Wyznanie Amelii wyjaśniło mi wiele kwestii.Całą studniówkę przesiedziała nie przez niedopasowane buty, tylko ze strachu o to, że jej serce mogłoby nie znieść szaleństwa na parkiecie.Nie szła trzymana przez przyjaciółkę, bo ją coś bolało.Bała się, że zemdleje. Nie było jej w szkole,bo musiała przejechać ponad pięćset kilometrów do kardiologa.Albo źle się czuła. Zastanawia mnie tylko,dlaczego nie powiedziała mi tego wcześniej.

***

-Czemu nie powiedziałaś od razu?-zagadnąłem, gdy podeszła na przerwie.

-A co miałam powiedzieć?Że mam  spieprzoną aortę i cholernie długą bliznę?

-Moja jest dłuższa.

-Chcesz się licytować?-uśmiechnęła się.

-Gdzie dokładnie jeździsz do lekarza?

-Do Zabrza.Trochę daleko,ale mam bardzo fajnego profesora.

-Czyżby Michała Zembalę?

-Niestety nie. On nie jest kardiologiem , tylko kardiochirurgiem, a to co innego. Ale gdyby miał mnie kiedyś leczyć,chyba na każdą wizytę przynosiłabym kwiaty , fajerwerki i szampana.No wiesz,w końcu to syn asystenta Religi.

-Nie zapominaj o czerwonym dywanie i nazwaniu go ekscelencją-zasugerowałem, starając się nie śmiać.

-Gdzie tam czerwony dywan, od razu postawię mu pomnik! Ale ten mój też jest fajny.Tak naprawdę nigdy nie rozmawiał z moją mamą.Zawsze mówi do mnie. Mimo że za każdym razem robi coś,czego ja bardzo nie lubię.

-Co?

-Echo serca.Nie boli, ale jest bardzo...krępujące.

-Czemu?

- Nie mam wtedy na sobie stanika. I źle się wtedy czuję, bo przecież bada mnie tak naprawdę obcy facet-wyjaśniła.

-To jego praca.Pewnie się przyzwyczaił.

-Wiem,ale jakoś mnie to nie uspokaja.

***

-Musimy pogadać-zakomunikowałem rodzicom w chłodne sobotnie popołudnie.Spojrzeli najpierw na mnie, później na siebie.

-O czym?-dopytała mama z niemalże dziecięcą ciekawością.

-Powiem ci, tylko nie płacz.

-Ktoś umarł?-Milena zadała mi to pytanie, stając w wejściu do salonu

- Tak.Twoje wyczucie czasu.

-O czym chciałeś rozmawiać?

-Za jakieś dwie godziny będzie tu dziewczyna,którą pokochacie prawie tak samo jak ja.

-Mówisz o tej...Ani?

-Tato,do cholery, ile razy mam jeszcze powtórzyć, że ona ma na imię Amelia?

-No co? Przecież to są podobne imiona!

-Gdzie niby?

***

Amelia weszła do domu. Gołym okiem widać było, że jest bardzo zdenerwowana.Mama kładzie jej obie dłonie na ramionach i mówi:

-Miło cię wreszcie lepiej poznać, kochanie.

-A my chyba się już znamy, nie?- mój ojciec zamrugał do niej porozumiewawczo.

-No jasne!

Co jest, do cholery?

-Jak blada byłaś,tak blada jesteś. Nic się nie zmieniłaś. 

-Pod tym względem już się raczej nie zmienię-zaśmiała się.

-Może mi ktoś wyjaśnić, co tu się dzieje?

-No...twój tata uczył mnie w podstawówce.

-Serio?

-Serio. Aż żałuję, że nie rozszerzyłam geografii.

Czyżby mój ojciec nie poznawał imienia własnej uczennicy? To chyba powinno się leczyć,prawda?

***

-I co o niej myślicie- zapytałem, kiedy tylko wyszła.

-Świetna dziewczyna -zapewniła mnie Królowa Matka.

-Tato?

-Powiem tak. Patrząc całkiem obiektywnie, nie przez pryzmat szkoły, to...mogłaby być moją synową.

-Aż tak?

-Pewnie.

-A wy?-rzucam do dziewczyn.

-Błagam cię, ożeń się z nią, Amelia to złoto!

-Dzięki za pomysł,przemyślę to. Tak. Wiem, że jest świetna. I bardzo mi się podoba, że wreszcie zaakceptowaliście moją dziewczynę.

-Bo w końcu przyprowadziłeś kogoś normalnego, a nie jakiegoś odklejonego pustaka.

-Natalia, proszę...

-No co? Czyżbym powiedziała coś, co nie jest prawdą?

-Akurat teraz udało ci się powiedzieć coś mądrego.

- To było wredne.

-Wiem,dzięki za komplement.

-Mam pytanie.Czemu Amelia jest biada jak żeńska wersja Edwarda ze Zmierzchu?

-Taka jej uroda-skłamałem. Amelia nie prosiła mnie o wypowiadanie na głos informacji o jej stanie, więc póki co trzymałem to dla siebie. Obiecałem jej, że póki sama o to nie poprosi, nikomu tego nie powiem. Tym bardziej,że ona sama miała pewne opory związane z mówieniem głośno o swoich problemach z sercem. Prosty przykład. O wadzie wiedziałem tylko ja, jej przyjaciółka Gabrysia i jej wychowawczyni.

-No dobra,ale ona wygląda,jakby zaraz miała paść na zawał.

-Po prostu tak wygląda. Koniec tematu.

Hej!

Do końca tej książki zostało jakieś 10,może 15 rozdziałów.

I mam do Was bardzo ważne pytanie....

Chcielibyście drugą część? Nie ukrywam, że już zaczynam nad nią pracować,ale ostateczną decyzję zostawię w Waszych rękach;)

Mam nadzieję, że ten rozdział przypadł Wam do gustu.

Do następnego!

P.