"Seasons change and our love went cold
Feed the flame 'cause we can't let go
Run away but we're running in circles
Run away, run away"

- Ty też to zauważyłeś? - zapytał Michael, zakładając ręce na piersi.

- Nie mam pojęcia o czym mówisz. - Zmarszczył brwi i uniósł głowę, by móc spojrzeć mu w oczy.

- W nasz związek wkradła się rutyna - westchnął i odsunął się od niego.

- No i co z tego? Właśnie tak wygląda dorosłe życie Michael, czego się spodziewałeś? - westchnął.

- Nie wiesz o czym mówisz. Przychodząc do domu mijasz mnie w drzwiach i nawet na mnie nie patrzysz, nasze rocznice obchodzimy w domu na kanapie, oglądając kilka razy Titanica, już nie wspominam o naszym życiu łóżkowym, bo ono praktycznie nie istnieje. Ciągle boli cię głowa albo po prostu nie masz ochoty - wyrzucił z siebie wszystkie problemy, które nagromadziły się w nim podczas kilku miesięcy. Kraft nie mówił nic, jedynie kiwał głową, w sumie, zgadzając się ze wszystkim, co powiedział jego mąż.

- I co chcesz z tym zrobić? - założył dłonie na piersi.

- Wpadłem na pewien pomysł - zaczął dosyć piskliwym głosem.

- Tak? - roześmiał się i spojrzał w jego oczy, które emanowały dziwnym spokojem.

- No bo.... co powiedziałbyś na to, gdybyśmy raz w miesiącu zrobili sobie taki wolny dzień? - zaproponował i spojrzał na niego wyczekująco.

- A na czym to polega?

- Wiesz, raz w miesiącu masz prawo do znalezienia sobie innego partnera seksualnego, tak dla urozmaicenia naszego życia - powiedział i spojrzał na Stefana, który wydawał się być szczerze zszokowany takową propozycją.

- Nie mówisz poważnie, tak? - zaśmiał się i pacnął go w głowę. Był przekonany, że Michael żartuje.

- Nie, dlaczego miałbym to robić? - uniósł jedną brew w geście zastanowienia.

- Kilka lat temu, podczas naszego ślubu, obiecywaliśmy sobie wierność, aż do śmierci. Nie zamierzam tego zmieniać - oznajmił poważnie.

- Zastanów się. Czy nigdy nie chciałeś przynajmniej raz, oczywiście po naszym ślubie. - Uniósł palec, na którym znajdowała się obrączka - Przeżyć taką jednorazową przyrodę, z kim chcesz, bez konsekwencji? Przecież to nic by nie zmieniło - przekonywał go, ale Kraft nadal natarczywie kręcił głową.

- Nie! - wrzasnął - Nigdy o tym nie myślałem, bo od momentu, gdy cię zobaczyłem pragnąłem tylko ciebie, najwidoczniej ty tak nie masz - splunął i rzucił w niego poduszką.

- To nie tak Stefan, po prostu, mam wrażenie, że życie przelewa mi się przez palce. Nie rejestruje momentu, kiedy zmienia się cokolwiek, a nasza miłość po prostu staje się chłodniejsza. Ja tylko chcę, by coś się zmieniło - oznajmił szczerze, a Kraft westchnął ciężko.

- Nie mogę cię słuchać, naprawdę, ale skoro tak bardzo ci na tym zależy to proszę bardzo. Wybierz sobie dzień kiedy zamierzasz mnie zdradzić - warknął i wyszedł z pomieszczenia, zostawiając Michaela z bijącymi się myślami. Blondyn zastanawiał się dlaczego Stefan zareagował w ten sposób, przecież miał to być nic nieznaczący układ, mający na celu wyzbyć się z ich życia rutyny.

***

- Czyli się zgadzasz? - zapytał ostrożnie Stefana, który leżał na łóżku i czytał jakieś teleduperele.

- Mówiłem ci, że masz robić co chcesz - warknął, nawet niespoglądając na niego.

- W takim razie, mogę iść jutro z chłopakami do klubu? - poprosił, a brunet wzruszył ramionami.

