Dyplomacja Wessexu i wieści z zagranicy.

Królestwo Wessexu toczyło liczne walki z Wikingami wspierane przez najemne oddziały łuczników walijskich. Przez 7 lat byl wzgędny spokój. W 10 roku panowania króla Edwarda I Starszego wikiński król Anglii Wschodniej Guthrum II dokonał niespodziewanego ataku na graniczne garnizony obijając część ziem Angli Wschodniej z rak Anglosaskich. Gdy król Edward I Starszy dowiedzial siię o pogwałceniu przez króla Gutruma II zawieszenia broni wybuchl wielkim gniewem. Rozkazał wymaszerować armii w kierunku Anglii Wschodniej. Król Edward I Starszy wysłąl gońca do Tamworth,by przyniósł wieść o tym co zaszlo Ethelfledzie dziedziczce Mercji. Gdy wojska króla Edwarda I Starszego zatrzymały się na odpoczynek w Essexie król Edward I Starszy otrzymal odpowiedź od Ethelfledy. Ethelfleda napisała w krótkich żolnierzkich słowach,że wyruszy na czela 4000 pieszych i 2000 konnych wojowników,by pomóc bratu w walce z Wikingami. Król Gutrum II mógł liczyć na posilki z Danii i Norwegii,które przypływqały jak tylko uspokoiło się morze. Król Guthrum II mógł wystawić 8000 piechoty i 1200 konnicy. Przez pierwsze 3 lata wojny walki ograniczyly się do kilkunastu niewielkich potyczek. W 4 roku wojny Wikingowie oblegli Ipswich bronione przez 1260 Anglosasów dowodzone przez Oswina z Ely. Wojska Wikingów liczyly 7600 wojowników pieszych. Wikingowie niwiedzieli,że 10 mil od Ispwich znajduje się armia Anglosaska dowodzona przez króla Edwarda I Starszego licząca 7500 piechoty i 2500 konnicy. Bitwa wisiała w powietrzu. Następnego dnia w przedpołudnie po wysłuchaniu mszy świętej przed bitwą król Edward I Starszy rozkazał się ustawić swojej armii w szyku bojowym. Anglosaska konnica byla ustawiona na flankach zaś piechota ustawila sie w 7 linii. Również Wikingowie ustawili się w szyku bojowym. Pomimo przewagi liczebnej wojsk anglosaskich dowodzonych przez króla Edwarda I Starszego król Guthrum II postabowił przyjąć wyzwanie. Gdy obie armie zbliżyły sie do siebie zasypaly się gradem strzał. Po obu stronach poległo wielu dzielnych wojowników. Po tym przygotoewaniu obie strony zbliżyly się do siebie na odleglość rzutu wółócznią. Obie strony zarzucily się włóczniami. Po tym przygotowaniu obie strony zwarly się w walce wręcz. Wikingowie bronili się dzielnie. Długo ważyły się losy tej bitwy do czasu gdy raniony strzałą w rękę król Guthrum II uszedl z pola bitwy. Za nim jego wojsko rzuciło się do paniczej ucieczki z pola bitwy. Wtedy król Edward I Starszy rzucił do ataku wypoczęte oddzialy konne,które mialy za zadanie ścigać uciekajacą armię przeciwnika. I tak się stało. Wojska Wiikingw z Anglii Wschodniej poniosły wielką klęskę tracąc 3400 poległuch wojowników. Zwyciężcy Anglosasi dowodzeni przez króla Edwarda I Starszego stracili 1650 poleglych wojowników. Lecz to nie był koniec walk o Anglię Wschodnią.Przez kolejne 2 lata walki przycichl i ograniczyy sie do niewielkich potyczek. Dopiero w 7 roku wojny czyli 17 roku panowania króla Edwarda I Starszego stoczono wielką bitwę z Wikingami pod Sutton Hoo. Pod Sutton Hoo wojska Anglosaskie dowodzone przez króla Edwarda I Starszego liczyły 8000 piechoty i 4000 konncicy Dzień przed bitwą przybyły wojska mercjańśkie dowodzone przez Ethelfledę liczące 4000 piechoty i 2000 konnicy. Lecz wojska mercjańśkie nie uczestniczyły w tej bitwie. Wikingowie dowodzenie przez króla Guthruma II mięli 7000 piechoty i 1800 konnicy. Bitwa pod Sutton Hoo rozpoczęła sie od obustronnego ostrzału. Obie strony zasypaly się wzajemnie strzałąmi. Po tym przygotowaniu obie strony skróciły dystans i zasypaly się wzajemnie włóczniami do rzucania. Potem doszło dko krwawej walki w zwarciu. Obie strony długo były w impasie,bo żadna z nich niezdobyla zdecydowanej przewagi. Niespodziewanie król Guthrum II pada trafiony w oko strzałą ginąc na miejscu. Po śmierci króla Guthruma Wikingowie stracili morale i zaczęli uciekać z pola bitwy ścigani przez konnicę anglosaską i bez żadnej litości wybijani. Wojska Wikingów w ilości 1200 wojowników zwiały na okręty. Reszta została zabita,ranna czy też wzieta do niewoli. Tak Anglosasi odzyskali Anglię Wschodnią.z rąk wikińskich. Jeszcze Northumbria w 2/3 terytorium znajdowała się w rękach Wikingów. Król Yorku Ealdred zawarł sojusz z królem Edwardem I Starszym. Dopiero za rzadów króla Atelstana I cała Anglia została zjednoczona pod jednym berłem. Król Edward I Starszy przyjął rezygnacje Aelfwynn z zarzadzania Mercją. Aelfwynn zostala szczęśliwą małżonką Wulfnotha Ealdormana Devonu.