– Mam na imię Jimin – powiedział pewnej nocy nieznajomy. Yoongi uniósł brwi.

– Nie pytałem cię o imię – burknął pod nosem, brzmiąc jak zwykle bardziej opryskliwie, niż miał w zamiarze.

– Wiem. Ale teraz już je znasz. Nie musisz nazywać mnie w myślach tym śmiesznym chłopcem od smutnych piosenek.

– Zakładasz, że w ogóle o tobie myślę?

Jimin nie odpowiedział na to pytanie. Yoongi westchnął ciężko i spojrzał w niebo. Z jakiegoś powodu czuł, że jego sąsiad robi w tym momencie to samo. Kolorowe światła brudziły granat nad ich głowami.

– Nie jesteś śmieszny – mruknął Yoongi pod nosem. Miał nadzieję, że Jimin go nie usłyszał.