Do zajęć pozostała godzina, której Niall oczywiście zmarnować nie chciał. Poszedł za księciem, sam nie wiedział gdzie. I może to było zbyt nachalne, ale nie dbał o to.

  — Hej, Hazz. Co robisz? — spytał, gdy byli przy marmurowych schodach z pięknie zdobioną poręczą.

  — Niall, naprawdę cię przepraszam, ale spieszę się. Muszę iść porozmawiać z moimi rodzicami — odparł, wzdychając.

  — Jasne. Później się spotkamy, tak? — uśmiechnął się.

  — Na obiedzie — kiwnął głową.

  — W takim razie... do zobaczenia, książę — zbliżył się, aby pocałować go w czoło, a następnie uśmiechnął się ponownie i pozwolił, aby ten szybko odszedł.

  Alex, widząc tę sytuację, zaczął się śmiać. No tak, Niall i jego zauroczenie. To było nawet śmieszne.

  — A ty co tu robisz? — zapytał blondyn, wchodząc po schodach. — Przestań się histerycznie śmiać, to dosyć dziwne.

  — Czy ty naprawdę myślisz, że rozkochasz w sobie księcia pieprzonej Anglii? — zapytał Alex. — Naprawdę masz czelność marzyć, aby być jego chłopakiem?! Zejdź w końcu na ziemię i nie kompromituj się więcej, bo tu nie należysz! Nigdy nie będziesz należał do rodziny królewskiej. Możesz mieszkać w pałacu przez trzy miesiące, ale to wszystko, Niall! Ci wszyscy ludzi są zbyt idealni dla nas, a my niewystarczający. Dopuść do siebie tę okrutną prawdę, zanim twoja bańka pęknie, a ty będziesz ryczał. To nie jest nasz świat, to nie publiczne liceum, gdzie możesz mieć, kogo tylko zapragniesz. To książę, który za niedługo przejmie koronę, a ty wrócisz do liceum i będziesz musiał się z tym pogodzić! Nikt, kto tutaj pracuje czy żyje, nigdy nie spojrzałby nawet na nas, gdyby nie ten cholerny projekt! — był zły, zirytowany i zraniony. Dlatego powiedział te wszystkie rzeczy. Nie chciał, aby ktoś się nim bawił, a widząc blondyna, jak śmiał całować tak wysoko postawionego mężczyznę, aż kipiał. Co to miało być? Dlaczego on nie mógł pocałować cholernego ochroniarza?!

  Powiedzenie, że Horan po wybuchu chłopaka był w szoku, było niedomówieniem. Jego szczęka, gdyby mogła znalazła by się przy samej podłodze. Nie wiedział przez pierwszych kilka sekund, co powiedzieć, ale niedługo później wszystkie te słowa zaczęły trafiać w niego ze zdwojoną siłą.

  — J-Ja... ja to wiem, ale Harry mnie lubi — odpowiedział mu, starając się brzmieć pewnie. Nie chciał wierzyć, że słowa chłopaka to prawda. Styles go lubił. Reagował na jego dotyk, chętnie z nim rozmawiał, robił te wszystkie rzeczy.

  — Oh, lubi cię? — prychnął brunet. — Jest miły i to wszystko. Jest miły, bo musi taki być! Nie bądź żałosny, nie próbuj sobie wmawiać niestworzonych rzeczy, Horan. Chyba masz już wystarczająco dużo lat, aby myśleć logicznie. Harry nigdy cię nie polubi w ten sposób, zrozum to w końcu! Przestań go podrywać, bo aż rzygam na ten widok. On nie chce twojej sympatii i nigdy chcieć nie będzie. Jesteś tylko licealistą z jakiejś wsi, który myśli, że wszystko mu wolno.

  — Co jest z tobą do kurwy nie tak, Alex? — zdziwił się Niall. Przecież chłopak nigdy taki nie był, nigdy nie mówił mu takich rzeczy — Słuchaj, to raczej moja sprawa, co robię i z kim. Harry nie jest sztucznie miły, on po prostu jest sobą, wszystko co mówi i robi jest prawdziwe. Projekt nic do tego nie ma — westchnął ciężko. — Gdybym mu przeszkadzał to by mi to powiedział, gdyby mnie nie lubił jego siostra nie znałaby mojego imienia. A znała, a twojego i reszty nie! Oprócz Bebe, ale ona jest dziewczyną, więc łatwo to zapamiętać — mruknął — Nie oczekuje, że mnie pokocha — pokręcił głową.

  — Oczywiście, tak to sobie tłumacz — parsknął, dotykając ramienia blondyna. — Chcesz po prostu czuć się dobrze z myślą, że dostajesz kosza od księcia. Zapamiętała twoje imię, bo się wyróżniasz. Masz blond, kurwa, włosy i-i... — uciął, zaciskając dłoń na jego ramieniu. Był tak bardzo zły, miał ochotę coś mu zrobić. — Nienawidzę ciebie i wszystkich tych ludzi tutaj! Ciebie szczególnie, Horan, bo myślisz, że... Nienawidzę!

