Dzień wcześniej, kolega z pracy zaprosił mnie na randkę. Inaczej... nie miałam co robić wolnym wieczorem, więc się zgodziłam. Bo zapewne gdybym tego nie zrobiła, on byłby marudny i nie dawał pracownikom spokojnie funkcjonować.

~*~

Czy to można było nazwać randką? Spóźnił się 15 minut - okej, można zrozumieć. Gdy weszliśmy do restauracji, zadałam pytanie Mattowi i przez blisko godzinę mówił o sobie. Jak zaczynał mówić o pewnej sytuacji, przytaczał fakty z innej historii i tak dalej, a gdy chciałam wtrącić swoje trzy słowa, przerywał mi. Zapewne szukał osoby, do której mógł pogadać. Poprosiłam o rachunek i zapłaciłam za swoją część. Niby był przystojnym mężczyzną, lecz był również zapatrzonym w siebie narcyzem.

Wróciłam do domu, buty rzuciłam w kąt, torebkę na krzesło, a sama położyłam się na łóżku, twarzą w poduszki.

Telefon zaczął dzwonić. Zignorowałam go, lecz dzwonek trwał zbyt długo na marketera, więc niechętnie wstałam i podążyłam w stronę torebki. Na ekranie wyświetliło się "J.A". Odebrałam.

- Słucham? - zaczęłam.

- Nie mogę zasnąć, więc chciałem pogadać.

- Jeśli chcesz mówić tylko i wyłącznie o sobie, to ja odpadam.

- Czemu?

- Kolega z pracy zaprosił mnie na randkę i gadał, gadał i gadał ciągle o sobie i jaki to on jest niesamowity.

-Czyli to była twoja najgorsza... - zapauzował.

- Randka? Tak. Zapewne nie prędko wybiorę się na kolejną.

Przez następne 15 minut rozmawialiśmy o rzeczach z różnych dziedzin. Wymieniliśmy się zdaniami, swobodnie komentowaliśmy. Nadeszła późna pora, więc rołączyłam się, lecz kilka sekund później dostałam SMSa od rozmówcy.

[23:07]
Jensen: Jestem genialnym rozmówcą 😎

[23:07]
Zoey: Już sobie nie schlebiaj.