•Bill

Nadal nie mogę się przyzwyczaić do przymusu jedzenia. Chciałem zrobić obiad, ale okazało się, że brakuje mi składników. Przebrałem się w czarna koszulę i dżinsy. Ruszyłem do sklepu. Po drodze spotkałem jakichś mieszkańców. Pomachali mi radośnie, zaskoczony odmachałem im. To dość dziwne, zazwyczaj ludzie się mnie bali. Idąc przez miasto myślałem o Gwiazdeczce, jakie było moje zaskoczenie, gdy usłyszałem za plecami...

- Witam Panie Williamie.-

Odwróciłem się, i zobaczyłem Mabell biegnąca w moją stronę z torbą na ramieniu.

- Uch... Pan też na zakupy?

- Haha, tak, ale jeśli chcesz możesz mi mówić po imieniu. To co?-

Uśmiechnąłem się i ruszyłem dalej, już z towarzyszką.

- Jeśli tak Pan... To znaczy jeśli tak wolisz, to dobra.-

Spojrzałem na nią, naprawdę się zmieniła, aż głupio mi ją okłamywać. Czekaj, co! MI jest głupio z powodu jakiejś dziewczyny? Chyba nadal nie wydobrzałem po przebudzeniu. Weszliśmy razem do sklepu. Po kilku minutach błądzenie po regałach stanęliśmy przy kasie. Mabell cały czas opowiadała, o szkole, przyjaciołach i swoim rodzinnym mieście, z zaskoczeniem zauważyłem, że nawet mnie to interesuje. Otworzyłem portfel, i już miałem podać banknoty sprzedawcy, gdy coś wypadło z bocznej kieszeni. Gwiazdeczka podniosła to i przyjrzała się. Była to zawieszka w kształcie iluminati. Spakowałam swoje zakupy i odebrałem od niej ozdobę.

- Ładne, co to?

- A, to nic takiego, podoba ci się? Poczekaj, - Powiedziałem, i przypiąłem jej niewielki trójkąt z okiem do różowego sweterka z jednorożcem. Kolorystycznie wyglądało to okropnie.

- Ja... ja nie mogę tego przyjąć.

- Nie przyjmuje odmowy, to w ramach podziękowania, gdyby nie twoja pomoc jeszcze tydzień bym tu siedział. I błądził.

- Dziękuję Williamie.

Czemu jestem dla niej taki miły? To między innymi przez nią mój Weirdmagedon się nie powiódł.

- Mam nadzieję, że się jeszcze spotkamy.

********************************

Oto kolejny rozdział, mam nadzieję że ciepło go przyjmiecie. Tym razem krócej ale powoli się rozkręcam.