-Tato! Wyłaź z tego drzewa! - wrzasnęła rudowłosa, otwierając drzwi. Samuel skrzywił się, a po chwili zostaliśmy otoczeni przez rodzeństwo dziewczyny.

- Wendy, kto to?

- Gdzie byłaś?

- Opuściłaś trening!

Dziewczyna chwyciła mnie za ramię i wepchnęła do swojego pokoju.

- Rozgośćcie się. -mruknęła i poszła wytłumaczyć wszystko rodzinie. Westchnąłem cicho.

- Możesz mnie już puścić...

Dopiero teraz zorientowałem się, że przez cały ten czas ściskałem jego rękę. Sam spojrzał na mnie zmęczonym wzrokiem. Ostatnio trochę przybrał na wadze i jego twarz nabrała zdrowych rumieńców. Jednak na czole teraz widoczny był brzydki, fioletowy siniak. Ślad po kiju. Ścisnęło mnie w dołku na myśl o tym, jak wiele razy chłopak otarł się o śmierć.

- Nie rozumiem... Dlaczego mnie tak nie potraktowali? Dlaczego tylko ty jesteś postrzelany, bity i w ogóle wszystko? To jest chore, Samuel!

-Odkrycie godne Kolumba. - burknął chłopak. - Dlatego muszę stąd wyjechać. Najdalej, jak można. Gdzieś, gdzie nikt mnie nie zna...

- Chcesz wyjechać? A co ze mną? - spytałem. Serce we mnie zamarło. Chciałem, żeby został. Aby spojrzał na mnie i powiedział, że oczywiście pojadę z nim. Abym miał gdzieś rodzinę, naukę i życie...

- Dipper... Zrobisz, co zechcesz. - wzruszył ramionami. Poczułem się olany.

- Ale... Mieliśmy iść na basen! Zjeść naleśniki! Miałem tyle planów...!

- Plany nie zawsze wypalają. - uśmiechnął się do mnie smutno. - Ja się o tym nie raz przekonałem. Po prostu... Przemyśl to. To twoja decyzja.

Zagryzłem wargi. Oczywiście, chciałem z nim być. Najbardziej na świecie. Ale... Dopiero co zacząłem tutaj studia, poza tym była Mabel, wujkowie i Chata... Czy byłem gotów tak po prostu porzucić wszystko i za nim pójść? Za kimś, kogo tak faktycznie ledwo znałem?

Poczułem się jak ostatni dzieciuch. Oczywiście, dużo razem przeżyliśmy. Dalej chciałem go chronić. Ale zdawałem sobie sprawę, że nadejdą dni, w których będzie ciężko. W których to on będzie musiał zapewnić mi jedzenie, ubrania i pracę. Czy byłem gotów postawić wszystko na jedną kartę? Zaufać mu na tyle, żeby po prostu odejść?

- Nie wiem...

- Masz czas. Muszę jeszcze zobaczyć, gdzie mógłbym się udać...

Wstał i położył mi dłonie na ramieniu. Spojrzałem w jego oczy. Wzrok miał poważny.

- Niezależnie od twojej decyzji... Zawsze będę cię kochać.

- Teraz jest mi jeszcze trudniej.

Poczułem, jak niewidzialna pętla zaciska się mi wokół szyi. Chciał mnie przytulić, ale pokręciłem głową i odepchnąłem go.

-Chcę... Chcę być teraz sam.

Pokiwał głową i pocałował mnie w czoło. Kiedy drzwi zatrzasnęły się za nim, upadłem na podłogę. Łzy płynęły strumieniami po moich policzkach. Dlaczego to musiało tak boleć?

***

- Czy to nie za nagła decyzja?

Wendy spojrzała na mnie. Wziąłem głęboki wdech i przyjrzałem się dwóm sarnom, które walczyły o miejsce. Byliśmy przy paśniku. Jak mi opowiadała, w jej rodzinie dokarmianie zimą zwierząt to była tradycja. Fajna sprawa.

- Wendy... Ja po prostu chcę zacząć od nowa. A dopóki jestem tutaj, nie mogę tego zrobić.

- A może powinieneś wrócić?

- W jakim sensie? - zmarszczyłem brwi. Rudowłosa uśmiechnęła się do mnie.

- No, wrócić do domu. Z tego, co się orientuję, kiedyś byłeś tym przerażającym doritosem, co nie?  Masz chyba jakichś rodziców?

-Zabiłem ich. - odparłem sucho. - Najpierw ojca, a potem w furii matkę...

Dziewczyna odsunęła się trochę ode mnie. Był to ledwo zauważalny gest, ale zabolał.

- No spoko... Ledwo cię znam, koleś. W sumie to pomagam ci ze względu na Dippera. On chyba bardzo cię lubi.

- Tak... - uśmiechnąłem się z przekąsem i wstałem z ławki. Ruda została przy paśniku, a ja zagłębiałem się coraz dalej w las. Muszę wyjechać z tego miasta jak najszybciej. Oczywiście, kochałem bruneta. Ale wkurzało mnie to, że wciąż musiał mnie bronić. Nienawidziłem czuć się taki... Bezsilny. Jak piąte koło u wozu. Mabel, jego wujkowie, ta dziewczyna... Dalej widzieli we mnie bestię. Ja nie chciałem tak żyć. Chciałem po prostu zacząć od nowa. Gdzieś, gdzie nikt mnie nie znał.

Daleko od Gravity Falls.