Dłuższą chwilę stałam przed drzwiami, nie do końca wierząc, że to nie sen. Nie wiedziałam, gdzie podziały się ostatnie dwa lata. Pamiętałam, jakby to było wczoraj, ten ostatni spacer w parku z Zośką. Byłyśmy wtedy o wiele młodsze, o wiele niewinniejsze. Miałyśmy marzenia i plany na przyszłość.

A teraz?

Teraz wszystko było inne. Ja byłam inna. Świat był inny.

Nawet definicja inności była inna.

W końcu, po kilku minutach stwierdziłam, że wydeptując dziury w wycieraczce, nic nie zdziałam. Bałam się, że gdy zapukam, to obudzę się i nadal będzie trwać wojna. Będę musiała wdziać mundur, sklarować „Albatrosa" i znów wypłynąć w morze, na kolejną, zapewne wyjątkowo niebezpieczną misję. Jedną z tych, przy których niegdyś towarzyszył mi dreszczyk emocji. Potem jednak jedyne co mi towarzyszyło to ni obawa, ni nadzieja, by ta konkretna była już ostatnią.

Jedyną motywacją do wypływania, w końcu stała się myśl, że każda z nich przybliża mnie do końca wojny, do końca tego koszmaru. Krok po kroku. Brałam więc udział w kolejnej i kolejnej, co jednej, to bardziej niebezpiecznej, gotowa na wszystko, byleby to wszystko już się skończyło.

Bym mogła wrócić i upewnić się, że tym, na których mi zależy, nic się nie stało.

Miłość to nieposkromiona siła dająca nadzieję, ale również największa ludzka słabość.

Podniosłam rękę i energicznie zapukałam. Dłuższą chwilę za drzwiami panowała cisza, wystarczająco długo, by do mojego serca wdarł się niepokój. Potem jednak rozległy się pośpieszne kroki, szczęknął łańcuch i w szparze między drzwiami i framugą pojawiły się jasne oczy.

- Zuzia. - Ciocia westchnęła z ulgą i przymknęła drzwi, by zaraz potem otworzyć je na pełną szerokość. - Wróciłaś, kochanie. - Wzięła mnie w objęcia i mocno przytuliła do chudej piersi. Była jeszcze chudsza, niż zapamiętałam.

- Wróciłam, ciociu – odpowiedziałam drżącym głosem, przytulając ją mocno i zaciągając się jej zapachem, który był tak podobny do tego, który zawsze utożsamiałam z mamą. Były jak ogień i woda, tak samo jak ja i Zośka, ale to jedno sprawiało, że czułam, że mama nadal jest gdzieś blisko.

- Wejdź do środka, właśnie zaparzyłam herbatę... - Popchnęła mnie lekko w stronę salonu. - Wróciłaś na stałe? Już... po wszystkim? - spytała ostrożnie. Wiedziałam, czym, jak wielką obawą podszyte było to pytanie.

- Tak, gdańska jednostka ulega właśnie powolnej demobilizacji. Zośce nic nie jest, ciociu – uspokoiłam ją, widząc jak otwiera usta, by zapytać. - Po prostu w szpitalu jest jeszcze sporo rannych, póki nie będą w stanie umożliwiającym transport do innych ośrodków, musi tam zostać. To potrwa jeszcze parę dni, nie musisz się martwić. - Ścisnęłam pokrzepiająco jej rękę.

- Bogu dzięki, martwiłam się o was strasznie. O ciebie zwłaszcza, Zuziu – dodała, a ja pokręciłam lekko głową. - Tak, masz to po ojcu. I po mojej postrzelonej siostrze również, wiedziałam, że będziesz pchać palce między drzwi i nie myliłam się dużo, prawda? - spytała, a w jej oczach dostrzegłam ciekawość.

Rozumiałam ją, jednak nie miałam teraz ochoty na opowieści.

- Pewnie nie, to długa historia, ciociu. Zresztą Zosia też nie miała wcale tak łatwo. Był taki moment, że szpital bardziej był przykrywką, niż szpitalem – westchnęłam. Historia z Wasinem była pierwszą z wielu. Moja kuzynka ryzykowała wcale nie mniej ode mnie.

- Grunt, że obie jesteście całe – westchnęła ciocia, podając mi kubek z herbatą. Dokładnie taką, jak lubiłam. Dopiero teraz poczułam, że jestem w domu, że wszystko to wcale nie jest snem. - Czekają nas zmiany, prawda?

- Prawda. - Skinęłam głową i oparłam ją o wezgłowie fotela. Podróż do Chorzowa zmęczyła mnie bardziej, niż przewidywałam. - Chyba się zdrzemnę, ciociu, nie masz nic przeciwko? - spytałam. - Spędziłam trzynaście godzin w pociągu – westchnęłam.

- Oczywiście, Zuziu. - Ciocia uśmiechnęła się lekko. - Twój pokój na ciebie czeka, na toaletce zostawiłam ci wszystkie listy, które przyszły w tym czasie.

Skinęłam głową i weszłam do wąskiego korytarzyka. Na wprost była łazienka, na lewo pokój Zośki, a na prawo mój. Pchnęłam drzwi i uśmiechnęłam się krótko. Nic się tutaj nie zmieniło. Zupełnie nic. Bielone drewniane meble były na swoim miejscu, toaletka z owalnym lustrem oraz półka na książki, na której przez cały rok wisiały lampki choinkowe w ciepłym, żółtym kolorze. Moje zacisze, w którym mogłam ponownie schować się przed światem.

Zapewne nie będzie to takie łatwe, bo misja „Albatros" odbiła się szerokim echem w całym kraju, ba, w całej Europie. „Albatros", a potem także „Mewa", „Rybitwa" i... „Perkoz". „Słowik" oraz „Skowronek" również nie pozostały bez echa, ale nie było o nich aż tak głośno. Teraz jednak marzyłam tylko i wyłącznie o moim ciepłym, wygodnym łóżku.

Położyłam się na brzuchu w poprzek materaca i z lekkim stęknięciem sięgnęłam po nieduży stosik korespondencji. Najstarsze listy były na wierzchu, najnowsze pod spodem. Pobieżnie przejrzałam jakieś zawiadomienia, kartki świąteczne i urodzinowe od dalszej rodziny. Przedostatnia koperta przyszła z urzędu i była zaproszeniem na spotkanie w sprawnie nadciągających reform. Nie wiedziałam co myśleć, o przedstawionej mi propozycji, odrzuciłam więc zaproszenie daleko od siebie, z takim rozmachem, że aż wpadło pod szafę, która na szczęście stała na stosunkowo wysokich nóżkach. Nie chciałam teraz o tym myśleć, to nie była decyzja do podejmowania ot, tak.

Przeniosłam wzrok na ostatni list, który wypadł mi z ręki, gdy tylko zobaczyłam jak jest zaadresowany. Koperta była nieduża, biała, bez znaczka, bez stempla. Na środku zapisane było tylko jedno słowo, skreślone piórem o czarnym tuszu, dobrze mi znanym charakterem pisma.

„Albatros".