***Sebastian***

Na początku pracy zacząłem się zastanawiać, czy będzie teraz w moim życiu miejsce na to, żebym się czegoś bał. Wydawało mi się to wtedy swego rodzaju dysonansem. No bo jak to wygląda? Prokurator, którego coś przeraża? Albo jeszcze lepiej: taki, który po zrzuceniu togi przez pół nocy albo i nawet więcej wypłakuje sobie oczy.  Aż dziwne, że taka pierdoła miałaby kogoś o coś oskarżyć, nie? 

Cóż, jakoś sobie radzę. Powiem więcej, po krakowskiej palestrze krąży ponoć opinia, że podczas rozpraw ,,jadę po oskarżonych i ich obrońcach".  Coś w tym jest, ale ja opisałbym to trochę innymi słowami. 

Po prostu lubię wygrywać i kiedy mam ku temu okazję, najnormalniej w świecie z niej korzystam. A że nie jestem wtedy zbyt miły? Wiem. Ale nie mogę chyba nawet zachowywać się w takim momencie inaczej. Ludzie takie zmiany wyczuwają i zaczynają wchodzić na głowę. A na to w kontakcie z oskarżonym nie mogę sobie pozwolić. 

Ale, wracając, czy teraz, po kilku latach przepracowanych w prokuraturze, czegoś się boję?

Jasne. Poza kwestiami tak fundamentalnymi jak zdrowie Julka i Zuzy, jest kilka takich rzeczy. Na przykład... od siódmego roku życia boję się...os. Po tym, jak taka jedna ugryzła mnie podczas wypadu nad jezioro z rodzicami.

A teraz już zupełnie poważnie; do niedawna bałem się o Gaję. Że nie wyjdzie jej z Adrianem, bo któreś z nich nie wytrzyma z tym drugim.  Ale...nigdy z nikim nie widziałem mojej siostry tak szczęśliwej.  Nie wiem, co on z nią robi, ale niech robi to dalej.

***

- Chciał mnie pan widzieć- Adrian zajmuje krzesło naprzeciwko mnie. 

- Tak.

- Stało się coś?

- Nic. Chcę ci tylko jeszcze raz podziękować za to, co robisz dla mojej siostry.

- A co robię?

- Proszę cię, wylecz tę chorobliwą skromność. Uszczęśliwiasz ją. O to mi chodzi.  Bardzo się przy tobie zmieniła. Uśmiecha się, zaczęła się więcej odzywać...

- Tak naprawdę nic takiego nie zrobiłem. Kochamy się. Lubię z nią rozmawiać, bawić się z nią na imprezach.

- Nie irytuje cię?

- Ani trochę. Wiem, co ona lubi. Zdążyłem się przyzwyczaić, że coś do picia zawsze musi stać po lewej stronie, że nie lubi ostrego światła- wymienia.- A pana irytuje?

- Czasem jej się uda. Kiedy mówi o sobie coś poniżającego. 

- Coś w stylu ,,Inteligencja mnie goni, a ja jej ciągle uciekam"?

- Czyli ty też to słyszałeś. 

- Ale... to metafora. Skąd ona wie, w jakim kontekście ją stosować.

- Pewnie ją gdzieś usłyszała i teraz powiela. 

- Tak czy inaczej, wolałbym tego nie słyszeć.

***

- Możemy szczerze porozmawiać? - słyszę od żony praktycznie od razu po przekroczeniu progu mieszkania.

- A co się dzieje?

- Popatrz mi w oczy i powiedz, że dobrze wyglądam.

- Co?

- No właśnie. To bzdura, nie? 

- Zuzia... - wzdycham. Tak to wygląda od grudnia. A zaczęło się parę dni po tym, jak urodził się Juliusz. Dokładnie w momencie, kiedy Zuza pierwszy raz zobaczyła nagą siebie w lustrze. - Wiesz, co Pierce Brosnan mówi o swojej żonie?

- Zależy, o której. Miał dwie.

- O tej obecnej. 

- Oświeć mnie, mądralo. 

 - Poza tym, że nazywa ją swoją Gwiazdą Północną, powtarza, że kocha każdy centymetr jej ciała. 

- I? Krzysztof Skiba też powtarzał, że brzydzi się facetami, którzy zdradzają żony. A co zrobił swojej? Pozwól, że ci przypomnę. Zostawił ją dla trzydziestolatki.  Więc, proszę cię, zachowaj sobie takie monumentalne porównania na jakąś mowę końcową, ok? 

-  Kochanie, chcę ci pomóc. Tylko musisz mi na to pozwolić, wiesz? Czy ci to pasuje, czy nie, dalej mi się podobasz. Ale chciałbym, żebyś porozmawiała z psychologiem.

- Co? No jeszcze czego, może jeszcze zaraz mi egzorcystę zaproponujesz? 

- Ja nie żartuję. Martwię się o ciebie, rozumiesz? 

- Proszę cię...

- Nie, Zuza, to ja cię proszę. Daj mi sobie, do cholery, pomóc!  Po to dla ciebie jestem.  

Chyba nadszedł ten moment, kiedy w rozmowie kończą mi się argumenty. Bo naprawdę chwilami nie wiem, co jeszcze dla niej robić. Dobijające uczucie.