Nie myśleliście chyba, że konspiratorzy nie potrafią się bawić, prawda?

Jeśli jakimś cudem taka koncepcja przebiegła przez wasze umysły, muszę was rozczarować... My też chcemy mieć coś z życia.

Bal. Prawdziwy. Salę zapełniają balony, konfetti i inne nieodłączne elementy imprez... No, nie wszystkie - na szczęście nie było wtedy jeszcze na świecie Zenka.

Zmusiłam się do założenia kiecki. Okiełznania włosów również, choć
efekty mnie nie zadowoliły (,,Te moje durne pukle przypominają
gniazdo"!!!).

I w ten sposób znalazłam się na pierwszej w moim życiu fecie, którą bezspornie można było nazwać potańcówką.

Chociaż nie lubię uczestniczyć w hucznych uroczystościach, w tej zwyczajnie musiałam. A dlaczegóż to?

Bo przełożony powiedział, że jeśli nie przyjdę, to wylecę.

Zdaję sobie sprawę, że to (prawdopodobnie) był żart, jednak wolę nie igrać z losem...

Przyszłam zatem na imprezę, choć kompletnie nie umiem tańczyć. Pocieszała mnie myśl, iż pewnie i tak nikt nie będzie chciał zostać moim partnerem.

Mocno się pomyliłam.
Zważając na to, że kobiet było pięć, a facetów - około dwudziestu, ,,tancerze" wręcz się o mnie kłócili.

Jakież musiało być ich zdziwienie, gdy znudzona powstałymi sprzeczkami (w dużej mierze niecenzuralnymi w takim stopniu, że nawet współczesna młodzież musiałaby im przyznać pierwszeństwo) poprosiłam o taniec moją nową koleżankę.

Lubię wikłać już i tak zagmatwane sytuacje.

Gdyby ktoś zapytał co jest moim hobby, a ja pokusiłabym się na szczerą odpowiedź, to brzmiałaby ona w ten sposób:

Komplikowanie sobie życia.