One Shot autora InkyFalls023 z książki „Bill cipher & friends”.
Tłumaczenie -princeofcats-

Nikt nie wiedział, skąd wzięła się ta dziwna istota. Pewnego wieczoru po prostu zjawiła się u boku Stanforda, z kryształ połyskującym na jej policzku niczym lśniąca łza.

Stanford mówił, że kryształowa postać jest obiektem jego badań, lecz Will, jak zaczęto go nazywać, usługiwał Stanfordowi, przynosił herbatę i zajmował się większością obowiązków domowych.

Witany przez Stanforda, Will stawał sztywno i układał dłonie w kształt diamentu, uciekając wzrokiem.

Mason i Mabel mieli go za co najmniej nietypowego. Will nie jadł, nie potrzebował snu i uznawał ziemskie zwyczaje za dziwaczne, a wręcz przerażające. Pomimo to sprzątanie po wszystkich domownikach nie było dla niego problematyczne. Właściwie wydawało się, że sprawia mu to przyjemność, gdy pogwizdując coś pod nosem, oprzątał wnętrze domu.

***

— Jak nazywa się wasza rasa?

— Klejnoty.

— Skąd pochodzisz?

— Z planety zwanej Homeworld.

— Dlaczego tu jesteś?

Usłyszawszy to, Will posłał Stanfordowi spojrzenie spod zmarszczonych brwi.

— Uciekłem — westchnął.

— Z więzienia?

— Nie! Nie z więzienia, a z domu.

— Czemu uciekłeś?

— Mój rodzaj powstał w jednym celu, by służyć diamentom i rozszerzać nasze imperium. Przejmujemy planety i umieszczamy nowe klejnoty w ich skorupach. To wyciąga z nich energię, jest niszczące dla wszelkich form życia. Jednak, dzięki temu powstają nowe klejnoty, którym służymy i którym jesteśmy poddani. Nienawidziłem tego.

— Powiedz więcej.

— Jestem akwamarynem. Ten klejnot znajduje się wysoko w hierarchii, można go łatwo odnaleźć na dworze Niebieskiej Diament... coś jednak się stało i zorientowałem się, że niektóre klejnoty rozmieściły się tu, na Ziemi, walcząc o życie planety. Ja... chciałem do nich dołączyć. Moje dotychczasowe obowiązki okropnie mnie ograniczały.

— Chciałeś opuścić swoje dotychczasowe okowy, uwolnić się od własnego, życiowego celu?

— Tak.

— Pomimo to służysz mnie i mojej rodzinie tak, jakbyśmy byli diamentami we własnych osobach.

— Proszę mi wybaczyć, mam tak z natury.

— Ach! — Stanford zanotował z uśmiechem. Wreszcie do czegoś dochodzili. Will rozejrzał się po laboratorium, wskazując na swój kryształ.

— Ten klejnot to ja. Nasze ciała są lekkie, możemy przystosować się do atmosfery i siły grawitacji na każdej planecie. Nie umieramy, nie potrzebujemy odpoczynku i utrzymania.

Stanford przytaknął. Już to wiedział, dlaczego więc William powtarzał się?

— Co chcesz przekazać? — Spytał, dostrzegając na twarzy istoty wyraz głębokiego zamyślenia.

— Dlaczego powstaje nas coraz więcej? Musi być nas już mnóstwo, czyż nie?

— Być może, jednak ich misja jeszcze się nie skończyła. A teraz leć, mam pracę do dokończenia.

— Tak jest, diamencie! To znaczy, proszę pana! — Will wyrzucił z siebie, opuszczając pokój, nim Stanford zdążył cokolwiek dodać.

Mężczyzna, uśmiechnąwszy się, odwrócił się, po czym zasiadł przy biurku. Nie było wiadomo, co planował, jednak akwamaryn musiał przygotować się na szok.