Kathnis P.O.V

Nakabalik ako ng building at pagpasok ko pa lang sa kwarto nasa likuran ko na si Harriet. Nangunot ang noo ko.

"Oh bakit andito ka na? Tapos ka ng kumain?" Takang tanong ko. Napakamot siya sa batok.

"Agad kong tinapos ang pagkain since umalis ka na. Ayuko namang magtagal doon. Wala naman akong ibang kakilala maliban sa inyo ni Hailey" Aniya at umupo sa gilid ng higaan niya. Kinuha ko ang container ng tubig sa ibabaw ng drawer at uminom. Pagkatapos binalingan ko siya muli.

"Si Hailey pala?"

"Bumalik siya ng clinic. Kaylangan daw siya eh" Wala sa loob niyang wika. Napatango ako. Emergency siguro. Napahawak ako sa baba. What are we going to do? Umaliwalas ang mukha ko nang may naisip akong ideya para hindi kami maburyo.

"Let's get out? You are new here and you should familiarize our camp" I suggested. Napaisip siya saglit at tumango bilang pagsang-ayon.

Lumabas kami ng building habang nagkukwento ako ng mga importanteng detalye. Nakarating kami sa court at nadatnan naming may iilang naglalaro doon ng basketball.

"Ahmm sino iyung americanong sundalo kanina sa cafeteria?" Bigla niyang tanong. Napatigil ako sa pagsasalita.

"Ah 'yun? I don't know him either. That guy is a freaking attention seeker. He always bothering me when our paths encountered" I hissed to that thought.

"Bagay kayo" Nasamid ako sa sariling laway dahil sa sinabi niya. Di makapaniwala ko siyang tiningnan habang hawak ang lalamunan.

"Are you nuts? How can you say that? That guy is such a cocky jerk. He always getting into my nerves" Atungal ko. How can she have that thought?

"I just felt it back there but who knows? The more you hate, the more you love" Parang nanghuhula niyang sabi. Bigla nalang nanayo ang balahibo ko sa ideyang iyun. Ako mamahalin ang bastos na 'yun?

"Huh! Asa" Naiusal ko. Nakarating kami ng hallway patungo sa training ground ng mga recruitment at sa unahan nito ang malawak na field. Nakita ko naman sa unahan ang isang magandang babae na may seryosong mukha. Siya si Sergeant Ayesha Gastovan. She's really intimidating. Her expression is full of authority.

"Who is she?" Harriet whispered.

"She's Sergeant Ayesha Gastovan" Pasimple kong tugon sa kanya. Her lips pursed a bit. Pagdating ni Sergeant sa aming harapan agad kaming tumagilid.

"Sergeant" Sabay naming usal ni Harriet at sumaludo. Huminto naman si Sergeant at mapanuri kaming tiningnan.

"Where are the both of you heading?" She seriously asked.

"Just wandering Sergeant. She need to familiarize the camp" I casually said and I glanced Harriet. Napatango naman si Sergeant.

"Oh I see. Alright, gotta go" Kaswal niyang sabi at tuluyan na niya kaming dinaanan. Napabuga ako ng hangin. I felt a bit nervous for pete's sake.

"She's intimidating. I admire her" Humahangang sabi ni Harriet na kinalingon ko sa kanya. Sinundan niya ng tingin si Sergeant hanggang sa naglaho ito sa paningin namin. Nangunot ang noo ko at muli siyang binalingan. She's weird. She has a desire to be like her. I could feel it. Ako, ayuko sa ganun na pag-uugali kasi masyadong malayo sa ibang tao. It's boring. I wonder, how Sergeant live like that? Does she not feel bored?

Sometimes, we need to have someone to be with. Someone you can talk to your personal life. Especially problems but you shouldn't always depend yourself to them. Mas mabuti kasi iyung mailabas mo ang saloobin mo sa isang taong mapagkakatiwalaan dahil masamang kimkimin iyun lalo na't pagdating sa problema. Nakaka-depress. But still, the decision is always depends on you. Either to share or hold it with your bare hands.

After wandering we went back to the building. I'm thankful dahil medyo maayos na ang pakiramdam ko. Mukhang immune na ang katawan ko sa mga sakit.

Week had passed. Captain and lieutenant gathered the chosen troops to the field. I am one of them, except Harriet and the others. We are all wearing full combat gear and I think there's an emergency. We're all in set while lieutenant and captain is in front. Nakatayo ako ng tuwid at nag-antay sa sasabihin alinman sa kanilang dalawa.