- Nie widzę problemu, ba! Możesz sobie zrobić jutro ten twój wolny dzień - oznajmił obojętnie, ukrywając cały swój smutek i zazdrość, a uszczęśliwiony Michael, chyba nie zauważył jego nastroju, dlatego też włożył ręce pod jego koszulkę, na co Kraft się wzdrygnął.

- Nie mam ochoty - warknął i odsunął go od siebie. Nie potrafił dopuścić do siebie myśli, że te dłonie, które tak często pieściły jego ciało, jutro będą dotykać kogoś innego.

- Ah, tak? W takim razie dobranoc - stwierdził i odwrócił się plecami do niego.

- Dobranoc - szepnął, starając się nie poznać po sobie, że płacze.

***

Stefan spojrzał na Michaela, który właśnie zapinał ostani guzik swojej czarnej koszuli, która idealnie podkreślała jego sylwetkę. Ostatni raz wyglądał tak w ich rocznicę ślubu, od tego czasu młodszy widywał go jedynie w dresach.

- Miłej zabawy - powiedział zachrypniętym głosem, a Michael gwałtownie odwrócił się w jego stronę.

- Wszystko w porządku? - zapytał i stanął naprzeciwko niego.

- Tak, oczywiście. Nie przejmuj się mną - uśmiechnął się do niego sztucznie.

- Co będziesz robić? - zapytał, ubierając buty.

- Daniel do mnie przyjdzie, będziemy oglądać Titanica - oznajmił, a Michael głośno westchnął. Czyżby Huber miał przejąć ich tradycję? I dlaczego właśnie on? Blondyn od zawsze widział w nim rywala i w sumie niewiele się mylił.

- Oh, bawcie się dobrze - oznajmił fałszywie i pociągnął za klamkę.

- Ty też - szepnął w przestrzeń i stał tak do momentu, gdy w jego domu pojawił się Daniel, który widząc jego stan, przytulił go do siebie.

- Oh Stefan, on nie jest dla ciebie dobry - szepnął smutno, a słowe te zawisły w powietrzu.

***

Michael nie potrafił prawdziwie bawić się w klubie, jego myśli ciągle zaprzątał Stefan, który był dziwnie smutny, nawet blondynka, właśnie ocierająca się o niego, nie potrafiła zająć jego uwagi.

Nagle zrozumiał, że tylko Stefana pragnie w ten sposób, dlatego szybko opuścił klub i udał się do ich domu, gdzie jego mąż wypłakiwał się w koszulkę Daniela, który słuchał jego wszystkich żalów.

- Przepraszam - oznajmił Michaeal, zwracając w ten sposób uwagę mężczyzn.

- Ja was zostawię - westchnął Daniel i wyszedł.

- Jak się bawiłeś? Ładna była? Blondynka, brunetka - zasypywał go pytaniami, które wpędzały w coraz to większe poczucie winy.

- Nie potrafiłem tego zrobić. Właśnie wtedy zrozumiałem, że liczysz się tylko ty - oznajmił spokojnie, patrząc na twarz Krafta oświetloną płomieniem, pochodzącym z kominka.

- Ah, czyli już nie jestem nudny i okropny, bo ci nie daje? - warknął, a Michael skulił się w sobie. Wiedział, że spieprzył po całości.

- Przepraszam, nie powinnienem tak mówić.

- Masz rację, nawet nie wiem jak tak głupi pomysł mógł wpaść do twojego pustego łba - pokręcił głową.

- Kolor włosów, jednak zobowiązuje - stwierdził, chcąc rozładować atmosferę.

- Nawet jakbyś się przefarbował, to by i tak nic nie zmieniło - oznajmił złośliwie i pokazał mu język. Michael zrozumiał wtedy, że Kraft już się na niego nie gniewa.

- Chodź tu krasnalku - rozłożył ramiona, a Stefan ufnie się w niego wtulił.

- Co zamierzasz zrobić? - zapytał i przejechał palcem po jego szyi.

- Oglądamy Titanica? - zasugerował.

- Jestem za, ale pamiętaj to ja jestem Rose - zaśmiał się i pocałował go w nos.

- Dobrze moja różyczko - przytulił go do siebie i rozpoczął delektowanie się czasem ze swoim słoneczkiem.