Naalimpungatan ako dahil sa isang malambot na bagay ang dumampi sa ilong ko. Marahan kong minulat ang mga mata at gayun nalang ang pagkunot ng noo ko dahil sa nakangiting mukha ni Dale. "Why are you smiling?" masungit ko nitong tanong.

"Good morning," namamaos ang boses niya ngunit maganda itong pakinggan. Whats with him?

Ramdam ko ang pagyakap ng malamig na hangin aking katawan kaya bumangon ako. Mas lalong kumunot ang noo ko at  nanlaki nalang ang aking mga mata nang nakita ko ang aking hubo't hubad na katawan.

"Aaaaaaaa!" Nagsisigaw ako sa taranta. Nagkandaugaga akong takpan ang sarili ko. Nataranta naman siya at agad napabangon sa inasta ko. "Ikaw!" Galit na galit ko siyang tinuro.

"D-did you rape me?!" halos nandilim ang paningin ko sa galit. Ramdam kong unti-unting uminit ang dugo ko. Halos ilabas ko lahat ng hininga ko para lang ipamukha sa kanya na galit na galit ako. Paano niya nagawa sa akin 'to? Ang sama niya.

Nakita kong namilog ang kanyang mga mata. "Wait--what?! No," tanggi niya. Mas lalo naman akong nagalit dahil may lakas pa itong tumanggi. Anong gusto niyang paniwalaan ko? Ginahasa ako ng butiki? Fck him.

"Look, I didn't rape you. Can you please calm down?" kinalma niya ang sarili at tinignan ako na may nangungusap na mga mata. I forced myself to relax but damn him, paano ako marelax nito? I clenched my fists. Ngumiti siya at napailing-iling. "Now think." My forehead creased. Ano naman ang kailangan kong isipin? I screwed up when a scene flashed to my mind. My eyes widened. Fcking shit.
I gulped several times. My heartbeat started of getting heavy. Parang nawalan ako ng boses sa naalala ko. Bakit ko hinayaan iyun? Mali... Isang malaking pagkakamali iyun.

Balisa akong pinag dampot ang mga damit ko at agad nagsuot. I need to breath. I need air. Bubuksan ko na sana ang pinto nang may narinig akong nag-uusap mula sa labas. Agad akong natigil maski pag hinga ko. I gulped. Dahan dahan akong sumilip sa gewang ng pintuan at nanlaki ang mga mata dahil nasa labas na ang mga armadong lalaki. Nilingon ko si Dale. He carefully took the guns and he went close to me. Inabot niya sa akin ang baril ko at sumilip din siya pagkatapos hinarap ako. He prompted me to shut up and stay calm. Kinabahan naman ako.

Dumaan ang ilang segundo naging tahimik ang paligid. Sumilip ulit si Dale. "They are gone," laking ginhawa ko sa sinabi niya. Buti hindi nila naisipang pasukin ang kubo na ito. Gaano ba sila nagtitiwala sa may ari nito? Mukhang ayaw nilang manghimasok sa teritoryo ni Manong.

Napagdesisyunan naming lumabas at agad kaming naglibot ng tingin. Wala na nga sila. "Let's go," Agad naming nilisan ang lugar habang maingat kaming nagmamasid sa palagid.

Isang oras na ang dumaan di pa din kami nakabalik. Pagod na ang mga binti ko ngunit di pa din ako nagpapaapekto. Patuloy kami sa paglalakad, di alam kung kelan makarating sa destinasyon na kailangan naming marating.

"God, I'm thirsty," bulalas ko habang hinihingal. Napahinto si Dale at nilingon ako. "Do you want to rest?" he asked. I shook my head. We don't have much time to take a rest.

