Yoongi stronił od towarzystwa. Zawsze chodził własnymi ścieżkami. Zawsze kończył dzień w samotności.

Lubił być sam. Z dala od irytujących, głośnych ludzi. Z dala od zobowiązań i odpowiedzialności.

Dlaczego więc, niczym kot przybłęda, zaczął lgnąć do tego ciepła, którego poświata mieszała się z zimnym blaskiem neonów? Dlaczego ciekawił go ów samotny śpiew pośród nocy? Dlaczego dostrzegał w nim smutek?

Yoongi przysiadł w progu balkonu i wsparł brodę na dłoni. Kątem oka zerknął w stronę barierki, ale własnoręcznie zamontowana osłona blokowała widok. Wystarczyłoby wstać i się wychylić, żeby zobaczyć sąsiedni balkon.

Yoongi zacisnął wargi i wrócił do skąpanej w cieniach sypialni.