- Wracasz? 

Głos jego byłego menadżera był pełen niedowierzania. Kto by mu się zresztą dziwił? 

- Nie, raczej nie. Nie wiem. Może - odparł chaotycznie. 

- Powiedziałeś mi przed chwilą, że chcesz wrócić do treningów i skoczyć na przebudowanym mamucie. Czy jest w jakiś język, w którym nie oznacza to powrotu? 

- To tylko jeden skok, góra dwa - bronił się. 

- To kilka miesięcy treningu, setki oddanych skoków, nim ktokolwiek wpuści cię na belkę tego kolosa. Nie ma próbowania, stary. Albo wracasz na stałe, albo nie mamy o czym rozmawiać - głos menadżera był twardy, ale rzeczowy. 

- Oddzwonię - rzucił krótko do słuchawki i rozłączył się. 

Nie chciał wracać, nie zniósłby tego wszystkiego po raz kolejny. Zresztą, wątpił, by był w stanie ponownie stanąć na szczycie po takiej przerwie. Nawet dla niej. A jeżeli nie miał być najlepszy, to po co miał wracać? 

Owszem tęsknił za sławą. I za tą spersonifikowaną i za tym zwykłym zainteresowaniem kibiców. Zresztą, kto wie? Może tak naprawdę były jednym? To jednak nie był jeszcze powód, by wrócić tak do końca. 

Mimo to... 

Mimo to, zdecydował się zaryzykować.