Nawet nie spostrzegłam kiedy zasnęłam, ale gdy się obudziłam na zewnątrz już świtało. Zdziwił mnie fakt, że Simon sobie nie poszedł, a spał obejmując mnie ramieniem. Lekko przetarłam oczy, aby wrócić do świata żywych, po czym wstałam i udałam się do łazienki, wcześniej zabierając telefon. Dochodziła już 7, więc za niedługo i tak musiałabym wstać. Poszłam pod prysznic, gdzie dokładnie się umyłam, a po wyszorowaniu zębów i wysuszeniu włosów przeszłam do garderoby, aby wybrać strój na dzisiaj. Na zewnątrz było chłodno, co jest naprawdę dziwne, ale nie niemożliwe. Zdecydowałam się na czarne rurki z przetarciami i biały, obcisły top odsłaniający brzuch z długimi rękawami. Swoje blond włosy lekko polokowałam, aby miękkimi falami opadały mi na plecy. Mój makijaż to jak zwykle Smoky Eyes i czerwona szminka. Na stopy założyłam jeszcze bordowe Vansy, wzięłam torbę i gotowa weszłam do pokoju, gdzie brunet jeszcze spał w najlepsze. 

Zaśmiałam się lekko na ten widok i podeszłam do łóżka.

- Simon. Wstawaj. - budziłam go lekko potrząsając, ale on ani drgnął.

Nie wiele myśląc chwyciłam kubek, w którym wczoraj chłopak przyniósł mi herbatę i poszłam do łazienki, gdzie napełniłam go zimną kranówą. Wylałam wodę wprost na głowę bruneta, ale ten tylko na mnie warknął złapał mnie za biodra i przerzucił tak, że teraz to ja leżałam na materacu, a on pochylał się nade mną.

- Co ty wyprawiasz?- zapytałam przełykając ślinę.

- Zastanówmy się... W tym o to momencie wiszę nad laską, która przerwała mi zajebisty sen.- oznajmił chłopak seksownie zachrypniętym głosem.

- A czy mógłbyś łaskawie ze mnie zejść? Nie żeby coś, ale do lekkich ludzi to ty nie należysz.

Simon tylko się zaśmiał.

- No złaź ze mnie. - warknęłam zaczynając się wiercić.

- Należy mi się coś za przerwanie tak pięknego snu. Powinnaś go dokończyć.

- Nawet nie wiem co ci się śniło, a nie widzę powodu dla którego miałabym cię zaraz nie kopnąć w krocze.

- Ty mi się śniłaś. Robiąca cuda tymi swoimi niewyparzonymi ustami. - oznajmił chłopak, a ja się oblałam lekkim rumieńcem.

- No to mi przykro, ale nie ma szans na powtórkę. - zaśmiałam się. - A tak poza tym, to wbijasz mi się w udo.

- Zaraz mogę gdzie indziej.

- Zboczeniec. - zaśmiałam się.- Złaź ze mnie.

- Bo?

- Bo za pół godziny mamy lekcje.

- Nie przekonałaś mnie. - odparł ze śmiechem

- Bo zaraz cię kopne.

- Nie zrobisz tego.

- Zakład?- zapytałam i w tej samej sekundzie go kopnęłam.

Wykorzystując moment gdy się skulił, zepchnęłam go z łóżka i w tej samej chwili wstałam.
Wysłałam mu buziaka w powietrzu, po czym skocznym krokiem zeszłam na dół. Gdy przekroczyłam próg kuchni rozdzwonił się mój telefon i ze zdziwieniem odkryłam, że to moja mama. 

- Tak?- odebrałam

- Maya?

- Tak. 

- Po szkole masz od razu wrócić do domu. 

- Po co?

- Bo przyjedzie ekipa do przeprowadzek.

- Ekipa?

- Tak. Rozwodzę się z ojcem i przeprowadzam się do Londynu. Twój tata też nie będzie z tobą mieszkał. Masz już 18 lat. Jesteś dość duża żeby sama mieszkać. Aha i radzę ci znaleźć sobie pracę, bo od nas już, ani grosza nie dostaniesz. Dostatecznie długo cię utrzymywaliśmy. Ciesz się, że chociaż dom Ci zostawiamy. Kończę ekipa będzie o 19. Spakuj mnie i ojca do osobnych walizek.

Ledwo skończyła mówić i od razu się rozłączyła.

- Aha. - powiedziałam sama do siebie mocno zszokowana.

- Co jest?- zapytał Ash widząc moja minę.

