Zaledwie uplasował nuty na ich, dokładnie określonym, miejscu, zaś siebie na taborecie - co nie było tak kłopotliwe, jako że Gilbert nie wydawał się wykazywać najmniejszego zainteresowania steinwayem w swoim domu i niczego tu nie ruszał - już na korytarzu rozległy się kroki.

Co ja tu jeszcze robię?

Nie lubił rytmu, jaki wybijały te stopy. Nie akceptował wielu z dystynkcji gospodarza, lecz ta - ta zyskiwała jego najżarliwszą awersję.

Żołnierski krok.

Strzały - nie tylko w powietrze.

Krzyże - czerwone najwyżej od krwi.

Wszak Austria nie był jak Fryderyk II - nie kochał wojska.

Nie był nawet jak świętej pamięci arcyksiążę Franciszek Ferdynand - nie umiał spojrzeć w oczy rannego żołnierza.

Co ja tu jeszcze robię?

Zostawał tu, żeby grać. Dla muzycznego abnegata, którego dom otaczał niematerialny, a wciąż w jakiś sposób wyczuwalny abrys milczenia.

W milczeniu bliżej do wojny, w muzyce - do pokoju i, najwyżej, parady w galowych mundurach.

W tym momencie chciał tylko zagrać i być głuchym. Wbrew klasycznej procedurze, nie tylko bezmyślnie, lecz i nie poświęciwszy uwagi odpowiedniemu tempu, wszedł z pierwszym głosem "Marsza Radetzky'ego". Brakowało drugiego głosu, spięcie duchowe udzieliło się fizycznie dłoniom i pomiędzy kolejne dźwięki wciskały się zbędne, szkodzące brzmieniu ułamki sekund. Ale utwór był na tyle zsynchronizowany ze stanem jego umysłu, by Roderich mógł wykonywać go nieomal odruchowo, w swej karykaturalnej formie na tyle intensywny, by pochłonąć coraz bliższe staccato z korytarza, wreszcie - na tyle finezyjny, by stłamsić nieprzyjemne wrażenie.

Tylko ten jeden marsz mógł znieść.

Kroki umilkły - czym prędzej złożył dłonie na kolanach i patrzył wprost przed siebie, wiedząc, iż Gilbert z kolei spogląda bez przerwy na niego. Dopiero po chwili, gdy wzdłuż znaków repetycji dosłuchał w myślach do finiszu z mocnym akcentem, Austriak oświadczył:

- Powinieneś był nauczyć się grać.

- Umiałem. Zapomniałem.

Pojmował, co słyszy, rozumiał, że tak mogło być. Nie mógł i nie chciał wyobrażać sobie, jak wyglądał proces, jak rzemiosło, które wyparło umiejętność.

Nie wiedział, czego oczekiwał, lecz i tym razem zadziałał automatycznie - lada chwila już stał i czekał, aż Beilschmidt zajmie zwolnione przez niego miejsce.

Instrument nie może tak stać. Nie można snuć się w ciszy.

Była już wiosna, prawdziwa, nie na tabulaturze, a on znów próbował uczynić z żołnierza muzyka. Nie polubił sposobu, w jaki ten siadał do fortepianu. Nie regulując nic, jakby było mu wszystko jedno, z plecami prostymi, ale już rękami usztywnionymi w nadgarstkach i łokciami zbyt blisko ciała.

Jednak potrafił polubić nieco owo niewyćwiczone "An der schönen blauen Donau", które Gilbert przenosił z pamięci na klawisze.

Być może ta persona była jak "Marsz Radetzky'ego". Być może.

Gdyby tak właśnie miało być, jak przecież być mogło. Tylko tego jednego oficera mógłby znieść.