25 grudnia 1851 roku

Przez główną ulicę Edo szła kobieta trzymając za rękę swojej sześcioletniej córki. Mała dziewczynka nie rozumiała do kont ją ciągnie matka więc postanowiła, iż się spyta.

- Mamusiu, gdzie my idziemy- po głosie dało się zrozumieć, iż dziewczynka jest przestraszona ciemnością jaka panuje w nocy.

- Do Shieikan gdzie będziesz bezpieczna. Znam tam człowieka, który ci pomoże ci w dorastaniu, gdy mnie przy tobie nie będzie- mówiąc to kobieta ani razu nie spojrzała na swoją córkę.

Szły tak jeszcze przez piętnaście minut aż kobieta zatrzymała się przed bramą, gdzie naprzeciwko niej stał mężczyzna. W jednej ręce trzymał lampion. Podszedł do kobiety a ona się przed nim skłoniła.

- Yuki, co ci sprowadza? - mężczyzna był zaskoczony obecnością swojej starej znajomej.

- Isami, proszę zaopiekuj się moją córką. Ja już tego nie mogę zrobić, wyszkol nią na wspaniałego samuraja.

Mężczyzna kiwnął głową na znak, że rozumie a kobieta odwróciła się i zaczęła iść w drogę powrotną. Dziewczynka podbiegła za matką i złapała za dolną część jej kimona a w oczach miała łzy.

- Mamusiu, proszę, nie zostawiaj mnie- zaczęła płakać a kobieta uklękła przednią.

- Mizuki, nieważne co się stanie. Ja zawsze będę z tobą, w tym miejscu- pokazała na serce.

Kobieta ostatni raz spojrzała się na córkę i ucałowała w czubek głowy po czym wstała i odeszła. Kondō podszedł do dziewczynki i chwycił jej dłoń po czym zaprowadził do jednego z pokoi. Przez kolejne dni Mizuki nie spała, nie jadła ani też nie odezwała się ani słowem. Isami bardzo się martwił, bo dziewczynka w oczach marniała, chciałby, żeby się rozchmurzyła, ale nie wiedział, jak to zrobić. Gdy tak szedł i rozmyślał to w pewnym momencie usłyszał jakieś hałasy więc udał się w kierunku tego dźwięku. Gdy doszedł do placu to zauważył, że sześciolatka trenuje posługiwaniem się kataną a na jej warzy gościł uśmiech. Wtedy zdał obie sprawę, iż to sprawia jej tyle radości a chłód jaki panował ze względu na zim jej nie przeszkadzał. Postanowiła, że zacznie ją uczyć od podstaw.

- Mizuki- podszedł do niej- chodź ze mną.

- A do kont? - po czym udała się do sali a on wskazał gestem ręki by usiadła co oczywiście uczyniła.

- Wiesz czym jest katana? - zadał jej pytanie.

- To broń samuraja, ale także jego dusza- Odpowiedziała.

- A wiesz z czego składa się katana? - Zadał kolejne pytanie.

- Nie- odrzekła.

-Katana to jeden z rodzajów mieczy japońskich, o ogólnej nazwie ( 日本刀).
Katana to japońska broń biała, o długości powyżej 60 cm, jednosiecznej, o zakrzywionej głowni (w różnym stopniu) i ściętym, różnorodnym (kissaki). Jelec (tsuba) tej broni ma różny kształt, może być bogato zdobiony. Rękojeść (tsuka) wykonana jest z wydrążonego drewna lub miedzi, z oplotem jedwabnym lub w przypadku tradycyjnych katan z oplotem ze specjalnie preparowanej cienkiej i wytrzymałej na warunki atmosferyczne i uszkodzenia mechaniczne skóry rekina z elementami dekoracyjnymi. Technicznie, jako broń przeważnie o głowni wygiętej i jednosiecznej jest to , niemniej przyjęło się użycie określenia „ samurajski". Jednoznaczne zdefiniowanie słowa katana jest trudne, gdyż poprzez wieki miecz ten przechodził liczne zmiany, a specyfika języka japońskiego i odmienne tłumaczenia na języki zachodnie zmąciły precyzję nazewnictwa. Można jednak wyróżnić trzy bardzo ogólne kryteria rozróżnienia, iż jest to:
miecz jednosieczny; ogólna nazwa rodzaju mieczy; długi miecz noszony na biodrze w parze z mieczem krótkim wakizashi.
W znacznej większości był to miecz jednosieczny o różnorodnej krzywiźnie. Wytwarzano jednak także miecze proste i obosieczne (proste i o niewielkiej krzywiźnie), co odnosiło się do samego sztychu (kissaki-moroha-zukuri), części lub całości głowni (kogarasu-maru). 

- Czy moja mama mnie tu zostawiła, bo mnie nie kocha- z jej oczu poleciały łzy a Isami podszedł do niej

- Mama cię tu zostawiła by cię chronić- otarł jej łzy- początki są trudne, ale wiedz, że mama cię kocha. A ja będę cię uczył w wyszkolę na wspaniałego samuraja.