Kiedy otworzyłam oczy zobaczyłam że spałam przytulona do   Kamila który też spał.(media) Ale on słodko wygląda jak śpi.
-Kamil. - wyszeptalam i potrząsnełam nim lekko. Kiedy się obudził byl trochę zdezorientowany.
-Co się stało?
-Zasneliśmy. - odpowiedziałam i się roześmiałam.
-Długo spaliśmy? -
-Pewnie z dwie godziny.
-Boże. Aż tak długo?
-No. Ale nie martw się do mamusi zdążysz.
-Bardzo śmieszne. Pomyśl lepiej  co  zrobisz w sprawie brata.
-No tak. Jeszcze ta sprawa z tym bratem.
- Mam nadzieję że wszystko się jakoś ułoży. Musze już iść bo na 18.00 ciotka ma przyjechać.-odpowiedzial po czym mnie przytulił i wyszedł. Ale jak to Kamil, zapomniał zamknąć drzwi.Postanowiłam ze trochę poczytam, ale nagle w drzwiach zobaczyłam Christophera. Uśmiechnął się i przywitał.
-Cześć.
-Cześć.
-Mogę wejść?
-Tak.
Wszedł do pokoju,usiadł na krześle przy biurku i zapytał.
-Jak się czujesz?
-A czemu pytasz? Ojciec Cię wysłał,a może mój brat o którym się  dopiero dziś dowiedziałam.?
-Nikt mnie nie wysłał. A pytam, ponieważ się martwię.
-To się nie martw bo czuję się dobrze.
-Dla Zabdiela to też jest nowa sytuacja.
-Przyszedłeś go usprawiedliwiać?
-Nie. Nie przyszedłem go usprawiedliwiać. Tylko mam jedną prośbę do ciebie.
-Jaką?
-Pomyśl choć przez chwilę jak on się czuł kiedy się dowiedział że ma siostrę.Też był wściekły na ciotkę ze mu nie powiedziała.Przez kilka dni chodził jak struty. Nie mogliśmy zrobić nawet próby. I nie złość się na niego bo to nie jest jego wina ze jego wzięła ciotka a ciebie oddziałach do domu dziecka. Jemu też jest ciężko oswoić się z tą nową sytuacją. I wyjdź wreszcie z tego pokoju i z nim porozmawiaj. - powiedział po czym wstał i wyszedł zamykając drzwi.
Długo się zastanawiałam nad tym co mi powiedział. Może rzeczywiście to nie wina Zabdiela. Może tak miało być.Ale jestem wściekła na ojca że mi nie powiedział. Miał okazję mi powiedzieć od trzech lat. Ale trudno co się stało to się nie odstanie. Trzeba iść do przodu.