wychodzić z domu, a nie kryć się pod kołdrą przytulając się do mojego misia przytulanki w kształcie owieczki, którą dostałam kilka lat temu od mojego zmarłego dziadka, który był mi najbliższy. No właśnie, moje problemy zaczęły się od tego, kiedy zmarł mój dziadek. Poczucie samotności i niewiedzy pogłębiało moje problemy z psychiką. Do dziś brakuję mi jego słów, które raz miały mnie pocieszyć, a drugi raz pouczyć moje zachowanie. Minęło sześć lat od śmierci ukochanego staruszka, a ja nadal nie do końca doszłam do siebie. Chcąc pokazać, jak życie może zmienić się przez śmierć i miłość do nieodpowiedniej osoby, udowodnię wam, że nie warto się poddawać, a warto walczyć o siebie i swoją przyszłość.