Wiedźma z całą pewnością siebie weszła do pokoju. Jej wnuk leżał nieprzytomny na ziemi. Wyglądał źle, ale oddychał.

— Wykorzystała cię, żeby uciec kochanie. Mówiłam ci, że tak będzie — westchnęła.

Wciąż czuła w żyłach resztki energii życiowej młodej Grety, więc zużyła je, wymawiając krótką formułkę w zapomnianym języku i uzdrawiając Gerharda.

Od razu otworzył oczy i odskoczył od jedynego członka znanej mu rodziny.

— Gdzie jest Mina?! — krzyknął, a jego głos zawierał nieznaną kobiecie nutkę groźby.

— Zostawiła cię. Z uśmiechem na ustach — powiedziała złotowłosa.

— Kłamiesz — warknął. — Jest gdzieś w zamku.

— Na własne życie zapewniam, że nie. — Kobieta pokręciła głową ze śmiechem.

— A więc ją zabiłaś. — Wściekły wzrok chłopaka powędrował w stronę podłogi, a jego ręce zacisnęły się w pięści.

— Kochanie, dlaczego od razu rzucasz bezpodstawne oskarżenia? — Złotowłosa objęła chłopaka ramieniem.

— Jesteś odmłodzona. Nie jestem głupi.

— Gerhardzie spokojnie, wszystko ci zaraz wytłum... — Nie dała rady dokończyć. Poczuła palący ból w lewej piersi, który po kilku sekundach rozlał się na jej całe ciało. Przez swoje słowa i całkowite poczucie bezpieczeństwa, nie usłyszała szeptania Gerharda.

— Już nigdy więcej mnie nie oszukasz — powiedział zimno i wstał, strącając jej zdrętwiałą rękę ze swojego ramienia. Kobieta padła na ziemię.

— Jak możesz... — wyszeptała ostatkiem sił, a potem z ust czarownicy poleciały krople krwi.

— Pomszczę Minę — poinformował konającą, a następnie chwycił świecznik i zdecydowanym ruchem uderzył nim swoją babcię w skroń. Pobrał całą jej energię, uzupełniając wiele swojej, którą musiał wykorzystać do rzucenia śmiertelnego czaru.

— Wybiję całe miasto. To jego mieszkańcy do tego doprowadzili, szczególnie burmistrz i ten jego syn. I ty też, babciu, ale poniosłaś już swoją karę.

Tego samego dnia, gdy rozpętała się potężna burza, spalił jej ciało i zaczął przygotowania do zniszczenia bariery. Źródeł energii miał pod dostatkiem.