Niedługo po śniadaniu, Gromowładni ruszyli na pustynię, kierując się cały czas na zachód, gdzie miała być nawiedzona oaza. Słońce powoli zaczynało doskwierać magom. Wszędzie słychać było syk rozgrzanego powietrza i szelest piasku, poruszanego przez gorący, pustynny wiatr.
Wszyscy szli za Freedem, który trzymał kompas. Tylko jemu dziewczyny ufały co do orientacji w terenie. W końcu Dreyar zarządził postój, który zresztą trwał kilka godzin, aby uniknąć promieni słonecznych w godzinach szczytu. Innym problemem była wszechobecna spiekota i pragnienie, które odczuwali towarzysze. I tu rzeczywiście bez Ikumi wszyscy by zginęli. Mogła wytworzyć wystarczającą ilość wody, pod warunkiem, że miała manę.
Około godziny szesnastej, kiedy obudził się Laxus (bo wszyscy z tego gorąca zasnęli), Gromowładni zaczęli wracać do życia. Pozbierali się i ruszyli w dalszą drogę. Po dwugodzinnym marszu, oczom Bickslowa i Ever ukazywała się fata morgana. Widzieli miasto, a konkretniej Magnolię, w której panowała szara ulewa. To dodało tępa ich marszowi.
Jednak z czasem tracili siły. Teraz już wszyscy co jakiś czas mieli zwidy.
Laxus natomiast ujrzał palmy i zieloną trawę. Zdawało mu się, że pośród nich majaczy lśniąca sadzawka, otoczona egzotycznymi kwiatami.
-To też miraż, czy tam jest ta oaza?- zapytał innych.
-To ona! Też ją widzę!- wykrzyknęła uradowana Ikumi i zaczęła biec w stronę zieleni.
-Poczekaj! -zawołał Laxus i również pobiegł za nią.
W końcu wszyscy magowie pędzli w stronę oazy, a za nimi unosił się tylko kurz z pustynnego piasku.
Nie minęło piętnaście minut, a ich stopy zanurzyły się w kilkucentymetrowej, wilgotnej trawie. Laxus ukląkł przy źródełku i chciał zaczerpnąć krystalicznej wody, gdy wynurzyla się z niej twarz.
-Co do diabła?!- odskoczył od wody.
-Nie ładnie tak brać cudze bez pozwolenia.- odparła dziewczyna ze źródełka.
Z wody wynurzyla się naga kobieta, połyskująca niczym aksamitna tkanina. Była częściowo przeźroczysta, tylko jej czerwone oczy wyraźnie przeszywały wszystkich. Chłopcy na jej widok oniemieli.
-Kim jesteś? - zadała jej pytanie Ikumi.
-Ja? Jestem tylko duchem nimfy wodnej.- odparła dosyć zdziwiona ciekawością białowłosej.- Miałam na imię Sylva.
-Ja jestem Ikumi, nimfa żywiołów.- odparła pewnie Wróżka.
-Niemożliwe...- zakryła sobie usta kobieta.- Ludzka nimfa?
-Co w tym dziwnego?- wtrącił się Laxus.
-Jeszcze nie było takiej istoty na tym świecie. Jest tylko jedna osoba, która mogła wydać nasze sekrety człowiekowi.- zmartwiła się Sylva.
-Sara... -westchnęły obie.
Reszta Gromowladnych przysłuchiwala się w ciszy nimfom. W końcu Freed dorzucił swoje trzy grosze:
-Przypominam, że jesteśmy tu na zlecenie. Mamy pozbyć się zjawy z oazy.
-Ale ja nie jestem zjawą! - rozzłoscila się Sylva.- I nie mogę opuścić tego miejsca.
-Dlaczego?- zdziwiła się białowłosa.
-Tutaj mnie zabito.- odparła niechętnie.- Moja mana połączyła się z tym źródełkiem.
-A można cię jakoś uwolnić? -zapytała Ever.
-Sama nie wiem...- mruknął pod nosem Sylva.- Ale nie chcę, by ludzie zabierali mi moją manę.
Nastąpiła burza. Burza myśli oczywiście. Każdy kombinował, jak pomóc Sylvi lub jak ją uwolnić.
-Może oddzielimy twoją manę od wody? - pomyślała Ever.
-Niestety, ona miesza się z całym źrodełkiem.- odparła wodna kobieta.
-Może zabierzemy cię stąd razem z wodą?- zaproponował Laxus. Nimfy od razu spiorunowały go wzrokiem, który mówił tylko: "Baka!"
-Niby jak chcesz zabrać ze sobą tę całą wodę?- zapytała sarkastycznie Sylva.
-A może powielimy twoją manę? - wpadła na pomysł Ikumi.
-Całkiem, całkiem, ale jak chcesz to zrobić? - zastanowiła się Sylva.
-Może jakiś powielacz?- powiedziała białowłosa i spojrzała pytająco na Laxusa.
-Może lacryma...- odpowiedział od niechcenia blondyn.
Ikumi spojrzała na niego niemal maślanymi oczami. Chłopak wyjął z torby świecącą, niebieską kulę i podał ją Sylvi.
Nimfa od razu zaczęła świecić jeszcze jaśniej, a jej ciało nabrało odrobinę wyraźniejszego zarysu. Wydawała się jeszcze piękniejsza, mimo, że jej spojrzenie pozostawało tak samo ostre jak przedtem. Mimowolnie chłopcy zaczerwienili się na jej widok.
-Nie gapcie się tak...- zjąknęła się nimfa.
-Teraz możesz tu zostać, a nawet jak ludzie będą korzystać z oazy, nie skończy ci się mana.- ucieszyła się Ikumi.
-Dziękuję wam. Jestem waszą dłużniczką.- odpowiedziała Sylva, a jej głos wydał się tak dźwięczny, jakby wietrze zaczął roznosić go po całej pustyni...

O.H.A.Y.O.

Życzę miłego czytania i komentowania
Pojawiła się nowa postać fabularna i zaczyna się powoli rozkręcać
Jestem ciekawa czy macie jakieś teorie
Zapraszam do lektury 😁
Papa❤