04.12.1967

Dima Andriejewicz Kolbienski szedł ulicami Salt Lake City wydmuchując parę spomiędzy popękanych i sinych od zimna warg. Skręcił do kawiarni i zamówił kawę oraz kanapkę, która smakowała jak but. Przez te kilka lat ukrywania się w USA jego angielski znacznie się poprawił, a to za sprawą filmów, których był wielkim fanem. Do tego załatwił sobie nauczyciela. Ale pomimo gigantycznego poświęcenia dla obu źródeł wiedzy, Dima nie był w stanie wyzbyć się rosyjskiego akcentu, co utrudniało wmieszanie się w tłum. Fizjonomia też zanadto nie pomagała w byciu niewidzialnym. Wojna była okrutna dla wielu, ale w mniemaniu Dimy najbardziej ucierpiała ludzka psychika. A szczególnie jego własna. Gdy spał, słyszał mężczyznę w płaszczu mówiącego coś na polu bitwy pod Leningradem. Dopiero gdy budził się z krzykiem, deszyfrował reszki słów pozostawionych w jego głowie. Mężczyzna pragnął krwi. 

Dima Andriejewicz Kolbienski uciekł ze  szpitala w Moskwie, ale nie bał się o konsekwencji, w rejestrze wypisał sobie zwolnienie razem z pozytywną diagnozą doktora Valerija Piotrowicza. Sam doktor oficjalnie wyjechał z miasta w celach zdrowotnych, ale tylko Dima wiedział, że doktor błagał go na kolanach o życie, zanim były żołnierz Armii Czerwonej zatopił nóż w jego ciele. Tylko Dima widział strach w jego oczach i puszczające zwieracze, gdy krew stopniowo wypływała z ran i meandrowała między kafelkami. Przez szesnaście lat był namawiany przez Diabła, jak określał mężczyznę nawiedzającego go w snach i na jawie. Aż w końcu przypomniał sobie głód z 1943 roku, zimno i śmierć. I coś w nim pękło. Nie szanował rodaków, którzy wykpili się od służby, którzy grzali sobie tyłki w fotelach prezesów i związkowców, podczas gdy prości ludzie przywdziani w mundury bronili kraju. Gardził takimi ludźmi, bo nie wiedzieli co to znaczy być głodnym, zmarzniętym i samotnym. A samotność w szpitalu przeszkadzała mu bardzo. A doktor Valerij Piotrowicz nie chciał się z nim zaprzyjaźnić, chciał go tylko badać, przeprowadzać eksperymenty, razić prądem i prowadzić zapiski. Dlatego skończył jako tatar z cebulą. Dima lubił tatar. Przypominał mu kuchnię mamy.

Otrząsnął się z myśli i dopił kawę. Skrzywił się, mruknął coś kelnerce i podał jej banknot. Ta chciała wydać mu resztę, ale Dima machnął ręką i już był na ulicy. Latarnie odbijały się od białego jak mleko śniegu uformowanego w zaspy po obu stronach chodnika. Takie połączenie razi w oczy, ale Dima był przyzwyczajony, bywał na Syberii parę razy podczas wyjazdów rodzinnych, więc dla niego była to nie pierwszyzna. Skręcił w wąską uliczkę, obejrzał się za siebie i zastukał w metalowe drzwi do kotłowni. Uchyliły się nieśmiało, ale na widok znajomej sylwetki otworzyły się na oścież. 

- Witaj, Dima! - Uśmiech Patricka Mosseau jak zwykle przyprawiał Dimę o ciarki na plecach. Sam uważał się za nieco szalonego, bo przecież smakowanie w ludzkim mięsie i halucynacje nie są codziennością u każdego, ale Patrick był ponadto. Kierowany szaloną żądzą ukarania wszystkich, w jego mniemaniu winnych znacząco wpłynęła na jego karierę. Często strzelał do zatrzymanych, ale że miał mocne plecy w policji nikt nie mógł go tknąć. Zawsze znalazł się świadek, który potwierdzi że Mosseau strzelał w samoobronie. Inaczej sprawy się miały, gdy sąd wypuszczał skazańca na podstawie dowodów. Wtedy w mężczyźnie budził się gen łowczego i ścigał swoje ofiary aż do skutku, czyli śmierci jednej ze stron. Jednak zawsze wygrywał Mosseau, był najlepszy na policyjnej strzelnicy. Ale wyglądał niepozornie - chudy i blady z pasmami przerzedzonych włosów lepiących się do spoconej twarzy. Szybko mrugał, jakby miał tik nerwowy. Poznali się z Dimą kilka lat wcześniej i zostali przyjaciółmi, a właściwie partnerami w morderstwach "winnych". W sumie nie pamiętał, kto kogo odnalazł, Dima Patricka, czy to Patrick odkrył Dimę.

- Cześć - rzekł Dima uśmiechając się nieco mniej. Od razu zeszli po schodach, gdzie między wielkimi zbiornikami na wodę i bojlerami leżała skrępowana postać z zaklejonymi ustami.

- To ten, o którym mi opowiadałeś, kawał drania, zgwałcił jakąś kobietę, ale ta bała się konsekwencji. Wytłukłem z niej rysopis, a resztą ty się zająłeś... I teraz mamy tego ptaszka! - zaśmiał się nerwowo Patrick i kopnął leżącego w żebra. Rozległ się stłumiony jęk. - Gdzie masz łopatę?

- Zupełnie niepotrzebna. Powiem ci coś, przyjacielu. Głos rzekł mi, jak poradzić sobie z tym człowiekiem - Dima wydobył ze skórzanej torby tasak do mięsa.

- Jaki głos? - zapytał cicho Mosseau, oczy mu się świeciły z podniecenia. -Jaki? Czy to Bóg? Jezus Chrystus?

- Nie... To mój własny Zbawiciel. Nasz Zbawiciel. I Zbawiciel wszystkich, którzy we mnie uwierzą... Znalazłeś dla mnie wreszcie jakieś lokum? Odpowiednie dla... Dla mnie i moich ludzi?

"Ludźmi" Dima Kolbienski nazywał tych, którymi się zaopiekował w rosyjskiej komunie. Ludzie bez perspektyw byli podatni na manipulacje, a że ich przybywało przez napięcia z Amerykanami przez Zimną Wojnę, musiał się przeprowadzić. Jednak zamierzał zabrać ich ze sobą.

- Tak... Oddalone i całkowicie bezpieczne... Nigdy mi nie mówiłeś o Głosie. Czemu?

- Bo sobie tego nie życzył. Ale teraz słyszę go wyraźnie. Chce, żebyś dołączył do mojej rodziny, Patricku. Chcesz być częścią społeczności, która oczyści świat z winnych?

- Tak... Bardzo bym chciał - Mosseau zwilżył wargi i zatrząsł się. - Tak!

- Dobrze. Ale żeby być rodziną... Musisz jeść jak rodzina. - Dima wziął zamach i wbił ostrze w udo związanego mężczyzny, który wrzasnął spod taśmy.

Mosseau uderzył go w głowę leżącą nieopodal gazrurką.

- Nie ogłuszyłeś ryby - Uśmiechnął się wyrozumiale.

- To nic. To nasz najmniejszy problem. Jest tu gdzieś kuchenka? Nie wiem jak ty, ale dla mnie pogoda jest paskudna. Jak mawiała moja matka, na złą pogodę najlepsza ciepła strawa...