Sa tantya ko umabot na kami ng limang oras sa kakalad. Parang ayaw ng humakbang ang paa ko lalo pa't nakaramdam na din ako ng gutom. Napaigtad nalang ako nang biglang may sumabog sa unahan. Agad kaming nagkatinginan ni Dale. Naging mabilis ang aming hakbang. We're almost there.
Napatakbo na kami nang narinig namin ang putok ng mga baril. Agad kaming nagtago sa likod ng puno dahil tanaw na namin ang pangyayari. Napatingala ako nang may dumaan na helicopter sa itaas at pinagbabaril ang mga kalaban sa baba. Nagkatinginan kami ni Dale na tila nag-uusap gamit ang mga mata. He nodded and I did as well. Lumabas kami sa pinagtaguan at nagsimulang pinagbabaril ang mga kalaban. Mukhang tatakas na sila ngunit di ko nakita ang kanilang Head.
Agad akong gumulong sa talampas at nang nakabangon binaril ko ang kalaban na kaharap ko. Wala ng gusali ang nakatayo. Gumuho na ang mga ito dahil sa mga bombang sumabog. Nabalutan ng mga putok ng baril ang paligid na halos ikinabingi ko. Napalingon ako kay Dale at nanlaki ang mga mata nang may kalaban sa likuran niya. Sila itong naghahanap sa amin, agad ko itong hinarap habang nakaluhod at pinagbaril sila isa isa. Agad akong napatingin sa kalaban dahil nawalan na ako ng bala. "Dale I ran out of bullet!" Pasigaw kong sabi. Agad naman niya akong cinover-up at mabilis akong dumampot ng baril galing sa kalaban.

Nakarating sa gawi namin ang mga kasamahan namin, kasama si Sergeant. Tumulong sila para pabagsakin ang mga kalaban na kaharap namin. Natigil nalang kami nang wala na kaming nakitang nakatayong kalaban. Nagkatinginan kaming lahat. "Panalo tayo!" Sigaw ng isa sa mga kasamahan namin. Really? We won?

Lumapit ako kay Sergeant. "What about the Head?" I asked her. She shook her head. "We didn't see him. I think he already escaped." Naglibot ng tingin si Sergeant habang nagsalita. "That's alright ang mahalaga napalayas natin siya," dugtong niya. Napatango ako. Sabagay tama siya. Maraming tauhan ang nawala sa kanya, matatagalan pa siya kung sakaling lulusob siya ulit.

Masaya kami dahil sa tagumpay. Niyakap namin ang isa't isa pati na ang troops ng iba. Hindi kami magtatagumpay kung hindi kami nag tulungan. Ang tagumpay na ito ay para sa amin at sa mga mamamayan ng Zamboanga. Bumalik kami sa kampo ng CO at nagpahinga kami saglit. Ginamot na din ang mga sugatan, kasama kami ni Dale. Pagod ang aming katawan at bugbog kaya kailangan naming magpahinga. Binigyan nila kami ng tubig at pagkain upang magkalaman ang aming tyan.

"You guys are alright?" tanong ni Sergeant sa amin. Tumayo kami at tumango. "Mamaya may susundo sa atin na helicopter upang makabalik na tayo ng base at dapat wag hihiwalay sa grupo maliwanag?" Pasigaw na sabi niya. "Yes Sergeant!" tugon namin ng sabay sabay at sumaludo.

Tinalikuran na niya kami kaya muli kaming nagsiupo lupa at kumain. Umidlip ang iilan sa amin ngunit ako ay di ko magawa. Bumabalik sa isipan ko ang mga nangyari. Lalo na nu'ng naging bihag ako. Para akong nakakaramdam ng takot kapag naalala ko yun. Kinikilabutan ako.

Huminga na lamang ako ng malamin para kalmahin ang sarili. Nagtagumpay kami kaya wala ng dapat akong ipag-alala, "You okay?" Napalingon naman ako sa nagsalita. Nakita kong nakakunot ang noo ni Dale. "Yes, I'm okay," pag sinungaling ko.
"You sure? You seems uncomfortable," I sighed heavily. Ang kulit talaga. "I'm fine, I'm just tired." Tinalikuran ko nalang siya. Di ko pa din nakakalimutan ang nangyari sa amin. Gusto kong kalimutan nalang iyun, naming dalawa pero wala pa akong lakas na loob na pag-usapan iyun.

Maya maya'y dumating ang sinabi ni Sergeant na susundo sa amin. Nagpaalam na kami sa CO at sumakay na kami ng helicopter. Habang nasa helicopter kami lahat sila tahimik, walang ni isang nagsalita marahil pagod at may iniisip.

