Olive
- Cal! Obudź się! - krzyczałam szarpiąc mojego bliźniaka.

- Dlaczego nie możesz dać mi pospać? - spytał Cal zaspanaym głosem.

- Przypominam ci, że w pokoju obok mamy trupa, a na górze w sypialni małe dziecko, które nie może go zobaczyć - próbowałam doprowadzić go do porządku.

- Dobra daj mi pięć minut - odpowiedział wstając z łóżka.

- Idę zobaczyć do Eden - stwierdziłam i zaczęłam wspinać się po schodach na górę.

Po cichu weszłam do pokoju młodszej siostry i ujrzałam ją śpiącą ze swoją ulubioną przytulanką. W sumie nie dziwię się, że jeszcze śpi. W końcu jest 6.30.

Zeszłam z powrotem na dół i ujrzałam Cal'a robiącego śniadanie.

- Co zrobimy z ciałem Zeke'a? - spytałam nieśmiale.

- Trzeba wyprawić mu pogrzeb - stwierdził nawet nie podnosząc wzroku z nad patelni z jajkami.

- Wszystko dobrze? - spytałam patrząc na niego z troską.

- Jest okej - odpowiedział szybko.

- Cal, dobrze wiesz, że możesz mi powiedzieć o wszystkim - podeszłam do niego bliżej.

- Co mam ci niby powiedzieć. Zeke nie żyje z mojej winy i czuje się z tym okropnie. Ciocia Mick mnie pewnie za to nienawidzi - stwierdził po czym chciał wyjść z kuchni lecz mu na to nie pozwoliłam.

- Naprawdę myślisz, że ciocia Mick cię nienawidzi za to, że Zeke się dla ciebie poświęcił. Wiadomo jest jej ciężko, ale na pewno nie obwinia o to ciebie - krzyknęłam.

- Skąd niby możesz to wiedzieć - on również krzyknął.

Nie zdążyłam odpowiedzieć, bo usłyszeliśmy głos naszej siostry.

- Dlaczego się kłócicie? - spytała, a my momentalnie na nią spojrzeliśmy.

- Nie kłócimy, dlaczego już nie śpisz? - spróbowałam zmienić temat.

- Tęsknię za tatusiem - odpowiedziała 4 latka.

- My też za nim tęsknimy, ale nie martw się za niedługo się z nim zobaczymy - powiedział Cal i wziął Eden na ręce.

- Chodź, skoro już nie śpisz to pójdziemy się ubrać w jakąś ładną sukienkę - powiedziałam i wzięłam od Cal'a Eden.

Idąc na górę z siostrą usłyszałam pukanie do drzwi i krzyk brata.

- Otworzę! - krzyknął.