- Właśnie zadzwoniła do mnie matka oznajmiając, że po szkole mam być w domu, ponieważ ona rozwodzi się z moim ojcem i oboje się wyprowadzają. Mam znaleźć sobie pracę, bo już i tak za dużo na mnie wydali. - powiedziałam i dopiero teraz zrozumiałam jak absurdalnie to brzmi, więc zaczęłam się śmiać.

- Żartujesz?

- Nie. - oznajmiłam dalej się śmiejąc.

- Masz pojebaną matkę. - oznajmił Tom, który razem z resztą przysłuchiwali się mojej rozmowie z Ashem.

- No co ty?- zakpiłam. - Kiedyś wzięła mnie na grzyby i zapomniała, że z nią byłam, więc wróciła sama, po czym poleciała na jakąś delegacje czy coś. - zaśmiałam się na to wspomnienie. - Wtedy pierwszy raz przyszłam tu, a ten debil. - oznajmiłam wskazując na Simona, który właśnie schodził po schodach. - Udawał, że nie wie kto tutaj mieszka i przeskakiwaliśmy przez płot, a później Patrick celował do nas z broni.

Wszyscy zaczęli się śmiać, jak idioci, a ja razem z nimi.

- A tego to już nam nie powiedzieli. - oznajmił Ash, gdy się uspokoił mierząc chłodnym wzrokiem Simona i Patrick'a - Okłamali nas, mówiąc, że Simon spotkał cię w lesie i odwiózł do domu.

- Skrócona wersja. - zaśmiał się brunet. - Ale tak w ogóle to skąd się wziął ten temat?

- Gadaliśmy o tym, jak pojebaną mam matkę.

- Co znowu odwaliła?- zapytał, a ja streściłam mu rozmowę z moją rodzicielką.

Chłopak mnie objął, a ja spojrzałam na niego jak na idiotę.

- Yyy... Mogę wiedzieć co ty robisz?

- Pocieszam cię. -powiedział poważnie brunet, a ja zaczęłam się śmiać.

- Tsa... Dzięki, ale jakoś nie jestem załamana. Jestem zaskoczona, wkurwiona, a jednocześnie rozbawiona, ale na pewno nie smutna.

- Trudno. Mi tak wygodnie, więc będę Cię pocieszał, tak długo, jak mam na to ochotę. - oznajmił Simon zaciągając się moim zapachem.

- Jesteś pojebany. - zaśmiałam się.

- Tylko dla ciebie.

- Okey... - oznajmił mój kuzyn przeciągając to słowo. - Nie chce wam przeszkadzać, czy coś, ale musimy jechać, bo spóźnimy się na lekcje.

- Ja mogę jechać, pod warunkiem, że ten idiota się ode mnie odklei. - powiedziałam ze śmiechem.

- Idiota?! Osz ty wredna... - chłopak udawał oburzenie, a ja zachichotałam.

- Dobra. Mam dość. - zaśmiał się Arthur.

- Cicho fotel.

Wszyscy zaczęliśmy się śmiać, ale po chwili zgodnie ruszyliśmy do garażu gdzie wsiedliśmy do dwóch aut.

- Ej, a tak w ogóle to bez sensu. Wszyscy swoje pojazdy macie tu, a ja mam jakieś pół godziny drogi. - oświadczyłam, a Simon z którym jechałam zaczął się śmiać.

- Dwie sprawy. Pierwsza: Te maszyny co tu są nie są nikogo z nas. One są wspólne, a swoje pojazdy mamy w takich samych magazynach jak ty. Druga: Tak serio to ten magazyn jest 10 minut drogi z buta, a my jeździliśmy w kółko, żeby cię wkurzyć.

- No ej! To nie sprawiedliwe, że mi tego nie powiedzieliście. Bo może ja chcę sama prowadzić, a tak to się nie kłóciłam, bo myślałam, że to są wasze auta, a ja mam takie samo prawo do nich jak wy.

- Co za laska.- zaśmiał się - Większość by się ucieszyła, że jednak ma blisko, a ty się wkurzasz, że do tej pory nie prowadziłaś naszych aut.

- A od kiedy to ja jestem jak większość?- zapytałam ze śmiechem

- Ty jesteś wyjątkowa. - odpowiedział, ale tak cicho, że nie jestem pewna, czy sobie tego nie wymyśliłam.

Po chwili chłopak zaparkował już pod szkołą, a my wysiedliśmy z auta zwracając uwagę innych.

