Yoongi nie znał się na śpiewie. Nie znał się też na emocjach.

To właśnie kombinacja tych dwóch elementów co wieczór wabiła go na balkon i nie pozwalała wrócić do łóżka.

Bo choć nie znał się na śpiewie, nie był głuchy.

Potrafił docenić piękny głos.

Bo choć nie znał się na emocjach, nie był bez serca.

Potrafił poczuć jego smutek.

Głos nieznajomego stał się jego przewodnikiem po melancholii neonowych nocy. I choć Yoongi nie należał do szczególnie radosnych osób, czuł, że tak nie powinno być.

Po raz pierwszy od dawna, zupełnie niechcący i niespodziewanie, Min Yoongi zaczął się o kogoś troszczyć.