"Soldiers! Wearing your full combat gear is a sign that you are ready to face battle. You're set to deal any challenge. I gathered you because our president is need companion to go to Hulo. Guard the president. Your captain will take the responsibility to lead you. All of you must arrive to Palace before Eight o'clock. Understand?!" Awtoridad pahayag ni lieutenant. Palace is the residence of president.

"Sir! Yes, sir!" We simultaneously exclaimed. Agad kaming pumanhik patagilid at sabay-sabay kaming patakbong pumunta sa mga truck habang karga ang mga baril. Nagkasya kaming lahat sa limang truck.

Ang akala ko aalis na kami ngunit nagulat nalang ako nang may agad umakyat. Halos maghalikan na kami dahil sa lapit ng aming mukha. I gulped as my heart beats wildy. He smirked and winked at me. I blinked. Agad akong napabaling sa harapan. I clenched my fist. Damn you Mr. Mattson.

"Can I sit here?" Bahagya akong napaigtad dahil naramdaman ko ang kamay niya sa aking balikat. Pagalit ko siyang tinignan at umusog. Kaylangan pa ba talagang manghawak? Ngiting-ngiti naman siyang umupo sa tabi ko.

I pursed my lips tight. Why he's included? Awtomatikong napaurong ako nang nagkadikit ang mga braso namin. To that moment I felt electricity ran through my veins that made me chill. I secretly calmed myself. Great, this is really great.

Umandar ang truck at sa wakas nakalabas kami ng camp halcyon. Habang patuloy ang pagtakbo nakaramdam ako ng pagka-ilang dahil sa katabi ko. I felt consciousness and I can't help it. I don't know why. Pasimple kong inamoy ang sarili. Baka kasi nangangamoy na ako, mahirap na.

"Don't worry, you are still smells good" I froze because of that whisper.

"W-what are you talking about?" My voice stuttered a bit. Iniiwasan kong lingunin siya dahil ramdam ko pa rin ang mainit niyang hininga sa tenga ko. I hardly gulped.

"I know you're worried about your smell" He certainly said in baritone voice. Wala sa oras akong napalingon sa kanya at nahigit nalang ang hininga dahil naglapat ang aming mga ilong.

Para naman akong nawalan ng pandinig. Lahat ng gusto kong sabihin tinangay nalang ng hangin at di na nakapagsalita pa. I could feel his breath to my face. Para akong nabuhusan ng mainit na tubig nang mabilis niya akong ninakawan ng halik. My eyes widened. Agad akong lumayo at gulat pa ring napahawak sa mga labi. I immediately roamed my eyes. Nakita kong walang nakatingin sa amin at ang ilan pa sa kanila nakapikit. Marahas ko siyang nilingon. Kagat niya ang labi na parang nagpipigil na mapangiti ngunit napanganga nalang siya nang dumapo ang palad ko sa kanyang pisnge.

Mabilis akong nag-iwas ng tingin at awtomatiko kong pinalo ang kamay.

"Pesting lamok 'to" Pag-kunwari ko at tumingin sa paligid na may ngising peke. Lahat sila nakatingin sa akin at ang iba para pang nadisturbo sa pagkakaidlip. Muli silang bumalik sa kanya-kanyang ginagawa na parang walang nangyari. Nakahinga ako ng maluwag. Good thing nagawan ko agad ng paraan para hindi magmukhang eskandalo ang ginawa ko. But hearing mosquito is pretty unconvincing knowing that we're in truck. Tumakbo pa ito. Mabuti't kumagat naman sila.

Nakagat ko ang labi para pigilan ang mapahagikhik. God, I was clever but stupid at the same time. Tumikhim ako at nilingon ang taong nasampal ko. Seryoso ang mukha niya at umiigting ang panga. Tinaasan ko siya ng kilay. Napaismid ako sa isipan. Marealize sana niya na mali ang ginawa niya. He hissed at agad nag iwas ng tingin habang nakabusangot ang mukha.

"Pft!" Di ko na napigilan ang matawa sa hitsura niya ngunit saglit lang iyun dahil agad ko muling napigilan ang sarili. Nakakatawa siyang tingnan, mukha kasi siyang nalugi. Poor guy. He glared at me and he hissed again as he held his cheek.

"You're such a naughty clever" He said.

"Oh really?" Maang kong tugon at napahawak pa sa dibdib.