"Akala ko mamamatay na ako," sa wakas may isa sa kanila ang nagsalita. Ganun din ang naisip ko nung mga araw na 'yun. Sinong di mag-akala na mabubuhay pa pala ako. "Lahat ng giyerang nasalihan ko, sa tingin dito ang malala. Muntik na akong mamatay," singit din ng isa. Napatawa nalang sila ng mapakla at napailing-iling. "What they are saying?" gusto ko namang matawa sa tanong ng katabi ko. He is so innocent whenever he don't understand the words. Poor Dale. Pwedeng pwede mabenta.

"They are just talking." Bulong ko sa kanya. "Of what?" balik niya ding bulong sa akin. Ang mahirap sa kanya, chismoso. "Hush just shut up." Pinagkrus ko ang daliri sa bibig. He closed his mouth tightly.
Sa paglapag ng helicopter sinalubong kami ng Captain at pinahayag ni Sergeant naging successful ang aming misyon. Captain congratulated us and he declared that we have a one week break since we succeeded the mission.

Papunta ako ng building nang lumitaw sa tabi ko si Dale. "What are you planning for this break?" he suddenly asked. Napaisip naman ako. Siguro gumala and mag rent ng isang week. Kung uuwi naman ako ay bitin iyun sa akin.

"I don't know," I answered. Binilisan ko nalang ang paglalakad at mabuting di na ito humabol sa akin. Nakarating ako sa aking silid at nadatnan ko naman si Harriet na busy sa kahahalungkat ng drawer niya. Huminto ako at kinakot ang pinto kahit bukas na ito. Agad naman siyang napatingin sa akin at nanlaki ang mga mata. "OMG!" She suddenly shrieked and she immediately went close to me, "Akala ko matatagalan pa kayo, sabagay almost two weeks kayong nandun. So how was the mission?" agaran niyang tanong sa akin. Napailing-iling ako. "We won."

Naglakad ako papunta sa aking higaan at pagod kong binagsak ang sarili. Sa wakas nakahiga na ulit ako sa maayos na higaan. I took a deep breath. That was really exhausting and risky.

"I've heard they are already ... OMG!" Napalingon naman ako sa pintuan at nakita ko si Hailey na patakbong lumapit sa akin. "Are you okay? Are you feeling well? How was the mission?" sunod-sunod niyang tanong sa akin at umupo sa higaan ko. "It was tiring, until now," I said. Di na sila nagsalita pa. May pumasok naman sa isipan ko na kinalaki ng aking mga mata. Agad akong napabangon. Shit.

"I have to do something." Mabilis akong nakatayo at nagmamadaling pumunta sa office ng Lieutenant General. Di na ako nagulat nang nandun din si Dale. "Mabuti at pumunta ka Kathnis," bungad sa akin ni Lieutenant General. Sumaludo ako at pumunta sa harapan. "Antayin na muna natin si Sergeant." Napalunok ako sa maaaring mangyari.

Maya maya'y dumating si Sergeant kasama si Captain at agad silang sumaludo. "Okay, Mr. Mattson said that he lost his gun during the mission. . . .and you too Kathnis. I'm sure you already knew what are the consequences." Tumango kaming dalawa ni Dale sa sinabi ni Lieutenant General. "And sergeant responsibilidad mo din ang nangyari. I need an explanation at bakit hindi niyo sinubukang hanapin ang mga nawalang baril?" Napakagat ako sa labi sa dugtong niya.

I volunteered to explain the problem from the beginning to an end. Di namin kayang hanapin iyun dahil nasa tubig kami at isa pa, malakas ang agos ng tubig. Pagkatapos ng paliwanag ko pinatawan kami ng Lieutenant General na bawasan ang aming rank ng dalawang puntos, one week of restriction and after that we will duty with no salary for two months.
Si sergeant naman ay restricted lamang ng ten days. The camp will have a consequence too, no supplies for one month.

Napabagsak ang balikat ko sa mga parusa. Di ko gustong madamay ang buong base pero ganun talaga ang patakaran, damay-damay. Tanggap ko ang pinataw sa akin kaya di nalang ako nagsalita.
Ngayon kailangan kong magtiis ng dalawang buwan ng walang sahod. God, I want to cry.

To be continued...

Author's note: Hi Rainies! Ang consequences ay gawa gawa ko lang ngunit totoong may parusa kung nawala ng baril ng sundalo at mas malala pa sa mga nabanggit sa storya. Salamat! Don't forget to vote, comment and share!