Potwory istnieją. Nie każdego musicie się bać, ale niektóre nie są Waszymi przyjaciółmi.

Siedziałam tego wieczora i pisałam jakieś mało istotne notatki. Normalnie pewnie bym o tym nie napisała, ale przy potworach każda okoliczność jest istotna. Drzwi mojego pokoju były otwarte; wychodziły na schody. Lampy nad nimi się paliły, tak samo, jak w pokoju. Pozornie nie było się czego bać.

Nagle poczułam ciarki na całym ciele, chociaż był maj i wcale nie było zimno. Kątem oka dostrzegłam jakąś postać na szczycie schodów. Była nienaturalnie jasna; nie widziałam konturów twarzy, ale podświadomie wiedziałam, że to nie był nikt z mojej rodziny. Zresztą, słyszałam mamę, tatę i brata w salonie na dole piętrowego domu. To nie mogło być żadne z nich. Tknięta wszystkimi przeczytanymi strasznymi historiami, natychmiast odwróciłam głowę, ale nie zobaczyłam nic. Uczucie też odeszło w zapomnienie.

Jednak gdy się odwróciłam, by powrócić do pisania... poczułam ją znowu. Stała w tym samym miejscu, przypatrując mi się jakby z zainteresowaniem. Pozornie wróciłam do pisania, ale tak naprawdę uderzałam w losowe litery, kierując oczy w stronę schodów. Znów szybko obróciłam głowę, ale i tym razem uczucie i sama postać zniknęły. Byłam tak przerażona, że całą noc przesiedziałam, machając głową, gdy tylko zobaczyłam chociaż zarys tej postaci. I znikała.

Nie dostrzegałam tylko tego, że z każdym zniknięciem pojawia się coraz bliżej. Czułam jej obecność, jej wzrok nawet przez ściany i drzwi, wiedziałam, gdzie dokładnie jest. Po kilku bezsennych nocach dotarło do mnie, że postać nie znika, gdy kręcę głową. Nie róbcie tego. Jeśli widzicie ją cały czas, zbliża się wolniej. Gdy kręcisz głową, ona nie wie, gdzie może się pojawić. Denerwujesz ją. I tak nie uciekniesz, a jej obraz będzie towarzyszył ci do końca twoich dni.

Jeśli raz ją zobaczysz, już nigdy nie przestaniesz.

Gdy usłyszysz jej oddech, zostaje ci dzień życia.

Gdy usłyszysz jej głos...

„A teraz spójrz mi w twarz". Głos jest ochrypły, słowa ciężko rozróżnić.

Nigdy nie obracajcie gło