Zawsze, kiedy widzę jak jakiś chłopak podnosi rękę na swoją dziewczynę mam ochotę mu przywalić albo go opamiętać. Tak też zazwyczaj robię. Niestety w przypadku Dorothy* nic nie mogę zrobić. Doskonale wiem, że jej chłopak ją bije. Raz jest dla niej kochany i najlepszy, a raz staje się potworem, jej koszmarem.

-Wiesz co jest najgorsze? - mówię do siedzącego obok mnie na kanapie Andersa. - Że Dorothy jest zapatrzona w tego cholernego Nathana i nic nie da się jej powiedzieć.

-Stary, jeżeli ona go kocha, to mógłbyś sobie już odpuścić. - odpowiada.

-Ale to jest moja siostra! Mam stać i patrzeć jak on bije?!

-To nie stój i się nie patrz tylko mu przyłóż! Jakoś nigdy nie masz z tym problemu, to teraz będziesz się cackał.

-Ale ona mnie znienawidzi jak mu chociażby coś powiem. - bezradnie opadłem na plecy. - Ja już nie mam pojęcia co robić.-

-Twoja mama wie? - pokręciłem przecząco głową. -A ojciec?- powtórzyłem wcześniejszy gest - To nie lepiej by było,gdybyś im powiedział?

-Po co? Żeby Dorothy już nikogo nie słuchała?

-Kenneth,jak będziesz tak dalej marudził i odrzucał każde rozwiązanie, to tym bardziej nie pozbędziesz się problemu. - spojrzałem na niego spod byka. - Nie patrz tak na mnie, tylko do niej zadzwoń. - westchnąłem ciężko i się podniosłem. Wziąłem ze stolika telefon i wybrałem numer siostry.

Pierwszy sygnał, potem drugi,trzeci i czwarty. Nie odbiera. Czemu ona jest taka nieodpowiedzialna?

Usłyszeliśmy dzwonek do drzwi. Ospale wstałem i poszedłem do przedsionku. Kiedy otworzyłem drzwi, dosłownie mnie wmurowało. Za progiem stała cała zapłakana Dorothy z torbami. Miała potargane włosy, podkrążone oczy i mnóstwo siniaków na całym ciele.

Stałem tak dalej, nie wiedząc co zrobić. W pewnym momencie młodsza Gangnes rzuciła torby na podłogę i wtuliła się w mój tors. Objąłem ją mocno. Teraz już nikt jej nie skrzywdzi.

294 słowa

*Dorothy to postać fikcyjna, wymyślona na potrzeby opowiadania

A tak sobie znalazłam w sobie wenę, i w sobotę może pojawi się coś Wielkanocnego.