skwer mej duszy
wypełniony twoimi korzeniami
puszczają pęki kwiatów
nazywane

rozczarowaniami

ich zapach wabi swoją słodkością
ludzką słabością

mdłą nietrwałością

i chwasty pokrywają naokoło przestrzeń
chropowata powierzchnia dłoni
ich nie zabierze

bo serce zwiędło od braku słońca
zostały tylko kolce i skażona woda