***Wojtek***

Jak przeżyć święta i  przy tym nie zwariować? To pytanie zadaję sobie od kilku lat w okolicach grudnia. Już pod koniec listopada w moich rodzicach odpala się tryb,który z siostrami obwołaliśmy ,,Misja choinka". Wszystko zaczynało kręcić się wokół jednego i oczywiście nigdy nie zabrakło jeszcze  ogólnopolskiej tradycji zwanej ,,Awanturą Bóg jeden wie,o co". Ale ten rok był jednym z najlepszych,o ile nie tym najlepszym,które przeżyłem. Obchodziliśmy z Amelką pierwszą rocznicę ślubu i, co chyba w tych dwunastu miesiącach było najpiękniejsze,urodziła się Dianka, która... mimo tego,że zapewniałem wszystkich o tym,że dzieci nie lubię i nie chcę, okazała się być moim spełnionym marzeniem. Lubię obserwować,jak codziennie jest inna,więcej potrafi i ciągle interesuje ją dosłownie wszystko. Niedawno zaczęła wstawać( jeszcze na szeroko rozstawionych nogach,ale jednak) i wydaje się bardzo zaskoczona tym,jak wygląda świat w pionie.I pomyśleć,że jeszcze nie tak dawno temu byłem święcie przekonany,że wszystko skończone i już nigdy nie będzie mi danie nikogo kochać. 

*** 

- O, wstałaś już- uśmiecham się na widok lekko jeszcze zaspanej Amelki Możesz mi wyjaśnić,co robiłaś do drugiej w nocy?

- Ja...szukałam gwiazdy na choinkę.

- Przepraszam,ale...naprawdę myślisz,że jest sens ubierania choinki,skoro jutro wyjeżdżamy i nie będzie nas dobrych parę dni?

- Kiedy będzie Natalia?-ignoruje moje pytanie.

- Wieczorem. Ale..znalazłaś chociaż tę gwiazdę?

- Nie. Nie wiem,czy jej nie zniszczyłam przy wyjmowaniu.

- Nieważne-zapewniam. - Przypomnij mi,jaki dokładnie jest plan?

- Wigilia u twoich rodziców,pierwszy dzień świąt u moich, a w drugi idziemy na  obiad z Gabi i Michałem.

- No nie- wywracam ironicznie oczami,słysząc ostatnią część zdania. - Przecież ta oferma znowu się barszczem obleje...

- Znowu?

- Przypomniała mi się Wigilia w maturalnej.  Taka tam, historia pojedynku Michała z barszczem z torebki.

- Opowiedz mi ją.

- No to tak. Mieliśmy tradycyjną Wigilię. Taką,jaka jest pewnie w większości szkół. Pierogi,pierniki,mandarynki i wspomniany wcześniej bohater,barszcz z torebki. Jeździłem już wtedy na wózku, a mandarynki były daleko,więc poprosiłem Walczaka,żeby mi jedną podał. No i...jakoś tak niefortunnie ruszył ręką,że wylał cały ten barszcz na siebie i na swoją idealnie do tamtej pory białą koszulę.

- Coś zrobiłeś?

- Mniej więcej to- uderzam się w czoło otwartą dłonią. Ale wyobraź sobie taką sytuację: Wszyscy siedzą skupieni na żarciu. Nagle taki jeden kretyn wylewa na siebie barszcz i wszyscy,włącznie z wychowawcą , naraz drą się ,,MICHAŁ!".

- Boże, wyobraziłam to sobie... weźmiemy mu rosół- deklaruje.

- Raczej wodę z chlebem. 

***

Około siódmej wieczorem, Natalia zjawia się u nas. Po wymianie uprzejmości biorę na siebie wyjaśnienie jej,że wcale nie zabieramy jej na żaden koncert.

- Nie ma żadnego koncertu - informuję ją spokojnie.

- Co?!

- Zabieramy cię do domu na święta. Cieszysz się?

- Poważnie?!

- Właśnie ci mówię. 

W jej oczach zaczynają tlić się iskierki wzruszenia.

- Dzięki!-piszczy,całując mnie w policzek.- Wiesz, tak naprawdę chciałam przyjechać,żeby oficjalnie przedstawić wam Łukasza,ale...Łukasz się urwał jak hejnał. Najgorsze,że ja durna myślałam,że to już jest to. Że wyjdę za mąż,  odtańczę z nim pierwszy taniec do jakiejś obrzydliwie romantycznej,pięknej piosenki o miłości.

- Masz na takie rzeczy jeszcze ogrom czasu,Natka -  próbuję ją pocieszyć.

- I mówi mi to typ,który wziął ślub tak naprawdę zaraz po maturze.

- Faktycznie,w tym przypadku chyba nie jestem najlepszym przykładem,nie?- reflektuję się

- Chyba? Cholera, to będą najgorsze święta w moim życiu!

- Aż tak?  Nie no,młoda,nie może być tak źle.

- Jest aż tak źle. Mi się nie chce żyć w tym momencie . Skręca mnie,jak sobie pomyślę,że mnie ktoś może zapytać,czy kogoś mam. To podstawowe pytanie przy stole zaraz obok ,,Jak ci idzie w szkole?" I chuj z tym,że ja już  do niej nie chodzę!

-Spokojnie,  ja cię uratuję - obiecuję,lekko ją przytulając.

- Niby jak?

- Coś wymyślę.