Początkowo Boskimi Małżonkami zostawały Wielkie Małżonki Królów - jako mężatki lub już wdowy - i choć funkcja nie była dziedziczna, zazwyczaj przekazywały ją córce. Tak było np. z królową Hatszepsut i księżniczką Neferure.

Jednak kilka wieków później, podczas Trzeciego Okresu Przejściowego kapłanki przestały wychodzić za mąż i zamiast swoje następczynie rodzić, zaczęły formalnie przysposabiać swoje sukcesorki.

Ze względu na to, że stanowiły ważne członkinie dynastie, niektórzy władcy używali koligacji z nimi, by dostać się na tron.

W VI wieku p. n. e. nubijski król Pije 👨🏿‍🦱 przyjął tytulaturę faraona 𓅃, a potem postarał się, by jego siostra Amenirdis I 👩🏿‍🦱 została adoptowana przez dotychczasową Boską Małżonkę, córkę faraona Osorkona III, Szepenupet I 👩🏽.

Pije wkrótce podbił ziemie egipskie, a jego córka Szepenupet II po śmierci ciotki stała się kolejną Boską Małżonką.

Jednak koligacje z kapłankami ostatecznie zgubiły XXV dynastię. Pod protektoratem wojsk asyryjskich Psametych I zdołał wyprzeć z Egiptu faraona Tanutamona, a Szepenupet II 👩🏿‍🦱  i jej dziedziczka Amenirdis II 👩🏿‍🦱  ostatecznie przysposobiły córkę nowego władcy, Nitokris I 👩🏽. Zalegalizowało to w Południowym Egipcie XXVI dynastię jako prawowitą. 

Podczas gdy w Pierwszym i Drugim Okresie Przejściowym to Południe 🌿 jednoczyło podzielony Egipt, tym razem kraj zjednoczył się pod berłem Północy 🐝.  

Zdjęcie:

Szepenupet II, najwyższa kapłanka Amona i siostra czarnego faraona Pijego

Starożytny Egipt. Życie, sztuka, obyczaje (ze zbiorów British Museum), praca zbiorowa

Paweł Nowakowski, Faraoni in Black