- Co jest tak ciekawe?- zapytałam głośno.- No powiedźcie. Sama chętnie się poprzyglądam.

I momentalnie wszyscy odwrócili wzrok. Spojrzałam na Simona i lekko zachichotałam.

Naszą pierwszą lekcją była godzina wychowawcza, więc bez żadnych książek skierowaliśmy się do odpowiedniej klasy.

Zajęłam swoje miejsce w ostatniej ławce pod oknem, a obok mnie usiadła Ana, z którą przywitałam się cmoknięciem w policzek.

Lekcja się zaczęła, a że Luke nie miał o czym gadać zrobił nam wolną godzinę. Właśnie opowiadałam przyjaciółce poranną rozmowę z matką, gdy do sali weszła sekretarka.

- Dzień dobry. Pan dyrektor prosi do swojego gabinetu Mayę Marks, Simona Parkera i ciebie Lukas.

- A co z resztą uczniów?- zapytał nasz wychowawca.

- Ja ich przypilnuję, aż wrócisz. - oznajmiła kobieta z uśmiechem, a Luke kiwnął na zgodę i razem wyszliśmy z sali.

- Wiesz o co chodzi?- zapytałam

- Skoro wezwał nas wszystkich, to mogę się założyć, że Ash, Tom i Arthur już są u niego.

- Czyli sprawy gangu?- upewniłam się.

- Za pewne, a skoro nie czeka, aż wrócimy do domu, to jest to coś ważnego.

Dalszą drogę pokonaliśmy w ciszy.

- Wszyscy są. - oznajmił Luke zwracając się do szefa. - Możemy zaczynać.

- Dobrze. A więc tak, o 22 mamy odebrać broń, ale od jakichś nowych ludzi, więc nie wiem co z tego wyniknie. Jedzie wasza piątka i dodatkowo Sam, Chris, Patrick, John i Louis. O 20 wszyscy mają być w domu.

- Nie wiem czy dam radę. - powiedziałam, a Mark swój wzrok skierował na mnie.

- Bo?

Opowiedziałam mu rozmowę z matką, a on skinął głową, że rozumie. 

- Na akcję musisz jechać, bo jesteś jednym z moich najlepszych ludzi. Dlatego teraz zwolnię z lekcji ciebie i tą twoją przyjaciółkę, pojedziecie spakować te rzeczy, a ja zadzwonię do twojej matki powiedzieć, że o 16 wyjeżdżacie na wycieczkę, z której chciałaś zrezygnować, żeby ją spakować, ale niestety nie da się już wycofać, więc zwolniłem cię do domu i czy ta ekipa może przyjechać wcześniej. Pasuje ci?

- Tak.

- Dobra. To idź po przyjaciółkę i jedźcie do twojego domu.

Zgodziłam się i ruszyliśmy do sali. Szybko opowiedziałam rudej o co chodzi, a po chwili byłyśmy gotowe do wyjścia.

- Simon daj kluczyki.

- A jak ja mam niby wrócić?

- Ścigaczem Any.

- Jaki?

Zaśmiałam się.

- Yamaha R1.- odarła dziewczyna, a chłopak bez słowa podał jej kluczyki.

- Czemu nie mogliśmy jechać moto?- zapytała Ana, gdy opuszczaliśmy budynek.

- Bo z Simonem przyjechałam Nissanem GT-R, którego nie dał mi jeszcze prowadzić.

Dziewczyna tylko się zaśmiała, ale posłusznie poszła za mną do auta.

____________
Wstawiam wam dzisiaj dodatkowy rozdział w podziękowaniu za 2,5 tysiąca wyświetleń, 230 gwiazdek i 4 miejsce w popularnych!!!!
W zasadzie to nie jestem pewna, czy jestem bardziej szczęśliwa, czy przerażona, że was zawiodę. Gdy ostatnio napisałam o tym koleżance (jedynej która wie, że ja coś piszę) oznajmiła mi, że jak nie skończę tej opowieści to mnie zabije xdd. Więc o to się nie musicie martwić. Jak wchodzę rano na tableta i widzę, że mam 40 powiadomień, że ktoś zagłosował, inna osoba skomentowała, a jeszcze inna zaczęła mnie obserwować, to zaczynam piszczeć z radości, a przed każdym dodaniem, boję się, że wam się nie spodoba.
Dobra. Koniec mojego biadolenia. Jeszcze raz BARDZO WAM DZIĘKUJĘ! I mam nadzieję, że moja historia was nie zawiedzie i nie zanudzi.

Buziaki :*****
Vera__18