Sony na przestrzeni wielu lat uzyskało bardzo szanowaną opinię jeśli chodzi zarówno o konsole, jak i gry produkowane przez tą japońską firmę. Bez wątpienia pierwsze PlayStation było rewolucyjne - wygodne kontrolery, masa świetnych gier czy dobry optyczny napęd płyt, odchodząc tym samym od przestarzałych kartridży. PS pojawiło się w grudniu 1994 w Japonii, natomiast w domach graczy na reszcie świata pojawiła się w ciągu roku 1995. Należało się spodziewać, że prędzej czy później pojawi się następca. I pojawiło się PS2, dokładnie w roku 2000 (wersja slim pojawiła się w 2004 roku, była o wiele mniejsza, cichsza i bardziej wydajna). Ten prawie dwudziestoletni sprzęt (no dobra, wersja slim ma około 17 lat) jest naprawdę mocnym sprzętem oferującym sprawnemu graczowi niemal nieskończone możliwości!

Konsola odpala płytki z poprzedniej konsoli, toteż można bez obaw grać w klasyki z PS.

Teraz przejdę do wyglądu i funkcji (z góry przepraszam za syf):

Konsola od frontu posiada wejścia na karty pamięci oraz na kontrolery. Pozwala podpiąć dwa pady oraz dwie karty pamięci, których pojemności wahają się od 8 do 124 megabajtów. Wierzcie mi, jest to wystarczająco na wiele growych przygód, gdyż zapisy ważą niewiele. A zawsze można skopiować dane na drugą kartę pamięci albo usunąć. Znajdziemy tu też dwa wejścia USB, przycisk otwierania klapki na płyty oraz włącznik z diodą. Nie zapominajmy o logotypie PlayStation, który dodatkowo można obrócić, jeśli konsolę postawimy na boku.

Jako że konsola nie lubiła się z moim monitorem 4K na wejścia, musiałem dokupić przejściówkę. Nie jest to wygodne rozwiązanie (w przypadku tej konkretnej przjeściówki jakiś idiota nie pomyślał, że wejście na ładowanie koliduje z ładowarką konsoli), ale działa. Najpewniej jest to przejściówka dedykowana jedynie PS2 Fat, o czym również nikt nie wspomniał. Polecam dokupić przejściówkę na kable analogowe (te z kolorowymi końcówkami do starych TV), będzie to wygodniejsze.

Wspomniana karta pamięci. Jest bardzo lekka, co wykorzystali projektanci pudełek na gry. Jest tam szufladka na karty pamięci, żeby zabrać je sobą razem z grą np. do kolegi i tam dokończyć misję z pociągniem w GTA i zapisać postęp na karcie.

Kontrolery są zaskakująco wygodne. Nie różnią się bardzo od tych na PS3, jedynie spustami, które są wciskane, co w mojej opinii jest lepsze niż te chyboczące się śliskie guziory R2 i L2, które wnerwiają jak się przypadkiem kliknie. Ale w PS2 wszystko jest na swoim miejscu. Kabel jest na tyle długi że zapewnią komfortowe granie w okolicy konsoli. W necie znajdziecie mnóstwo zamienników nawet sterowanych na odległość, toteż wystarczy wetknąć kartę z nadajnikiem i można grać 20 metrów od konsoli czy coś. Ja jednak pozostałem wierny oryginałowi, bo po prostu nadal świetnie działa.

System jest minimalistyczny. Mamy jedynie dwie opcje. Browser pozwala wybrać albo karty pamięci albo odpalić płytę (nie tylko gry, bo zarówno filmy jak i płyty z muzyką są odpalane, to między innymi dlatego ps2 było takim hitem - oferowało dobrej jakości tanie kino domowe). Konfiguracja systemu pozwala zmieniać godzinę i tego typu rzeczy, nic ciekawego.

Jednak największa frajda to hakowanie. Brzmi strasznie trudno, jednak nie musicie tego robić sami. PS2 jest systemem martwym, niewspieranym przez Sony, natomiast społeczność od lat nie próżnuje. Między innymi dzięki podrasowanej karcie pamięci o System FreeMcBoot możemy odpalić każdą grę na PS2 i z PS1 z pendrajwa (lub zapisać na dysku twardym, dotyczy to pierwszego modelu Fat) nie martwiąc się o zabezpieczenia regionalne. Takie karty kosztują około 50 złotych, jednak jeśli macie konsolę PS2 to polecam się zaopatrzeć, bo dzięki temu będziecie mogli ograć wiele tytułów że wszystkich zakątków świata, na przykład JRPGi. Wystarczy zgrać pliki ISO (np. Skopiować z zakupionej płyty) na pendrive i wpiąć do konsoli, następnie odpalić odpowiedni program (Open PS2 Loader). Karta pamięci z FreeMcBoot dodaje sporo opcji do menu. Jest to raczej ciekawostka dla mnie, bo osobiście wolę ogrywać oryginały, chyba że gra jest nie do dostania lub jest z innego regionu. Dodatkowo kopia zapasowa z pendrive nie szumi tak jak napęd.

Podsumowując, jeśli szukacie mocnej maszyny do multimediów i gier, to PS2 jest jak znalazł! Zgrane obrazy płyt na USB pozwolą Wam grać bez płyt, co może być przydatne na wyjazdach. Sama konsola jest lekka i mała. Serio, pierwowzór wygląda jak szafa serwerową przy tym maleństwie! Nie wspomnę już o kolekcji kapitalnych gier (uważajcie na region gry - PAL to Europa, a np. NTSC to USA i te wersje gier nie pójdą na innych konsolach. Chyba że macie FreeMcBoot'a).

Używana konsola z dwoma padami, zasilaczem, okablowaniem i 17 grami, z czego wartymi uwagi było jedynie kilka klasycznych tytułów, np. GTA San Andreas, kosztowała mnie ponad 200 zł, co było dobrą ceną. Wręcz kapitalną! Początkowo konsola wydawała dziwne dźwięki i strasznie się grzała. Okazało się, że od 20 lat nie była rozkręcana ani czyszczona. Po oczyszczeniu kurzu i nałożeniu nowej pasty termoprzewodzącej konsola śmiga ciszej niż PS3.

Konsola PS2 do dzisiaj oficjalnie sprzedała 158 milionów sprzętów!