Post factum wszystko było inne.

Z perspektywy trzech miesięcy w każdym razie, gdy pożegnał się z gipsem, kolokwiami i pierwszym rokiem studiów. Słowem – gdy mógł na parę dni rzucić w diabła życie i zacząć... żyć. Zaczął. Zaczął od razu, nim nagromadziły się kontrargumenty.

Nadciągał uroczy wieczór. A w powietrzu coś niecoś wisiało. Byłby się o to założył.

Telefon zadzwonił ledwie półgodziny później. Dało się wyczuć pismo nosem. Wszystko takie schematyczne.

Starzejesz się, stary, i ja się starzeję.

- Kuroo, co ty odwalasz?

- Hmm?

- Gdzie ty jesteś?

- Jednego dnia tu, następnego tam.

- Czy ty mi zabrałeś portfel?

- Yup.

- Masz go przy sobie?

- Jeżeli nie zgubiłem.

- Porąbało cię do reszty.

- Może troszkę.

- Nadal masz ten sam PIN? – Kuroo westchnął. – Od razu, jak odkryłeś, że zginęła ci karta, powinieneś skontaktować się z bankiem i to zgłosić.

- Nie omieszkam.

- Mhhm – przytaknął skwapliwie, tym razem zaledwie skromnym pomrukiem.

- Kiedy wracasz?

- Myślałem, że może za dwa tygodnie.

- Co ja mam niby zrobić do tego czasu?

- Nie mam bladego pojęcia.

Bokuto się rozłączył.

A/N

Ciąg dalszy nastąpi. Tak, myślę, że trochę retrospekcji dobrze temu fanfikowi zrobi. Nie mogłam się oprzeć. Kapka kompletnego spontanu.

Przypuszczam, że powstaną jeszcze trzy rozdziały. Życzcie mi powodzenia.