michael: dlaczego nie pamiętam nawet kilku podstawowych chwytów? ćwiczyłem grę na gitarze odkąd pamiętam. niemożliwe, żebym od tak wszystko zapomniał.

luke: odpuść trochę, a na pewno wszystko ci się przypomni.

michael: kiedy ja mam już dość tej ciągłej niepewności. nie potrafię nawet spojrzeć na swoje odbicie w lustrze, bo mam wrażenie, że widzę zupełnie obcego człowieka. i nieważne, jak bardzo się staram, i tak nie wiem, dlaczego.

luke: potrzebujesz czasu. to przejściowe.

michael: podobno straciłem wspomnienia tylko sprzed kilku miesięcy. sam tak mówiłeś. 

luke: lekarz mi to powiedział.

michael: więc jak to możliwe, że teraz nawet nie potrafię dobrze utrzymać głupiej gitary w ręku?

luke: może oszukał mnie, żebym łatwiej przyjął do wiadomości fakt, że mój najlepszy przyjaciel stracił pamięć? nie wiem, naprawdę. chciałbym ci pomóc, ale nie potrafię.

michael: jeśli to zrobił, jest cholernym dupkiem.

luke: nie zabraniam ci wkurzać się na lekarza i wyzywać go najgorszych, ale mam pewne wątpliwości, czy ci to pomoże.

michael: myślałem, że jesteś po mojej stronie.

luke: oczywiście, że tak. od zawsze jestem. ale jeśli chodzi o twoje dobro, nie mam zamiaru bawić się w żadne "strony".

michael: och.

luke: a pro po gitary... może wrócisz na zajęcia do swojej starej nauczycielki? twoi rodzice na pewno mają jeszcze z nią kontakt.

michael: kogo? nie przypominam sobie żadnej nauczycielki. a tym bardziej żadnej, do której wysłali mnie moi rodzice.

luke: to nie ważne. po prostu z nimi porozmawiaj.

michael: i co jej powiem? "głupio wyszło, ale straciłem pamięć i nie pamiętam niczego, czego pani kiedyś mnie nauczyła"?

luke: czemu nie? chyba chcesz przypomnieć sobie grę na gitarze, prawda?

michael: nie w taki sposób.

luke: a w jaki?

michael: sam. ewentualnie z tobą.

luke: trochę wyszedłem z wprawy, ale zobaczę co da się zrobić.

michael: tak się cieszę, że jesteś przy mnie.