Głośno ziewając sięgnął po kluczyki przyczepione do magnetycznej chmurki i zakręcił nimi na palcu. Przez ulotną chwilę, kiedy otwierał drzwi do samochodu Chrissy miała wrażenie, że uśmiechnął się lekko, budząc jej podejrzenia. To był uśmiech z rodzaju tych lisich, kiedy jedna kurka zniknęła już bezpowrotnie z kurnika, a wiatr unosi w dal resztki piór. Niepewnie wsiadła na siedzenie z przodu i zapięła pas.

Dylan nucił pod nosem przestawiając fotel.

- Mój ukochany brat miał wczoraj nagłą potrzebę przejechania się do sąsiedniego miasta – wyjaśnił obniżając oparcie. – Nie wiem jakim cudem jeździ siedząc na sztorc.

Dziewczyna jedynie przewróciła oczami. Samochód ruszył z cichym pomrukiem. W okolicy żołądka pojawił się bezpodstawny ścisk. Zacisnęła gniewnie usta. Czym ja się stresuję? Ostatecznie nawet jeśli nic z tego nie wyjdzie, to mam czyste sumienie, bo przecież właśnie próbuję odkręcić tę kichę. I w sumie próbuję to zrobić bez żadnego większego sensu, bo to nie ja doprowadziłam do tej sytuacji. Muszę wziąć się w garść. Wraz z ostatnią myślą odetchnęła głęboko.

Co ma być to będzie, Chrissy.

- Co tak przeżywasz? – zapytał obojętnie Dylan.

- To co zawsze, rozterki mojego życia – odburknęła. Westchnęła jeszcze raz, jednak w przedłużającej się ciszy nie pojawiły się żadne słowa. – Uważasz, że chłopak Margie tak po prostu  padnie z zachwytu, że zostanie ojcem i w podskokach pobiegnie do niej rezygnując ze wszystkich swoich planów? To byłaby kompletna głupota. Sam mówiłeś, że ma wyjechać do Japonii i zrobi to bez względu na wszystko. Nie wiem jak chcesz go przekonać, żeby tego nie robił. Równie dobrze może się po prostu wyprzeć dzieciaka i powiedzieć, że to nie jego. Poza tym Margaret już zdążyła się przespać z innym – przekręciła oczami – a konkretnie moim byłym. To też może mieć wpływ...

Powietrze przeciął cichy gwizd, zmuszając ja do przerwania słowotoku.

- McKinnan, zwykle nie wypowiadasz tylu słów na raz. Lepiej zwolnij zanim przegrzeje ci się mózg.

Zanim zdążyła chociażby prychnąć z oburzeniem jego ręka wylądowała na spiętych w warkocza włosach i potargała je robiąc na głowie gniazdo.

- Nie martw się na zapas. Dzisiaj masz po swojej stronie dobrą wróżkę i jeśli przestaniesz strzelać promieniami z oczu jest szansa, że do wieczora spełni przynajmniej jedno twoje życzenie. A propos życzeń... pora na moją drugą prośbę.

Silnik samochodu zamilkł. Chrissy okrągłymi oczami wpatrywała się w Dylana, który rozpinał pasy.

- Nie, nie ma opcji. Mówiłam, że prośby są w granicach rozsądku. Absolutnie nie zamierzam robić niczego niewłaściwego z...

Dylan minimalnie uchylił usta w zamyśleniu, jednak po sekundzie przez jego twarz przemknęło rozbawienie. Bez słowa wyszedł z samochodu. Chrissy coraz bardziej czerwona na twarzy zauważyła, że uśmiecha się do siebie kręcąc głową. Chłopak z galanterią otworzył drzwi z jej strony.

- Wbrew twoim, i co gorsze moim, oczekiwaniom pozostawimy w spokoju mój rozporek w spodniach. A przynajmniej na razie, może kiedyś zmienisz zdanie, a wtedy będę bardzo chętny. Słowo. – Podniósł ręce do góry, widząc jak zażenowanie w ciągu chwili zamienia się z gniewem. – Tymczasem zgodnie z drugim życzeniem dzisiaj również zostajesz w domu i grzecznie czekasz na dobre wieści.

Zaskoczona obrotem sytuacji Chrissy pozwoliła się podprowadzić pod drzwi własnego domu. W milczeniu obserwowała jak podbiega do samochodu i z piskiem opon, zupełnie jakby obawiał się, że będzie za nim biegła, ruszył w osiedle. Zamrugała dwukrotnie oczami, ale w miejscu samochodu dalej było pusto.

Z głębi domu rozległy się szybkie kroki. Chrissy wbrew sobie podniosła głowę do góry i przekręciła oczami. W progu stała Sofia McKinnan i patrzyła na nią z zaskoczeniem.

- Mamo, nie – jęknęła. – Opowiem ci wszystko jak to szaleństwo się skończy.

Sofia jakby wiedząc o co chodzi przesunęła się do tyłu pozwalając córce wejść do domu i bez słowa obserwowała jak powłócząc nogami wspina się po schodach, by w końcu zniknąć w swoim pokoju. Jakby wyczuwając, że nastąpiła kulminacja parszywych dni nawet nie zapytała co się stało i nie wierciła dziury w brzuchu prosząc o wytłumaczenie, dlaczego nie uświetnia tego dnia siedząc w szkole na lekcjach.

Chrissy bezsilnie opadła na łóżko i wrzasnęła w poduszkę.

Niech cię szlag, Cottingham.

Miała być krwawa jatka, ale na ten pojedynek Cottingham zdecydował udać się bez sekundanta czy damy serca. Czy mu się powiedzie? Cóż...

Wysuszona Na Wiór Meduza