Mam ochotę uciec z tego labiryntu pełnego kłamstw.
Wszędzie, gdzie nie spojrzę widzę tylko ślepe zaułki.
Nie potrafię iść dalej, jedynie co robię to się cofam.
Mam nadzieję, że chociaż znajdę wejście, skoro nie potrafię znaleźć wyjścia.
Jednak z jakiegoś powodu nie mogę zacząć od samego początku.
Pogubiony, tańczę ze swoim własnym losem;
A ten cały czas depcze mi stopy.
Zaczynam nie wierzyć, że to co robię ma w ogóle jakiś głębszy sens.
Czy urodziłem się jedynie po to, by błądzić?