Ήταν η πρώτη μέρα της καινούργιας σχολικής τους χρονιάς! Η μητέρα της Seo yun είχε φύγει για τη δουλειά πολύ πριν ξυπνήσει η ίδια. Το θέμα είναι πώς δεν είχε ξυπνήσει...

Seo yun pov:

Άκουσα έναν δυνατό χτύπο στην πόρτα μου και αναγκάστηκα να ξυπνήσω! Όταν σηκώθηκα και άνοιξα την πόρτα του δωματίου μου δεν βρήκα κανέναν, λογικό αφού η μαμά έχει φύγει και είμαι μόνη μου στο σπίτι... Όταν ξανά ακούστηκε ο θόρυβος συνειδητοποίησα ότι προερχόταν από την εξώπορτα οπότε έτρεξα από το δωμάτιο μου ως εκεί για να δω τι γίνεται κινδυνεύοντας να πέσω από τις σκάλες.

Ανοίγοντας την πόρτα το μόνο που αντικρίζω είναι ένας λαχανιασμένος Ha joon να με κοιτάει με ένα ύφος που αν δεν τον ήξερα θα έλεγα πως θέλει να με δολοφονήσει....

Ha joon pov:

Θεέ μου! Έτρεξα από το σπίτι μέχρι εδώ χωρίς να πάρω ανάσα! Τι να σου κάνει το μπάσκετ μπροστά σε τέτοιο τρέξιμο; Χτύπησα την πόρτα και μετά από λίγη ώρα βλέπω μία αγουροξυπνημένη Seo yun να με κοιτάει γεμάτη απορία ενώ ακόμα φοράει τις πιτζάμες της. Την σκοτώνεις ή όχι;

- Τι κάνεις εδώ; Με ρώτησε.

- Εσύ τι λες; Θα αργήσουμε και εσύ είσαι ακόμα με τις πιτζάμες! Της είπα και εκείνη τη στιγμή ήταν λες και είχε δει φάντασμα!

Κοκάλωσε για μερικά δευτερόλεπτα κοίταζε μία εμένα που φορούσα τη στολή του σχολείου και μία τον εαυτό της ενώ γύρισε απότομα και κοίταξε το ρολόι στον απέναντι τοίχο. Αφού κατάλαβε τι συμβαίνει πέταξε στα χέρια μου την τσάντα της η οποία ήταν πίσω απ' την πόρτα και με τράβηξε μέσα! Με εκείνη να με τραβάει πάντα, ανεβήκαμε τα σκαλιά και μπήκαμε στο δωμάτιο της.

- Εκεί!

Είπε και μου έδειξε με το δάχτυλο της την βιβλιοθήκη της που είχε σκορπισμένα τα σχολικά της βιβλία.
Μέσα σε δευτερόλεπτα άνοιξε την ντουλάπα της και πήρε τις κρεμάστρες με τα ρούχα της και έτρεξε προς το μπάνιο να ετοιμαστεί αφήνοντας εμένα να ψάχνω τα βιβλία της.

Μετά από περίπου 5 λεπτά την είδα να βγαίνει από το μπάνιο φορώντας την στολή της ενώ κούτσαινε προσπαθώντας να βάλει τα παπούτσια της.

(Μη δίνετε σημασία στα πρόσωπα και τα πιασμένα χέρια, τα ρούχα είναι που μας νοιάζουν)

Με το που την είδα να με κοιτάει της έδωσα την τσάντα και το κινητό της και φύγαμε από το σπίτι της. Χρειάστηκε να τρέξουμε μέχρι τη στάση του λεωφορείου αλλά τελικά προλάβαμε.

Seo yun pov

Μπήκαμε στο λεωφορείο, λαχανιασμένοι και οι δύο. Καθίσαμε και περιμέναμε να φτάσουμε στην στάση κοντά στο σχολείο μας! Καθόμουν από την πλευρά του παραθύρου ενώ ο Ha joon από την έξω. Δεν συζητήσαμε το σημερινό γιατί εκείνος ήξερε πως αν το κάναμε θα κατέληγε σε τσακωμό, και εγώ ήξερα πως θα είχε δίκιο...

Χάζευα έξω από το παράθυρο την διαδρομή μη προσέχοντας το περιβάλλον γύρω μου, μέχρι που ένιωσα κάτι βαρύ να ακουμπάει τα πόδια μου. Τρομαγμένη από την ξαφνική αίσθηση γύρισα απότομα για να αντικρίσω τον Ha joon να κοιτάει το κινητό του, φορώντας ακουστικά και την τσάντα του πάνω μου! Συνήθως βάζω το σακάκι της στολής μου πάνω από τη φούστα μου όταν κάθομαι στο λεωφορείο, αλλά απ'ότι φαίνεται σήμερα το ξέχασα με αυτό που έγινε! Πολύ ευγενικό εκ μέρους του το να καλύψει το εκτεθειμένο δέρμα μου με την τσάντα του! Γύρισα και τον είδα χαμένο στην μουσική του, χαμογέλασα και επέστρεψα στον δικό μου κόσμο...

Μετά από περίπου 20 λεπτά φτάσαμε κοντά στο σχολείο. Βγήκαμε από το λεωφορείο και κατευθυνθήκαμε προς την είσοδο του μεγάλου κτιρίου.

Ένα κτίριο που και αυτή τη χρονιά θα φιλοξενούσε πολλές όμορφες αναμνήσεις!

\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\

Hello! Αυτό ήταν το 1ο κανονικό κεφάλαιο! Η αλήθεια είναι πως στα πρώτα κεφάλαια το βιβλίο θα είναι σχετικά βαρετό, αλλά όσο προχωράμε τόσο περισσότερο ενδιαφέρον θα έχουν τα πράγματα! Οπότε, υπομονή!

Αυτά από εμένα, καληνύχτα! 🩷🩷🩷

🌸🪷🌹😍