Miałam gdzieś, kiedy moja wychowawczyni po trzech latach nie wiedziała kim jestem.

Przecież to nic takiego.

Nie przeszkadzało mi,  gdy większość traktowała mnie jak powietrze.

Ostatecznie nie każdy musi być w centrum uwagi.

Lecz kiedy nawet najlepsi przyjaciele przestali zauważać moją obecność

poczułam się jak intruz, siedzący obok z powodu braku wolnych miejsc.

Niczym duch słuchający rozmowy z za szyby.

Tak strasznie boli, że aż tracę oddech.

Staram się coś wtrącić, na próżno.

Ze zwieszoną głową odchodzę od stołu,

rzucając ciche pożegnanie w przestrzeń.

Natarczywie siedzi mi ono w głowie, odbijając się echem.

Pękające serce nie daje spokoju.

Wpadam na kogoś i łapię za nos bolący od uderzenia.

Natychmiast przepraszam, ale chłopak minął mnie bez słowa.

Nawet na mnie nie spojrzał.

Czyżby on też mnie nie widział?

Dlaczego zaczęło mnie to obchodzić?

Z przeszklonymi oczami mijam dość głośną ulicę.

Uważnie przyglądam się wszystkim przechodniom.

Czy ktokolwiek zauważy, gdy ktoś niewidzialny zniknie?

Może w swoim egoizmie wymagam zbyt wiele?

Mam ochotę krzyczeć, mimo to powoli idę w ciszy.

Nawet pies sąsiada wyjątkowo nie raczy na mnie naszczekać.

Nie panikuj, to nic nie znaczy.

Wbiegam do domu i patrzę w lusterko.

W przypływie złości natychmiast je tłukę.

Teraz sama nie mam pewności

czy jeszcze tu jestem?

Czy ktoś będzie pamiętał o niewidzialnej, która zniknęła?