  — Alex, co się do chuja z tobą dzieje? — zmarszczył brwi, strzepując jego dłoń. Sam złapał go za ramiona i potrząsnął nim. Nie poznawał go i mimo iż znali się krótko zauważył, że dzisiaj był wyjątkowo dziwny.

  — Puszczaj mnie! — warknął. — Nie masz, kurwa, prawa mnie dotykać! Nie, ponieważ jesteś nikim! Nienawidzę ciebie i twojego zauroczenia! Oni są zbyt idealni, zrozum to! — wyrwał się, zaraz uderzając Horana w twarz z pieści. Sam nad sobą nie panował. Po prostu to wszystko się w nim skumulowało i... i teraz musiał odreagować.

  Niebieskooki zagryzł dolną wargę, a następnie nie mogąc się powstrzymać oddał chłopakowi w twarz. Okay, starał się załatwić to pokojowo, starał się nie zwracać uwagi na jego słowa, ale teraz to przesadził. On był po prostu skurwysynem.

  — Słyszałeś te krzyki? — zapytał Louis, podnosząc się z łóżka. Zmarszczył brwi i spojrzał na drzwi.

  — Chodź, sprawdźmy to — oznajmił Zayn, ciągnąc szatyna na korytarz. Zaraz uchylił usta, widząc dwójkę przyjaciół, którzy się razem bili. Alex zwyczajnie był spokojny i obojętny, a teraz wyzywał blondyna i działo się TO!

  — Niall, kurwa, przestańcie! — rozkazał Tommo.

  Bebe westchnęła, również wychodząc z pokoju, zaraz otwierając szeroko oczy. Szkoda, że nie miała popcornu.

  — Walka! Walka! Walka! — powiedziała, na co dostała zirytowane spojrzenie od L.

  — Niech skurwysyn dostanie za swoje! — warknął blondyn, unikając ciosu bruneta.

  Zayn zaraz wkroczył między nich, sprzedając im po liściu. Przecież będą mieli przejebane, jak Liam się dowie.

  — Co wy odpierdalacie do cholery?!

  — Nie twój jebany interes! — burknął Rainberry, wycierając krew spod nosa.

  — Hola, hola, zmień ton, kawalerze — rozkazał Lou. — Co się stało, do chuja? Macie całe obite ryje.

  — On się na mnie rzucił! Najpierw się do mnie dojebał, a później rzucił z pięściami! — wyjaśnił rozjuszony Niall, starając się głęboko oddychać.

  — Bronisz go, bo cię pieprzy? — prychnął Alex, spoglądając na Louisa. Miał ich wszystkich dosyć. Tamten lepił się do księcia, ci lepili się do siebie. — Za trzy miesiące kopnie cię w tyłek i znajdzie inną zabawkę — wzruszył ramionami.

  — Słucham?! — pisnął Louis, podchodząc do bruneta. — Nie bronię Zayna, bo mnie pieprzy — zaakcentował. — Zostaw w spokoju nasze sprawy łóżkowe. Oczywiście, że mnie zostawi, w końcu będziemy zbyt daleko siebie, ale to nie twój zajebany interes! Masz się uspokoić, bo też się uderzę. Pozwalasz sobie na zbyt wiele, a ty, Niall, nie powinieneś się podpuszczać. Jesteś głupi czy jak? Bójka w pałacu?!

  — O matko... mój statek zatonie? — mruknęła Bebe, czego po chwili pożałowała, bo Alex postanowił także i ją zwyzywać. Aktualnie każdy go irytował.

  — Jak możesz w ogóle tak mówić? — oburzył się Zayn również mając ochotę uderzyć chłopaka. — A tobie idioto powiedziałem, że cię nie zostawię i będziemy utrzymywać kontakt!

  — Mówiłem wam, że skurwiel zasłużył! — odezwał się Horan, chcąc podejść do Alexa, jednak Zaynowi był szybszy, bowiem złapał chłopaka i odciągnął — Puść go, muszę mu pokazać, że za takie słowa się płaci!

  — Nie podnoś na mnie głosu — mruknął Tomlinson, patrząc w ciemne oczy, po czym podszedł do Alexa, odsuwając go od Nialla.

  — Puszczaj mnie, szmaciarzu — rozkazał brunet.

  — Uspokój się, Rainberry! — popchnął go na ścianę, przytrzymując jego nadgarstki. — Masz się, kurwa, uspokoić, bo i tak już sprawiłeś, że każdy ma ochotę ci przyjebać.

  — Nie dbam o to — prychnął. — Jesteście tylko jebanymi dzieciakami. Tamta dziwka, wy-

  Rexha niewiele myśląc, podeszła i go uderzyła. Nie mogła pozwolić, aby ten ją wyzywał.

  — Dość! — powiedziała, zachowując spokój. Chciała wrócić jedynie do domu i się rozpłakać w swoim pokoju. Alex powiedział zbyt wiele słów.

  Na całe szczęście, albo i nieszczęście, przyszedł ochroniarz wraz z Liamem, który nie był zadowolony z takiego widoku. Kazał wszystkim zejść do salonu i usiąść w bezpiecznej odległości od siebie i każdy tak zrobił, bo każdy był po prostu wkurzony i nie zamierzał się teraz bratać.