- O rany. Co im strzeliło do głowy, żeby się w ogóle oddalać? - mamrotał do siebie pewien samotny Pajęczak, przemieszczając się po pewnym szybie wentylacyjnym, do którego całkiem teoretycznie nie miał prawa wstępu.

Jednak nie byłoby go tutaj, gdyby naprawdę się nie martwił.

- Przecież nie dadzą sobie rady... bynajmniej nie z tym, co narazie potrafią.

--------5 DNI TEMU--------------
- CO?! - wykrzyknąłem głośno, rozszerzając oczy do granic możliwości, kiedy usłyszałem jak sam dyrektor Fury mówi mi, że przyjął tamte dwie do T.A.R.C.Z.Y.

On jednak nic sobie z tego nie robił i szedł spokojnie przed siebie.

Dogoniłem go, próbując przekonać, żeby przemyślał jeszcze swój wybór.

- Wiesz Nick... to znaczy dyrektorze. Jak by ci to delikatnie powiedzieć? - spytałem, drapiąc się po głowie. - Na pewno masz dobre oko. W końcu zmontowaliśmy już trzy drużyny - mówiłem nadal, gestykulując. - Ale wiesz... te dwie dziewczyny są trochę...

- Nieprzewidywalne?

- Powiedziałbym, że raczej nieodpowiedzialne - dokończyłem za siebie.

Dyrektor jednak nie ustępował.

- To zupełnie jak ty, kiedy tutaj przyszedłeś.

- No tak, ale...! - Rany, ten gość, to dopiero potrafi wyciągać argumenty.

Z drugiej strony musi potrafić trzymać wszystko pod swoją żelazną... opaską?

No dobra, to było słabe.

Automatyczne drzwi otwarły się przed nami, a wtedy parę metrów przed sobą zobaczyłem komputer, w którego ekran już wgapiała się moja pierwsza ekipa.

Zupełnie jak wtedy, gdy to ja dołączałem tu jakiś rok temu.

- Jeju... Jak ten czas leci - mruknąłem sam do siebie, krzywiąc się kiedy na młodą blondynkę spadła pokrywa jednego z wybuchających obok niej robotów.

Chodzi mi oczywiście o to, co działo się na ekranie.
Bo dziwnie by było, gdyby coś takiego działo się obok, a ja bym nie zareagował.

Zaraz potem ciemnowłosa znajdująca się obok, zdjęła z niej to żelastwo, spuszczając przypadkowo na siebie.

- Eee... to może ja się przypomnę - powiedziałem, przysuwając się do dyrektora.

- Poczekaj - polecił mi kamiennym głosem, jakby czekał jeszcze na jakiś cud.

Bez urazy. Ale to, co mówołem było dla ich dobra! Mają jeszcze kupę życia przed sobą, a przecież tutaj w ten sposób, nie przeżyją nawet dnia...
-----------------------------------------

- Taa, tak sobie właśnie myślałem. - I raczej niewiele się zmieniło, dodał w duchu, co oglądający fani i tak nieopatrznie usłyszęli. - Ciekawe jak im teraz idzie...

- Pewnie tak samo nieudolnie, jak tobie.

- Szkarłatny? - prawie wykrzyknął bohater, słysząc za sobą głos przyjaciela.

Niestety przed nieumyślnym walnięciem w głowę się już nie uratował.

- Eh, właśnie o tym mówię - wymamrotał, skręcając za mną w prawo. - Powiedz, co my tu w ogóle robimy?

- Najpierw ty powiedz jakim cudem tak szybko mnie znalazłeś! I czy za tobą nie skrada się reszta Wojowników Sieci. - Spojrzałem na niego podejrzliwie.

- Wolałbym nie...

ZNOWU GDZIEŚ W TAJNEJ KRYJÓWCE

- Kiri! Kiriiii! - darła się w niebogłosy trzynastolatka, potrząsając, a raczej rzucając na wszystkie strony dziewczyną, która z niewiadomego powodu nadal się nie podniosła.

Obaj oddaleni tyle tylko ile się dało od tego obiektu chaosu złoczyńcy, zatykali sobie uszy, krzycząc (przez tamte krzyki) jeden do drugiego.

- Mam już tego dość!

- Przecież to ty wpadłeś na to, żeby je zabrać! - odparował, domyślając się tylko o co chodzi koledze.
No ale zwalić winę zawsze można.

A prawie doszłam do 500! Dwóch słów mi zaledwie zabrakło.

Po poprawieniu ten rozdział nie jest chyba nawet taki zły.

Trochę wywodów Pająka, więcej krzyków itd... A co nas wszystkich czeka w następnym rozdziale? To zobaczymy...

W następnym rozdziale!

Nie spodziewaliście się tego, prawda? :D

No to w takim razie do przyszłego!

(11.01.2020r.)