Dyrektor miał rację... Mia jest świetna! Choć można powiedzieć, że jest przeciwieństwem mnie, ponieważ jest odważna, niczego się nie boi, jest otwarta i dość wyzywająco się ubiera...Eh.. ale może wreszcie będę mieć przyjaciółkę! - pomyślałam i uśmiechnęłam się. Niestety dziś nie za bardzo miała czas.. do południa rozmawiałyśmy o różnych rzeczach. Okazało się, że też jest z Michigan i nie chce tam jechać, nawet na wakacje, ponieważ nie ma stamtąd dobrych wspomnień, lecz nie dowiedziałam się jakich. Kiedy w pokoju zostałam już sama... zaczęło mi się nudzić.. pooglądałam jakiś film na laptopie, pogadałam z mamą na skypie, ale ile można tak siedzieć?? Postanowiłam sprawdzić w internecie czy jest gdzieś w pobliżu jakaś siłownia i wrócić do pomysłu z Michigan. Zalazłam! - ucieszyłam się i na mapie pokazała mi się droga jak tam dojść. Hmm.. 2 km.. DAM RADĘ!!

Spakowałam szybko rzeczy w jakiś często trenuje i zamknęłam pokój. Włączyłam sobie GPS'a i szłam ulicami trochę się rozglądając, kiedy zobaczyłam budynek FitnessTime... przyspieszyłam... lecz gdy stanęłam przy drzwiach i zobaczyłam ile jest tam osób chciałam się wycofać..

- Proszę, proszę zapraszam.. - popchnął mnie jakiś mężczyzna w stronę kasy.. no trudno.. raz się żyje! Wyszukałam szatnię i przebrałam się. Okazało się, że akurat za chwilę zaczynają jakieś zajęcia i mogę na nie dołączyć, w sumie.. czemu nie.. nie chce mi się iść na siłownię - przeanalizowałam. Kiedy byłam gotowa nikogo nie było już w szatni.. Ups.. a miałam wyjść za kimś, żeby się przyłączyć. No nic... wyszłam i skierowałam się w stronę kasy..

- Przepraszam, a gdzie są prowadzone te zajęcia, na które... - popatrzyłam na kasjerkę.

- Na górze.. pierwsze drzwi na lewo. - przerwała mi i uśmiechnęła się..

- Dziękuje. - odwróciłam się i.. chcąc odejść wpadłam na jakiegoś chłopaka.

- Uważaj, dziewczyno! - krzyknął i odsunął się ode mnie, dopiero wtedy zobaczyłam te zielone tęczówki.

- Przepraszam, nie chciałam! - powiedziałam wystraszona i pobiegłam na górę. Wbiegłam na salę i szybko znalazłam sobie miejsce.

*****

Uf... wypadłam z formy - pomyślałam. Kiedy strasznie zmęczona schodziłam do szatni. Wszystko było, by okej, gdyby koło schodów nie stał ON.. Rozmawiał z jakimś kumplem i kiedy się na mnie spojrzał ja szybko odwróciłam wzrok i przeszłam obok zbiegając obolałymi nogami do szatni.

Jeszcze tu był? Może tu pracuje? - zastanawiałam się. Wzięłam prysznic i przebrałam w czyste rzeczy. Założyłam sweterek, plecak i wyszłam przed budynek. Było już ciemno, a z parku obok dobiegały śmiechy jakiś chłopaków.. czego się lekko przestraszyłam. Wyciągnęłam telefon z kieszeni.. i...

- Cholera! - krzyknęłam i usiadłam na schodku przed klubem.

- Coś się stało? - usłyszałam głos przed sobą. Podniosłam głowę i zauważyłam chłopaka, którego dobrze już kojarzyłam, a w oddali z parku chyba jego kolegów.

- Nie nic.. wszystko w porządku.. Jeszcze raz przepraszam.. nie zauważyłam Cię.. - zaczęłam się tłumaczyć, lecz po chwili zobaczyłam, że chłopak siada obok mnie. Odsunęłam się lekko i chyba to zauważył, bo się zaśmiał.

- Nic się nie stało, ale uważaj następnym razem. Nie powinnaś już iść do akademika... to nie jest zbyt bezpieczna okolica? - wskazał na park.

- No powinnam, ale doszłam tu za pomocą GPS'a w telefonie, który właśnie się rozładował. - wskazałam na komórkę. Zapadła chwila ciszy. - Okej... dobra, a idę.. cześć i jeszcze raz.. - wstałam i już zaczęłam się oddalać.

- Hej.. ty sobie chyba żartujesz.. ?!- podszedł do mnie i się zaśmiał.

- Ale.. co.. - zdenerwowałam się.

- Poczekaj tu. - rzucił chłodno i szedł w stronę grupki chłopaków, którzy się z czegoś śmiali. Powiedział im coś, a oni znów wybuchnęli śmiechem... Miałam wrażenie, że to o mnie i nie miałam ochoty na to patrzeć. Ruszyłam przed siebie. Przeszłam przez pasy i nagle poczułam mocny uścisk na nadgarstku.. - Co ja Ci powiedziałem! - krzyknął, a ja się wystraszyłam.

- O co Ci chodzi?! Zostaw mnie! - krzyknęłam i powstrzymywałam łzy. Wyrwałam się i zaczęłam biec, lecz znów poczułam szarpnięcie do tyłu.. tym razem za moje biodra.

- Okej... Przepraszam.. nie chciałem Cię wystraszyć, po prostu jakoś nie mam dzisiaj humoru.. sorry.. Chodź.. - chciał mnie złapać za rękę, lecz schowałam ją za siebie.

- Nie.. ja.. idę akademika.. zostaw mnie... - odwróciłam się, lecz ON znalazł się przede mną, tak blisko, że momentalnie cofnęłam się do tyłu.

- Przecież nie znasz drogi... - warknął. - Albo jedziesz ze mną i trafisz do akademika bezpiecznie... - przerwałam mu.

- Albo?! - krzyknęłam. Skąd u mnie agresja? Jeny!

- Chyba nie muszę Ci tłumaczyć co się najczęściej w noc dzieje słonko.. - rzucił z ironią.

- Dobra sorry... powinna się cieszyć, że chcesz mnie podwieźć. - burknęłam, szłam za nim i już po chwili siedziałam w czarnym porsche, no... widać, że jego ojciec jest nie byle kim.. - pomyślałam zapinając pas. Jechaliśmy w ciszy i kiedy już widziałam gmach akademika uśmiechnęłam się do siebie.

- No co ty, aż tak się bałaś ze mną jechać.. - zaśmiał się, a ja speszona popatrzyłam na niego.. Cholera.. jaki był przystojny.. Zaparkował przed budynkiem i kiedy chciałam otworzyć drzwi.. były jeszcze zamknięte. Spojrzał na mnie, a ja na pewno się zarumieniłam. - Alan. - podał mi rękę.

- Agnes. - ujęłam ją i lekko zacisnęłam. Po chwili wpatrywania się w siebie zadzwonił jego telefon.. a ja dalej nie mogłam wyjść... pokazywałam mu, że są zamknięte.. bo nie chciałam mu przeszkadzać, lecz dał mi do zrozumienia, że jak skończy to mi je otworzy..