Biegłam ile sił w nogach słysząc tylko krzyki żołnierzy którzy powoli mnie doganiali
- Księżniczko masz na tychmiast się zatrzymać król a twój ojczym będzie wściekły jeśli niespełnisz jego życzenia.
Mówił a moje oczy zaczeły się szklić. Wiedziałam że jak się zatrzyma będę musiała wyjść za mąż za starego barona a w tedy już nigdy nie zaznam smaku wolności o którym tyle śniłam i marzyłam jednak te myśli dawały mi więcej sił dzięki której zdołałam wybiec z pałacu. Tam przy bramie do mojej wolności stała królowa będąc przed wyjściem zatrzymałam się i nie pewnie podniosłam wzrok.
- Mamo przepraszam ja nie chce tak żyć.
Powidziałam a z moich oczu na nowo zacząły spływać słone łzy moja rodzicielka przytuliła mnie po czym przemówiła
- Wiem córeczko dla tego chciałam dać ci twój plecak w nim znajdzisz trochę ubrań,pieniądze i jedzenie. Załóż jeszcze ten płaszcz na siebie a kapturem zakryj głowę aby nikt cię nie rozpoznał i proszę uwarzaj na siebie [t.i].
Gdy tylko nadszedł kres naszego porzegnania wyszłam przed bramę po czym pobiegłam przed siebie. Mijałam co jakiś czas strażników którzy na szczęście mnie nie rozpoznali jednak widziałam, że to tylko kwestia czasu zanim mnie rozpoznają.
~ Muszę opuścić tą wyspe tylko jak?
Pomyślałam nie zauwarzając tego, że kieruje się w stronę portu. Sczęśliwa szybko podbiegłam do jednego z kubców i zapytałam.
- Przepraszam Pana szukam jakiejś małej łodzi, czy dało by się coś załatwić?
Zadałam nie pewnie pytanie  nie wiedząc jak mam się zachować.
Oczywiście młoda damo jaka łudka cię interesuje
Zadał pytani uśmiechając się do mnie serdecznie
- Jaka szybka i wytrzymała. Na prawdę bardzo mi zalerzy żeby jak najszybciej opuścić tą wyspę.
Mówiłam łamiącym się głosem na co starszy pan pogłaskał mnie pokrzepiająco po głowie przez przypadek strącając mój kaptur. Przez co moje [k.w] włosy ujżały światło dzienne a [k.o] oczy zabłyszczały niczym drogocenne kamienie. Starszy pan widząc moją twarz padł na kolana.