"I'll take that as a compliment then, so thank you" Inarte kong pasalamat at pinikit-pikit pa ang mga mata. Napatanga nalang siya at napangisi naman ako.

Umabot ng isang oras ang byahe saka kami nakarating sa palasyo. Pinagbuksan kami ng dalawang sundalo ng gate at agad naman kaming nakapasok. Nang pumarada na ang truck nagsibabaan kaming lahat. May nakita naman akong mga sasakyan ng pulis na nakaparada din. May napansin din akong mga sakong bigas at mga kahon sa gilid. Kung ganun, pupunta kami ng Hulo para mamigay ng mga relief goods sa mamamayan doon. I sighed. I have bad feeling to this operation. I hope there's nothing bad happen.

We formed a line in front of the white mansion. Ganun din ang ginawa ng mga pulis. Tuwid na tuwid kaming nakatayo. Paglabas ng president lahat kami sumaludo bilang pagrespeto sa commander-in-chef of the Armed forces of the philippines. Siya si President Joseph Aguiñovente. Sumaludo naman siya sa amin at bumaba na ng hagdan habang nakasunod naman sa kanya ang limang personal bodyguard.

Agad akong napabaling sa gilid nang umalis si Mr. Mattson sa pwesto niya at nanlaki ang mga mata ko dahil binangga lang naman niya ang presidente. What the hell? Sa bilis ng pangyayari walang nakalapag ngunit pagkatapos nun agad siyang tinulak ng mga bodyguard. Napapikit ako sa asar. Ano na namang kalukuhan 'to?

"I'm sorry Mr. President. I was being careless" Napatingin muli ako sa kanya nang humingi siya ng tawad.

"It's alright, it's alright" Inawat naman ng presidente ang mga bodyguard niya. Agad akong tumingin kay captain at nakita ko ang pag-igting ng panga nito at napapikit nalang na parang nagpipigil na manbulyaw. Napailing-iling ako.

Tiningnan ko muli si Mr. Mattson. May pinulot siya sa nilakaran ng presidente kanina at pagkatapos seryoso siyang bumalik sa gilid ko. Napailing-iling si captain at bumuntong hininga.

"Men! Ipasok niyo ang mga sakong bigas at mga kahon sa mga truck" Awtoridad utos ni Captain. Agad naman silang sumunod. Tumulong na rin ako kahit hindi naman ako lalaki. We finished it in ten minutes.

Pumasok na sa itim na kotse si President. I knew president won't use a car if isn't bulletproof. Nagsipasok na rin kaming lahat, pati na ang mga pulis sa kanilang mga sasakyan. Kalahating minuto bago kami nakalabas lahat sa palasyo.

"Why did you do that?" Mahinang tanong ko kay Mr. Mattson. Nilingon niya ako at ngumisi na kinakunot ng aking noo.

"They will thank me because of what I've done" He proudly said and winked. Napaismid nalang ako. May saltik talaga. Napailing-iling ako at di na nagsalita pa.

Hapon kaming nakarating sa Hulo ngunit wala pa kami sa mismong lugar kung saan nagkaroon ng giyera. Ang lugar na ito ay sakop ng Mandaluyong, Metro Manila. Nandito pa kami sa tahimik at medyo mabundok na lugar. May nakikita rin akong mga palay na nakatanim sa gilid lamang ng kalsada ngunit tuyong-tuyo ang lupang kinataniman nito. Mukhang napabayaan.

Napaigtad ako nang may biglang sumabog na bomba. Sa agaran pagpreno muntik pa akong masubsob ngunit hindi ko iyun ininda pa. Taranta kaming lahat na tumayo.

"Anong nangyayari?" Tanging lumabas sa aming mga bibig. Napaigtad ako muli nang narinig ko ang putukan ng mga baril.

"Ambush!" Lahat nanlaki ang mga mata namin dahil sa sigawan na iyun mula sa unahan. Nakagulo na ang lahat. Shit, sinabi ko na nga ba't may mangyayaring masama.

"Bumaba na kayo! Kaylangan natin silang tulungan!" Sigaw ng nasa frontseat. Agad naming hinanda ang sarili at mabilis kaming bumaba.

Mabilis ang mga galaw namin habang nakayuko at nakatutok ang mga baril. Dumaan kami sa gilid ng truck at paglabas namin agad kaming nakipagbarilan. Mabilis akong tumingin sa unahan at nanlaki nalang ang mga mata dahil nakatagilid na ang isang truck. Sa palagay ko dahil iyun sa bombang sumabog kanina. Nakikita kong patay lahat ang sundalong nakasakay roon. I gritted my teeth because of anger.

