Od zawsze uważałem moich rodziców  za małżeństwo idealne.Mają takie samo poczucie humoru i łączy ich święte przekonanie, że uczenie własnego dziecka jest czynem karygodnym. Dlatego od każdej oceny mojej czy dziewczyn,umywali ręce.

-Pomogłabyś mi z maturą?-zagajam do mamy,a ona patrzy na mnie jak na przybysza z innej planety.

-Nie-odpowiedziała z przekonaniem.

-Mamo...

-Co?

-Dlaczego mi nie pomożesz? Kodeks pracy wam zabrania czy jak?

-Nie o prawo tu chodzi.

-To o co?

-Chociażby o to, że jestem twoją matką,nie nauczycielem.

-Jedno drugiego nie wyklucza.

-Wojciech, do cholery, skończ.

Oho, użyła pełnego imienia.Chyba powinienem zacząć się bać, pomyślałem.

-Tu chodzi o moje życie!-rzuciłem z rozbawieniem.

-No właśnie, syneczku, twoje. Jesteś na tyle dojrzały, żeby sam je sobie układać. 

-Mamo...

-Nie mamuj mi tu teraz.

-W porządku, pani profesor.

-I nie nazywaj mnie profesorem. Mam tylko magistrat. Jak co drugi nauczyciel w tym kraju.

-Moi też?

-Na pewno-pokiwała głową, jednocześnie pisząc coś  czerwonym długopisem na małej kartce.

-Chcesz mi powiedzieć, że od czterech lat żyję, kurwa, w błędzie?

-Przerywnik mogłeś sobie darować.

-Przepraszam. To jak będzie, pomożesz mi się przygotować?

-Mózgu ci nie sparaliżowało, poradzisz sobie.

-Ale jest uszkodzony-wytknąłem.

-W niewielkim stopniu!

***

-Potrzebuję się komuś wygadać. Masz chwilę?-pytam Amelię przez telefon.

-Mów, tylko nie kłam-zaśmiała się.

-Znowu mnie pokroją!-oznajmiłem z przekąsem.

-Mówiłam,,nie kłam".

-To nie jest żart. A, uwierz mi, chciałbym, żeby tak było.

-Jeśli mogę zapytać-zaczęła ostrożnie.- Jaka to będzie operacja?

-Tam na dole- wyjaśniłem zdawkowo łamiącym się głosem.

-Co?-zapytała, jakby się przesłyszała.

-Rozszerzasz biologię,pomyśl chwilę.

-Dobra myślę, że zrozumiałam. Chodzi o te męskie sprawy, prawda?

-Brawo.

-Boisz się trochę, co?

-Aż tak to słychać?

-Nawet nie wiesz,jak bardzo.

***

-Braciszku...-zaszczebiotała niewinnie Milena,stając w progu mojego pokoju.

-Powiedz od razu,czego chcesz.

-Pomocy...

-Jakiej niby?

-Praktycznej i teoretycznej-uściśliła, uśmiechając się półgębkiem.

-Możesz jaśniej?

-Matematyka.Teraz już wiesz?

-Niech zgadnę-zastanowiłem się na głos.-Znowu szmata?

Nic nie powiedziała. W odpowiedzi tylko kilka razy klasnęła w dłonie.

-Pójdę kopać rowy!-zawołała z teatralnym entuzjazmem.

-Bez przesady. Nie jesteś głupia.

-Jestem. Czasem miewam tylko przebłyski geniuszu. Poza tym, boję się matmy.

-Niczego w życiu nie należy się bać, należy to tylko rozumieć-wyrecytowałem. 

-Problem w tym, że ja nic nie rozumiem.

***

Amelia wpada późnym popołudniem.Wygląda na zmęczoną.

-Coś się stało? Wyglądasz, jakbyś przebiegła maraton.

-Ojczym spalił firankę.Mama jest w pracy, więc musiałam jakoś to ogarnąć-wyjaśniła, z trudem łapiąc powietrze. 

-Czekaj,czekaj...jak spalił firankę?-rzucam z niemałym zaskoczeniem,starając się usiąść.

-Moja mama wyprała firankę. Damian chciał zrobić jej przyjemność i wymyślił sobie, że to wyprasuje.  Robiłam z bratem projekt na fizykę i nagle słyszę ,,Amelka! Firana się przypala!"

-Wtopa życia-skwitowałem.

-Lekko mówiąc.Przecież jak mama się dowie, to będą dosłownie talerze latać-zaśmiała się

-Mogę cię o coś zapytać?

-Dawaj.

-Od kiedy masz ojczyma?

-Odkąd skończyłam cztery lata. O swoim ojcu wiem tylko kilka rzeczy. Że miał na imię Rafał, był kierowcą tira i motocyklistą-amatorem, że wybrał mi drugie imię i ,oczywiście,mam jego nazwisko.Nic więcej.

-Masz drugie imię?-pytam,jakoby było to coś szczególnego.

-Amelia Weronika Zagórska. Specjalistka do spraw ratowania spalonych firanek-powiedziała szybko.

Amelia Weronika...ślicznie, prawda?

-Jeżeli możesz i, przede wszystkim,chcesz powiedzieć to... co się stało z twoim ojcem?

-Zginął w wypadku. Ale jak i gdzie, tego ci nie powiem, bo...po prostu nie wiem-ujawniła,dotykając palcem okolicy pod okiem. Czyżby płakała?- Wiesz, miałam ostatnio zastępstwo z twoim wychowawcą. Mówił coś o życiowych Termopilach każdego człowieka.I doszłam do wniosku, że to, co stało się te kilkanaście lat temu, było tymi moimi. Faktem jest,że mało o tym wiem, ale sporo słyszałam, więc, chcąc nie chcąc,coś mi w głowie zostawało.

-Smutne.

-Tak bywa. Chcesz pogadać o operacji?

-Nie. Szczerze, to ostatni temat, który chciałbym poruszać.Przynajmniej teraz.

Cześć!

Ten rozdział jest jednym z punktów kulminacyjnych tej książki.

Co jakiś czas będę przed Wami odkrywała kolejne karty dotyczące przeszłości Amelki...

Mam nadzieję, że udało mi się choć trochę Was zaciekawić:)

Do następnego!

P.