***Wojtek***

Czy boję się tego,jak zmieni się nasze życie po pojawieniu się dziecka? Bardzo. A w zasadzie nie przerażają mnie same te zmiany,tylko to,że nie będę mógł pomóc Amelii na tyle,na ile ona będzie tego potrzebować.A przez kilka pierwszych tygodni będzie potrzebowała pomocy w najprostszych czynnościach jak chociażby wstanie z łóżka.To dobijające. Wiedzieć,że nie może się pomóc komuś,kogo się kocha.Fakt,przyjadą moi rodzice,ale i tak jest mi tak jakoś... przykro. Boli mnie,że to nie ja będę jej wtedy we wszystkim pomagać. Owszem,mamy z Amelią taką niepisaną umowę,że pomagam jej przy rzeczach,które wymagają ode mnie używania jedynie rąk.Ale za pół roku ta nasza umowa może nie wystarczyć. 

***

-Byłaś kiedyś w górach?-pytam Amelię,widząc,że na chwilę oderwała się od książki.

-Już tłumaczyłam,że jedyną moją podróżniczą destynacją było Zabrze- śmieje się.-Domyślam się,że ty objechałeś Polskę jak ona długa i szeroka.

-Po części się z tym zgodzę. Nie było mnie jeszcze na Mazurach. 

-Więc czemu pytasz mnie o góry?

- Bo je uwielbiam. Po wejściu na Rysy czułem się jak pan życia i śmierci. Zajebiste uczucie.

-Wróciłbyś tam?

-Gdyby sytuacja była inna,jasne. Ale że jest, jak jest, to nie.

-Niby dlaczego?-unosi brwi. W odpowiedzi wymownie uderzam dłonią w koło wózka.

-Serio? To niby ma być problem?

-A nie? Ja z tym na żadną górę nie wejdę,zapomnij.

-Dobra,powiedzmy to Jaśkowi Meli, który jako piętnastoletni dzieciak zdobył oba bieguny,nie mając ręki i nogi. 

-Kochanie,to była inna sytuacja...on nie jeździł na wózku.

-Ale nie chodził. Marek Kamiński wniósł go tam na plecach-uśmiecha się przebiegle.

-I co? Napiszesz do niego,żeby zorganizował ze mną wyprawę?

-Hmmm. Na razie może nie porywajmy się na Rysy,ale...co powiesz na świętowanie papierowych godów po wejściu na Morskie Oko? Tu Kamiński nie będzie nam potrzebny.

-Zwariowałaś? Chcesz jechać w góry z maleńkim dzieckiem?

-A dlaczego nie?

-Bo jak się gdzieś wyjeżdża,to po to,żeby odpocząć. A z takim małym robakiem za bardzo nie odpoczniesz.

A kto powiedział,że jechalibyśmy sami? Myślę,że Gabi byłaby wniebowzięta,mogąc zająć się bobasem.

-Skarbie,to tylko takie moje głupie marzenie,a ty już układasz plan,jakbyśmy mieli co najmniej napaść na bank.

-Czemu mówisz,że jest głupie? 

-A nie jest?

-Ani trochę. Jest jak najbardziej normalne- zapewnia.

-A twoje serce to nie jest problem.

-Nie. Po prostu będę szła wolniej. Znam swoją pikawę i wiem,co byłoby dla mnie zagrożeniem. A to nie będzie,jeśli będę uważać.

***

Obejrzenie z moją żoną czegokolwiek od kilku tygodni graniczy z cudem.Tak jest i teraz,kiedy w połowie odcinka ,,Wielkiej wody",czyli serialu,na który sama mnie namawiała głównie ze względu na obecność Tomasza Kota i jego córki w obsadzie,po prostu zasnęła mi na ramieniu,o co oczywiście nie mam do niej pretensji.

-Co robisz?-mamrocze,kiedy wyłączam telewizor.-Ja oglądam!

-Nie,kochanie.Ty śpisz.

-Na chwilę mi światło zgasło!

-Jeżeli dwie godziny to dla ciebie chwila,no to nieźle.

-Coś mnie ominęło?

-Pół sezonu,skarbie.

-Kurwa,poważnie?

-Poważnie.

-Przepraszam. Jestem tragiczną partnerką do oglądania seriali.

-Wcale nie.

-Słodki jesteś. Ale wiem,jak jest.Nie da się niczego ze mną obejrzeć, bo cały czas śpię. Masakra jakaś-zaczyna płakać.

-Nie jest tak źle-uśmiecham się, ścierając palcem łzy spod jej oczu.

-Nie jest źle? Kogo ty oszukujesz? Ze mną przecież nawet seksu nie można teraz uprawiać.

-Amelko,po pierwsze, nie robimy tego ze względu na dziecko. Po drugie,wcale mi to nie przeszkadza.

-Jak to?

-Skoro ponad rok abstynencji po wypadku mnie nie zabił,to teraz też się pomęczę. Nic mi nie będzie. Poczekam na ciebie. 

-Na pewno?

-Tak. Da się bez tego żyć. 

-Ty jesteś za dobry-kręci głową z czymś w rodzaju dezaprobaty.-Nie zasłużyłam sobie na to.

-Chyba odwrotnie. Ale...mam ci coś do powiedzenia.

-Co?

-Przepraszam.

-Za co niby?

-Że nie będę ci  mógł pomagać.

-A ty dalej o tym...mówiłam już,że masz tak o tym nie myśleć?

-Mówiłaś,ale...

-Ty nie słuchasz. Nie mam ci tego za złe. Rozumiesz?

-Powiedzmy.

Hej!

Na wstępie przepraszam,że przez ostatnie trzy dni nie napisałam niczego nowego. Bolało mnie gardło i czułam się tragicznie.

Ale już jestem i mam nadzieję,że ten rozdział Wam się podoba<3

Do następnego!

P.