Vindikta

Obudziły mnie promienie wschodzącego słońca. Przez chwilę patrzyłam na chmury, które biegną niczym owce przeganiane przez górskie wilki.

Mogłabym wpatrywać się w nie godzinami, czytać przeróżne historie tworzone przez podniebne obłoki.

Przewróciłam się na drugi bok i zamarłam. Nigdzie nie było Lokiego, sam nie dałby rady uciec miał skrępowane kostki i nadgarstki.

Stanęłam na równe nogi, chciałam  dowiedzieć się od wartowników czy nie widzieli Psotnika, ale nigdzie nie było Terry i Clinta.

W cieniu nocy musiała rozegrać się tutaj jakaś scena, która z pewnością przyniesie nam tylko szkody i dodatkowe problemy.

Szybko obudziłm przyjaciół.

- Jak widzicie nigdzie nie ma Clinta i Terry, Loki też zniknął. - Wyjaśniłam spokojnie. W takich chwilach należy zachować zimną krew i kierować się zdrowym rozsądkiem. - Trzeba przeszukać las w promieni kilku kilometrów. Rozdzielmy się. Ja i Thor pójdziemy do wschodniej i zachodniej części, Stark i Steve północ, południe. Reszta zastaje tutaj i szuka śladów.

- Nie ma co zwlekać. - Powiedział Tony. Szybkim krokiem ruszył w stronę lasu ciągnąc za sobą Rogersa.

- Chodź Thor, trzeba ich szybko znaleźć.

Syn Odyna posłusznie ruszył za mną, poszukiwania zaczęliśmy od wschodniej części.

Weszliśmy do lasu szukając poszlak, które zaprowadzą nas do przyjaciół.

- Ta kobieta ostrzegała nas przed zdrajcą. - Zaczął niepewnie gromowładny jego głos zdradzał zdenerwowanie, ale i cień troski. - Myślisz, że mówiła o moim bracie.

- Wydaje mi sie, że nie. - Tymi słowami wywołałm nikły uśmiech na ustach przyjaciela. Wiedziałam, że Thor mimo wszystko dalej kocha Lokiego jak brata.

- Dziękuję ci.

- Za co? Przecież nic nie zrobiłam. - Zdziwiły mnie jego słowa, ale czułam, że były szczere.

- Gdyby nie ty, Loki z pewnością by nie żył. Uratowałałaś mu życie, tylko szkoda, że on nie potrafi tego docenić.

- Nie każdy potrafi docenić to ile dla niego robisz. Nawet jeśli robisz dla niego więcej niż dla innych, a nawet dla siebie.

- Może masz rację.

- Kiedyś doceni, ale na pewno się do tego nie przyzna. Może już to zrobił.

Nagle usłyszałm dziwny dzwięk, Thor zaczął rozglądać się nerwowo i zacisnął palce na swojej broni.

- Słyszałaś to?

- Tak. To chyba stamtąd. - Wskazałam krzaki niedaleko nas.

Ruszyliśmy w tamtym kierunku trzymając broń w pogotowiu.

Gromowładny stanowczym ruchem ręki rozsunął krzaki ukazując nam związanego łucznika.

- Clint? - Rzuciłam blondynowi porozumiewawcze spojrzenie. - Zaraz ci pomożemy.

Thor delikatnie wyjął Bartona z krzaków i położył na ziemi.

Sztyletem przecięłam więzy krępujące towarzysza. W ustach miał gróby sznur zawiązany z tyłu głosy, który został użyty jako knebel.

Odwiązałam go uwalniając wargi przyjaciela.

- Co się stało? Nie wyglądasz najlepiej.

- Rozmawiałem z Terrą, aż nagle usłyszeliśmy huk poszedłem do lasu sprawdzić co go wywołało. Dostałem chyba kamieniem w głowę i straciłem przytomność. Obudziłem się zwiazany i zakneblowany, słyszałem rozmowę dwuch ludzi.

- Pamiętasz co mówili? - Byłam pewna, że ci ludzie przysłużyli się do znikniecia Laufeysona i Terry.

- Tak. Z tego co wiem to znają twoją siostrę, mieli na nią czekać w jakimś obozowisku.

- Loki i Terra zniknęli.

- Zdradziła? - Zapytał niepewnie Thor.

- Możliwe. W tej chwili wszystko wskazywało na dobrze przemyślany plan, zdrajcą musiała być białowłosa. Wysłała Clinta do lasu gdzie zaatakowali go jej ludzie, w tym czasie zabrała Lokiego i uciekła. - Myślałam na głos.

- Wracamy? - Zapytał Barton.

Widać było, że obwinia się za to wszystko co się stało.

Powoli szliśmy w kierunku łąki. Rozmawialiśmy o wydarzeniach mających miejsce tej nocy.

- Nie przejmuj się Clint to nie twoja wina. - Poklepałam łucznika po plecach, aby dodać mu otuchy.  - Każdy dałby się nabrać.

- Tak tylko, mogłem was obudzić a nie sam iść do tego przeklętego lasu. - Mówił ze spuszczoną głową. - Jestem naiwny.

- Źle zrobiliśmy ufając jej, brat Thora na jednak nosa do ludzi. Od razu wyczuł Panią życia.

- Był do niej wrogo nastawiony, ale on jest taki dla wszystkich. - Do rozmowy dołączył się Syn Odyna. - Stał się zimny i nieobliczalny.

- Tak, ale od początku mówił, że jej nienawidzi bo go zdradziła. Musiał wiedzieć, że Hester mówiła o mojej siostrze.

- A ja byłem pewien, że Laufeyson jest zdrajcą i może miałem rację. Co jeźeli to jednak on upozorował zdradę Terry?

- Zobaczymy, może reszta drużyny znalazła jakieś istotne poszlaki.