Nic nie wyrazi cierpienia mojej duszy.

Współczujcie, ile chcecie, ale to mi nie pomoże.

Czasem myślę by zniszczyć samego siebie.

Może przestanę czuć ból?

O nie, nie ma tak łatwo.

Każdego ranka kiedy patrzę w lustro,

złośliwy uśmiech wykrzywia moją twarz.

Wtedy myślę, że nawet sam diabeł się mnie brzydzi.

Nic nie mogę na to poradzić i szczerze przyznam;

nie mam ochoty być lepszy.

I może przestałem być "przyjacielem" wszystkich,

ale wreszcie nie jestem swoim wrogiem.

Nie raz wbijano mi w plecy sztylety.

Teraz już nie ma na to miejsca.

Trzymam swoją stronę i zawsze mogę sobie ufać .

Każdy kogo kiedykolwiek znałem i mówił na mnie

to swoje cholerne "best friend forever",

teraz boi się wymówić moje imię.

I choć boli;

nie mam zamiaru tego naprawić.

Wreszcie mówię prawdę, choć to przeczy rozsądkowi.

I mimo tego, jak wiele błędów popełniłem w życiu;

nie chcę cofać czasu i nawet o tym nie myślę.

Jestem dumny z siebie;

nawet jeśli wszyscy bogowie o mnie zapomnieli.

Kiedyś przywyknę do bólu.

Tak, nawet do niego da się przyzwyczaić,

okropne czyż nie?

Będę doskonałą wersją siebie i nigdy nie wspomnę przeszłości.

Spalę wszystkie zdjęcia, śmiejąc się jak szalony.

I choć teraz płaczę, jutro będzie lepsze.

Jutro będzie inne, lecz nie dla was.

Jutro będzie moje, wy zostaliście wczoraj.

Z radością w oczach odejdę.

Wy tońcie w swoich kłamstwach, popełniając samobójstwa dusz.

Na końcu będzie słychać mój złowieszczy śmiech.

Będziecie nim tak przerażeni,

że nic nie wyrazi waszego cierpienia.