Mabilis kong binaral ang limang lalaki na nanggaling sa medyo mabundok na lupa.

"Protect the president!" Narinig kong sigaw ni captain. Patakbo akong pumunta sa unahan habang nakayuko pa rin at binaril ang mga armadong nakasibilyan.

Nakarating ako sa tumagilid na truck at agad nagtago roon. Nilingon ko ang mga kasama ko at nakita ko kung paano sila tumalsik dahil sa bombang sumabog. Nanlaki ang mga mata ko nang tumakbo si Mr. Mattson papunta sa aking gawi. Mabilis kong binaril ang gustong bumaril sa kanya. Hingal-hingal siyang nakarating sa aking pwesto. Nagkatitigan kami at tanging mga mata lang namin ang nag-uusap. Tumango siya at tinanguan ko rin siya.

Alerto kaming mabilis naglakad papunta sa unahan at nang nakalabas sa pinagtaguan muli kaming nakipagbarilan. Agad kong tinanggal ang granada sa aking katawan at hinagis iyun sa kalaban. Muli kong kinarga ang baril at mabilis akong gumulong sa kalsada. Huminto ako sa paggulong at mabilis binaril ang papalapit na kalaban habang nakadapa. I quickly stood up at mabilis namang nakapunta si Mr. Mattson sa harapan ko sabay baril sa lalaking babaril sana sa akin. We ran to the nearest truck. Dumeretso ako sa unahan at paglabas ko palang sa gilid ng truck sinalubong na ako ng bala. I froze and my eyes widened. Napanganga ako at agad napatikom dahil sa sakit na kumalap sa buong katawan ko. Parang nawalan ako ng pandinig at nakikita ko kung gaano kagulo ang paligid. Dahan-dahan kong tiningnan ang sarili at sunod-sunod napalunok dahil dumudugo ang tagiliran ko. Nanginginig ang kamay kong napasapo doon.

"Shit" Narinig kong mura ni Mr. Mattson at mabilis niya akong hinila pabalik sa gilid ng truck. Binalikan niya ang bumaril sa akin at pagkatapos bumalik sa kinaroroonan ko.

Mabilis niyang sinapo ang mukha ko kaya napaharap ako sa kanya.

"You okay?" Nag-alala niyang tanong. Nakangiwi akong tumango. Agad niyang tiningnan ang tagiliran ko na kinadaig ko naman.

"Fuck, you got shot" Malutong siyang napamura habang kinapkap ang tagiliran ko. Muli niyang sinapo ang aking mukha.

"Don't worry this shot won't kill you, trust me" He certainly said that made me nod. Tinakpan ko ang aking tama ng madiin. Nakikita ko sa mga mata niya ang pag-alala at takot ngunit may determinasyon iyun na protektahan ako.

"Sumuko na kayo kung mahal niyo pa ang mga buhay ninyo!" Sabay kaming napabaling sa unahan dahil sa sigaw na iyun. Kumabog ang dibdib ko. Ang presidente. Nilukob ako ng pag-alala at akmang aalis sa pinagtaguan ngunit agad akong napigilan ni Mr. Mattson. Mariin siyang umiling-iling.

"What about the president? The others?" Nag-alala kong tanong.

"Believe me, if we will surrender with them the president will die. All of us will die" Seryoso niyang sabi. Napalunok ako at di na nagsalita. Mabilis niya akong hinila papunta sa talampas at bumaba sa palayan na kinangiwi ko naman. Agad kaming sumiksik sa lupa habang nakayuko at muling sinapo ang aking tagiliran.

"Wag niyong saktan ang presidente! Mananagot tayo ni Datu Salman kung gagawin niyo 'yan!" Nanlaki ang mga mata ko dahil sa sigaw na iyun. Mabilis akong sumilip at napasinghap nalang dahil nakadapa na ang presidente sa kalsada. Ang natirang mga sundalo at pulis naman nakaluhod habang nasa likod ng ulo ang mga kamay. Marami akong nakikitang mga armadong sibilyan. Bakit ang dami nila? Hindi pa pala sila nalalagas. If that the case, the problem has not been solved.

