Natasha weszła na dach i stanęła obok Tonego.

-Hej młody! - Dzieciak podniusł na nią wzrok i lekko się skulił - tu Pani Natasha, pisaliśmy że sobą między innymi na grupie.

Chłopak zamarł. Szczęka opadła mu w dół w geście zdziwienia.

Przeszedł kilka kroków do tyłu uważnie mierząc ich lustrujacym spojrzeniem.

-Udowodnij - spojrzał Natashy w oczy.

Kobieta wyciągnęła telefon wysłała do niego wiadomość.

Nastolatek spojrzał na wyświetlacz po czym uniusł wzrok.

-Czyli - tu zatrzymał się na moment - pisałem z Czarną Wdowa? - Natasha pomału kiwnęła głową - O Jezus Maria przepraszam...

Skulił się lekko.

-Naprawdę przepraszam - Natasha dostrzegła w jego oczach kiełkujące się łzy - Przepraszam naprawdę nie chciałem nie rób mi krzywdy.

„Nie rób mi krzywdy? ” - czy ten dzieciak się jej bał? Przecierz byli bochaterami! Oni nie robili nikomu krzywdy!

Nastolatek zaczął biec. Wyminął Natashe z wyrazem przerażenia na twarzy nie zważając na jej konsternację.

Otworzył drzwiczki do klatki schodowej i zaczął zbiegać na duł.

Natasha i Tony jednak zbyt oniemiali by cokolwiek zrobić stali jak słupy. Jakiś dzieciak bojący się bochaterów był nowością. Calkowitą nowością.

Kobieta otwarła usta w ni mym zdziwieniu.

-Tony? - głos jej drgał - Czy on się nas przestraszył? Lub - tu zamilkła na moment - Czy on przestraszył się mnie?

*****

„Pamiętaj Peter ” - w głowie rozbrzmiał mu głos wujka Bena - „Nigdy nie ufaj Czarnej Wdowie, zrobiła wiele złego i może teraz uważa się ją za bochatera ale to nadal morderca”

Kiedy stał przed nią jakoś dawał radę opanować przerażenie. Chociarz dłonie i tak mu drgały a głos co chwilę odmawiał posłuszeństwa.

Ale kiedy zrozumiał że wyjawił jej swoje imię po prostu przerażenie wzięło górę.

Rzucił się więc biegiem w stronę najbliższego wyjścia.

Gdy dobiegł w duł, jednym płynnym ruchem otwarł drzwi na ościerz.

Przerażenie znikło wraz z powiewem chłodnego wiatru. Jakby owy wiatr pragnął go uspokoić, niczym urocza melodyjka do snu.

Peter bał się i nikt nie watpilby w to widząc go.

Zacisnął piąstki i westchnął. Poluzował dłonie i zarzucił na głowę kaptur.

Miękki czarny materiał musnął mu policzek a on sam posrud dźwięków miasta otoczony warstewka samotności ruszył chodnikiem przed siebie.

Macie rozdział!
Heh mam nadzieję że się cieszycie!

To raczej tyle na dziś.
Życzę wam miłego wieczorku,
LitteAilaEvans