Yoongi często zastanawiał się, kim jest Jimin.

Czy jego spojrzenie było tak samo miękkie, jak głos, który Min słyszał co noc?

Czy jego sylwetka była tak drobna, jak słowa niknące w szumie miasta?

Czy kąciki jego ust unosiły się ku górze, kiedy Yoongi wychwytywał odgłos tłumionego śmiechu?

Miał wiele głupich pytań w głowie.

Mógł, oczywiście, po prostu przechylić się pewnej nocy przez barierkę i poznać wszystkie odpowiedzi. Mógł też zapukać do drzwi sąsiada i po ludzku się z nim przywitać.

Ale to był Min Yoongi.

A Min Yoongi lubił być sam.

(nawet jeśli jego wzrok tęsknie uciekał ku bursztynowym światłom)