Datu Salman? Sa pagkakaalam ko hindi siya ang namumuno ng NPA kundi isa sa mga gobernador na naglingkod sa pamahalaan. Ako lang ang nakakaalam nun dahil kaibigan ng Papa ko ang gobernador na iyun. Siya si Gobernador Alejandro Fantadelion. It's a secret. Ibang-iba ang mga NPA na ito sa pagkakakilala ko. Binuo ang Nemesis Power of Action (NPA) para kung gagawa ng masama ang mga uupo sa pamamahalaan sila ang gagawa ng hakbang para pabagsakin ang mga ito. Para sa akin hindi sila masama dahil may mga prinsipyo at panindigan din sila. Ang gusto lang nila ay maging makatarungan kaya malaking hiwaga ito sa akin, sa amin kung bakit bigla nalang silang nanggulo. Alam rin ng lahat na hindi ganito kasama ang mga NPA. Kilala ng lahat ang grupo ngunit hindi nila alam kung sino ang namumuno sa mga ito.

Sila ba talaga ang mga rebeldeng ito? Hindi na sila iba sa mga ILCL na gumawa ng masama at karumal-dumal na gawain. Insurrection League Contra Law.

Napangiwi ako nang bigla nalang akong hinila ni Mr. Mattson para muling magtago. Nakangiwi ko siyang nilingon.

"I'm sorry but please don't be reckless again" Sinseridad niyang sabi. Napabuntong hininga ako at tumango.

Maya-maya'y narinig namin ang pag-ugong ng mga truck. Dahan-dahang sumilip si Mr. Mattson sa itaas at muli siyang nagtago. Tumingin lang ako sa kanya. My body gradually became weak. I am now sweating but I felt bleakness. Gusto na ring pumikit ang mga mata ko. Mahina na rin ang aking paghinga na parang pagod na pagod. God, Am I going to die right now?

"They will going to use the trucks" Bulalas niya habang nakatingin lang sa tuyong lupa. Nilukob ako ng takot. Kung kukunin nila ang truck wala na kaming masasakyan. Mamamatay ako kung hindi ako magamot.

Narinig ko ang pag-alis ng mga kalaban dala ang mga sasakyan. Tuluyan akong nawalan ng pag-asa. I think this is my fate. That's why I'm still single because I'm destined to die at this age.

"You're pale?" Marahan akong napalingon sa kanya. Agad niyang kinapa ang noo ko habang may nag-alalang mukha. Pinunasan niya ang aking pawis at muling sumilip sa itaas.

"They're gone. Get up. We need to find a way to get that bullet in your body" Aniya at inalalayan ako upang makatayo. Pinatukod niya ako sa lupa at mabilis siyang umakyat sa itaas. He held my hands and he pulled me up.

Umikot ang aking paningin at muntik na akong matumba mabuti't agad siyang nakaalalay sa akin. Nag-iskuwat siya sa harapan ko at pinasampa naman ako sa likod niya. I don't have a strength to protest. He stood up and he started to walk.

"We don't have anything so we need to find some help" Usal niya habang karga ako. Ipinikit ko nalang ang mga mata at di na nagsalita pa. Dumaan naman ang katahimikan. This is my fate. I must accept this.

"Baby hang on there. Don't close your eyes" Pinilit kong dinilat ang mga mata dahil sa boses na iyun at mabuting nagawa ko naman.

"I'm tired. I'm drowsy" Hinang-hina kong sabi. Naramdaman kong tumatakbo siya.

"No baby, don't fall asleep. Hang on, there's a hut over there. We're almost" Humihingal niyang sabi at mas bumilis pa ang pagtakbo niya. Hindi ko na alam ang dinaanan namin dahil sa bigat ng talukap ko.

Hindi ko na napigilan ang sariling pumikit dahil sa panghihina. Ilang segundo ang lumipas naramdaman ko ang paghinto namin.

"We're here" Aniya at tuluyan akong nawalan ng malay.

AGAD akong napadilat dahil sa sakit nang may kung anong nabunot sa tagiliran ko.

"It's alright. I already took the bullet" I heard a calm voice. Marahan akong napalingon sa gilid at nakita ko naman si Mr. Mattson na naghuhugas ng kamay na may bahid na dugo. I tried to get up but I failed.

"Y-you're hands. They're bleeding" Pinilit kong palakasin ang boses para marinig niya. Agad siyang napatingin sa akin.

"No, I don't have anything to use to pull out the bullet so I used my hands. Sorry" Paumanhin niya at ngumiti ng maluwag. Napanganga ako. I'm sure it hurts when he did it if I'm awake.

