Amelia wpadała codziennie i nie powiem,żeby mi się to nie podobało.Przynajmniej było z kim się pośmiać albo chociaż normalnie porozmawiać. Tak było i teraz. Weszła, ale  nie w sukience. W szarej bluzie i jeansach. Wyszczerzyła się na mój widok.

-Co się stało, że dzisiaj nie masz na sobie sukienki?- zagaiłem.

-Przegrałam zakład z gówniarzem zwanym moim bratem -wywróciła oczami .

-O co?

-Kto szybciej ułoży puzzle.

-Serio? Przegrałaś zakład o coś takiego?- nie mogłem powstrzymać się od śmiechu, czego szybko zdążyłem pożałować, kiedy znowu zaczął boleć mnie kręgosłup.

-Pięć tysięcy elementów. Tego się nie dało ułożyć. Sześć godzin na to straciłam!

-No ja straciłem półtora roku życia na dziewczynę  toksyczną prawie tak bardzo jak ołów.

Zamilkła. Po co ja to powiedziałem, do cholery?

-Aż tak?

- Robiła mi jazdy totalnie o wszystko. Nawet o...zdjęcie z moją własną siostrą- westchnąłem, przypominając sobie całą tę chorą sytuację.

-To co było na tym zdjęciu?

-Nic, o co normalny człowiek mógłby się obrazić. Powiedz mi, byłabyś zła, gdyby twój chłopak całował swoją siostrę w jej urodziny?

-Zależy, gdzie...

-W policzek, a gdzie niby? 

-To brzmi jak choroba psychiczna- stwierdziła, kiwając głową.- Ile lat ma twoja siostra?

-Zależy, która. Mam dwie.

- Ta ze zdjęcia.

-Szesnaście. Zupełny dzieciak.Może i jest prawie mojego wzrostu, ale to dalej dzieciak.

-Często jej się to zdarzało?

-Praktycznie cały czas.Potrafiła się wściec za to, że powiedziałem do siostry,, cześć, Natalko".

-To normalne.

-Jej to tłumacz. Przyczepiła się o zdrobnienie imienia.

-Przepraszam, że to powiem, ale twoja dziewczyna jest pierdolnięta-rzuciła nieśmiało, unikając mojego spojrzenia.

-Nie przepraszaj. Wiem o tym. I  nie jest. Była. Rozstaliśmy się dosłownie chwilę przed wypadkiem.

-Mogę o coś zapytać?

-Wal jak w dym- zachęciłem ją, będąc jednocześnie ciekawym, jakie ma pytanie.

-Jak bardzo masz połamany kręgosłup?

-Widziałaś kiedyś akordeon?

-Chyba raz mi się zdarzyło.

-Więc tak teraz wygląda mój kręgosłup. Zadowolona?

-Powiedzmy.

-Czyli nie do końca- wydedukowałem.

-Nie o to chodzi. Po prostu nie spodziewałam się aż tak dokładnego porównania.

***

Dni spędzone w szpitalu zlewają się u mnie w taki jeden, który się nigdy nie kończy. I nie mogę się tu zgodzić ze  słowami Szymborskiej, że żaden dzień się powtórzy i nie ma dwóch tych samych nocy. Chociaż  ten dzisiejszy miał wyglądać inaczej. Miał mnie zobaczyć fizjoterapeuta i ocenić, czy da się ze mną cokolwiek zrobić. Przy czym owo ,,coś"oznacza prawdopodobnie wsadzenie mnie w gorset.Nie wiem, nie znam się. Jednego mogę być pewny. Będzie kurewsko bolało. Na szczęście są u mnie moi rodzice i dwa wynalazki diabła zwane moimi siostrami.

-Nie umierasz, nie?- upewnia się Milena, odrywając się na chwilę od telefonu.

-Dzisiaj nie planuję. Znajdę jeszcze czas, żeby cię wkurzać przez najbliższe parę lat.

-Aż się boję.

-No i powinnaś, Milenko.

-Nie mów. Tak. Do mnie.

-Dobrze, Milenko.

-Przestań, bo zaraz też zaczniesz gadać przez maszynę- zagroziła.

-Ty mi grozisz, dzieciaku? -zapytałem z niedowierzaniem. W odpowiedzi wyciągnęła w moją stronę wyprostowany środkowy palec.

-Jeszcze nie zaczęłam. Nie kopię leżącego.

-Ha, ha. Bardzo śmieszne.

-Nie miało być śmieszne

***

Przychodzi fizjoterapeuta. Wysoki mężczyzna pod pięćdziesiątkę, ubrany w garnitur. Nie patrzy na mnie. Leżę na brzuchu( oczywiście pozycja zmieniona przez lekarzy) i go obserwuję w nadziei, że w końcu odpowie coś na moje pełne rosnącego przerażenia ,,dzień dobry". Zamiast tego spogląda mi przelotnie  w oczy i z miną pokerzysty rzuca bezosobowo:

-Leżeć tak jak leży i się nie ruszać.

No jasne, bo ja się mogę z tym żelastwem w kręgosłupie ruszać, pomyślałem.

Podchodzi bliżej i zdobywa się na trochę empatii, bo patrzy mi oczy dłużej niż pięć sekund.

-Z góry przepraszam, ale będzie bolało, młody.

No co on nie powie?

***

Czy boli? Nie. To za lekkie określenie.Pierwszy raz w życiu zdarzyło mi się zwymiotować z bólu. Umiem tylko wrzeszczeć i płakać.Znowu zaczynam obmyślać, jak się zabić, żeby nie bolało.

-Jezu, jak to boli-powtarzam, nie wiem, który już raz. I nic nie wskazuje tego, żeby kiedykolwiek miało być mi lepiej....