Melancholijna przestrzeń.
Melancholijny dom.
Melancholijny pokój.
Melancholijna ściana.
Melancholijne dzieci opierające się o nią.
Melancholijne pocałunki dające sobie co chwilę.
Melancholijne myślenie, że kiedyś ich relacja była inna.
Niewinna.
Bo to, co teraz robią ze sobą niewinne nie jest.
Melancholia przeszywa ich serca.
Przeszywa dusze.
Oni to czują.
Jednak dalej pałają ku sobie.
Czy to normalne?
Cóż, cały czas zadają sobie to pytanie.
Jak niewinne dzieci zaczęły robić winne rzeczy?
Kiedy zrozumiały, co robią ze sobą dorośli?
Kiedy one same tego zechciały?
Czemu nie mogły zostać nieświadome przez jeszcze trochę, by móc cieszyć się niewinnością?
Melancholia będzie chodzić z nimi krok w krok, gdy ci pałać do siebie będą.
I nawet najbardziej rażące letnie słońce nie powstrzyma ciemnej chmury burzowej.
Mogli zostać nieświadomi.