"Prepare yourself, I'll pour this salt water to your wound. This is helpful for healing" Sabi niya at kinuha ang baso. Tumango ako saka huminga ng malalim.

Nang binuhos na niya ito sa sugat ko agad akong nakaramdam ng matinding hapdi. Impit akong napahiyaw. Tinikom ko ang bibig ng mariin sabay pikit. Kumapa ako sa kung saan at doon kumapit. Maya-maya'y naramdaman ko ang pamamanhid ng aking sugat. I opened my eyes and I looked at him. Kinuha niya ang bimpo na nasa palanggana at piniga iyun. Then he placed it to my wound.

"Ouch!" Daig ko dahil mainit iyun. Ngumiti lang siya at marahang nagpunas. Afterwards, he gently put Aloe vera to my wound. Nakuha niya raw sa labas. 

Pagkatapos niya akong nagamot lumabas na siya. I roamed my eyes. Ang liit ng kwartong ito at itong hinigaan ko kasya lang sa isang tao. I wonder, where's the owner of this hut? I heavily sighed. I can't imagine what happened earlier. Ano na kaya ang nangyari sa presidente? Sa sundalong natira? Saan kaya sila dinala? Pinugutan na kaya sila ng mga ulo? Agad akong napailing-iling sa naisip ko. No, I should stop being pessimistic.

Natigil ako sa pag-iisip nang bumalik si Mr. Mattson. Tiningnan niya ako ng mabuti na kinailang ko naman kaya nag-iwas ako ng tingin.

"Your shirt is wet. You need to take that off" Naalarma ako sa sinabi niya. Basa na nga ang T-shirt ko dahil sa binuhos niya kanina. Iyung longsleeve na uniporme ko naman nasa gilid ko. Agad ko siyang tiningnan.

"I'm fine. This won't bother me" Agaran kong sabi. Napahimulsa siya at napatitig naman ako sa kanya. Ngayon ko lang napagtanto na tanging berdeng T-shirt lang pala ang suot niya sa itaas. Mas lalo siyang naging attractive sa hitsura niya.

"No. You must take your shirt off" Diin niyang sabi. I shook my head to object.

"It won't happen. Besides, I can't do it" Pag-aamin ko.

"But I can" Napamaang ako sa sinabi niya at agad umiling-iling. Hindi maaaring hubaran niya ako.

"No. I'm alright. You don't have to do it. You might see my body so no" I objected. Nag-iwas ako ng tingin. Dumaan ang sandaling katahimikan.

"Uh I see, you don't trust me that's why you're afraid I might see you half naked. You're afraid I might take advantage" Paghuhula niya.

"After what I've done just to save you, do you think I desire to make such absurdity against you?" Dugtong niya at mapaklang napatawa. I could sense that he was hurt. I pursed my lips. Somehow, I felt guilty of what I said.

I took a deep breath. Dahan-dahan ko siyang nilingon at nakita kong tumalikod na siya para lumabas. Napakurap ako.

"Wait!" Agad kong pigil sa kanya bago pa man siya makalabas. He did stop and he turned around. I gulped because of his serious face. Hindi ako sanay na makita siyang ganito. He fond of smiling in front of me.

"I'm sorry. Y-you can remove my shirt now" Kinabahan kong sabi.

"You sure?" He seriously said. I nodded. Bumuntong hininga siya at lumapit sa akin. He sat beside me. Kinabahan ako pero hindi ko pinahalata. I have this urge not to make him feel unavailing, yet I felt strange.

Sinimulan niyang itaas ang damit ko na may seryoso pa ring mukha. Wala akong nakitang malisya sa galaw niya kaya napanatag naman ako. Nang tuluyan niyang nahubad ang damit ko lumantad sa kanya ang itim kong bra at malusog kong dibdib ngunit parang wala lang iyun sa kanya. Tiningnan niya ako sa mga mata.

"I'm not that jerk you used to know. I also have integrity that you never expect. By the way, I'm Dale Mattson. Twenty-nine years old" He seriously said before he stood up and he left without any word. Para akong sinampal sa sinabi niya.

Simula noong nagkatagpo ang landas namin lahat nalang ang pag tingin ko sa kanya ay isang bastos at hindi mapagkakatiwalaang sundalo. Pero sa ginawa niya ngayon nakaramdam ako ng konsensya. Mali ba ako sa pagkakakilala sa kanya?

God, this is imbecility!

@Missloorh